صحو بعدالمحو

صَحْوِ بعدَالمَحْو

اصطلاحی عرفانی. بازگشت خواصّ احساسیِ موجود زنده را به سالک پس از آن‌که بر‌اثر ورود واردی قوی، به حالت محو و بی‌احساسی دچار شده باشد، صحو بعدالمحو می‌خوانند. حالت محو که بر‌اثر آن، سالک از احساسات معمول خود عاری می‌شود، تنها برای شماری از عارفان در بعضی از حالات دست می‌دهد، و بازگشت حالت طبیعی به آنان، که گاه تا چند ماه به‌طول انجامیده است، صحو بعدالمحو، و زمانِ عرضۀ معارفِ تحصیل‌شده در دورۀ محو است. برترین صحو بعد از محو، صَحْوُالمُفیق است که تنها برای پیامبر اکرم (ص) و وارثان بالاختصاص ایشان حاصل شده است. نیز ← سُکر