پیمون: تفاوت میان نسخه‌ها

(به ایتالیایی: پیمونته<ref>Piemonte</ref>) ناحیه‌ای در شمال ایتالیا، شامل استان‌های الساندریا<ref>Alessandria </ref>، آستی<ref>Asti </ref>، کونئو<ref>Cuneo </ref>، نووارا<ref>Novara </ref>، تورینو<ref>Turin</ref>، و ورچلی<ref> Vercelli </ref>، با ۲۵,۴۰۰ کیلومتر مربع مساحت و ۴,۳۰۳,۸۰۰ نفر جمعیت (۱۹۹۲). از شمال به سوئیس و از غرب به فرانسه محدود می‌شود و کوه‌های آلپ و آپنن در همۀ جهات به‌جز شرق، آن را احاطه کرده‌اند. مرکز منطقه‌ای آن تورینو است. این ناحیه، درۀ پو<ref>Po Valley </ref> را نیز در خود جا داده است. کشت برنج، میوه، غلات، و دامپروری، خودروسازی، و نساجی از صنایع آن است. جنبش تجدید وحدت ایتالیا در قرن ۱۹ در پیمون، به رهبری خاندان ساووآ<ref>Savoy </ref>، آغاز شد. پیمون، بخشی از آلپ، از جمله بعضی از بلندترین قله‌های آن را دربر دارد که عبارت‌اند از قلۀ ویزو<ref>Monte Viso</ref> (۳,۴۸۱ متر)، قلۀ روزا<ref> Monte Rosa </ref> (۴,۶۳۳ متر)، و گران پارادیزوی<ref>Gran Paradiso</ref> (۴,۰۶۱ متر). منتهی‌الیه غربی جلگۀ ایتالیایی شمالی نیز در این منطقه قرار دارد. رودهای آن عبارت‌اند از پو و ریزابه‌هایش: تانارو<ref> Tanaro </ref>، دورا<ref>Dora </ref>، ریپاریا<ref>Riparia </ref>، دورا بالتئا<ref>Dora Baltea</ref>، سزیا<ref> Sesia </ref>. انتهای غربی دریاچۀ مادجوره<ref>Lake Maggiore</ref> نیز در مرزهای آن واقع شده است. توسعۀ کشاورزی و صنعت در این ناحیه یکسان است. در جلگه‌های پرآب آن، برنج کشت می‌شود. ابزار مهندسی و فولاد، پارچه، پوشاک، شیشه، و لاستیک نیز درشهرهای مختلف آن تولید می‌شوند. در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، سطح بالای زندگی سبب هجوم مهاجران از سایر نقاط ایتالیا به این ناحیه شد. از ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۱ جمعیت آن ۸ درصد افزایش یافت و در همین دوره جمعیت استان تورینو ۲۶ درصد افزوده شد.