صد روزه: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
صد روزه (hundred days) | صد روزه (hundred days) | ||
در تاریخ اروپا، عنوان دوره‌ای از ۲۰ مارس تا ۲۸ ژوئن ۱۸۱۵: از هنگام فرار ناپلئون اول، امپراتور فرانسه، از جزیرۀ اِلْب<ref>Elba</ref> و ورودش به پاریس تا شکست او در نبرد واترلو<ref>Battle of Waterloo</ref>، در ۱۸ ژوئن. عبارت صد روزه، دوره‌های دیگری در تاریخ معاصر را دربرمی‌گیرد. در ۱۸۹۸ تِه‌تسونگ<ref>Te Tsung</ref>، امپراتور چین، تحت راهنمایی‌های کانگ یو ـ وی<ref>Kang Youwei (Káng Yu-wei) </ref> به اِعمال اصلاحات صد روزه (۱۱ ژوئن ـ ۱۶ سپتامبر) مبادرت کرد. این عبارت همچنین به دورۀ اصلاحات در حکومت فرانکلین دلانو روزولت<ref>Franklin D(elano), Roosevelt </ref>، رئیس‌جمهور امریکا، از زمان مراسم معارفه در ۴ مارس ۱۹۳۳ اطلاق می‌شود، که بیشتر قوانین برای پیشبرد برنامۀ راه و رسم نو<ref>New Deal</ref> او وضع شد. هارولد ویلسون<ref>Harold Wilson</ref>، نخست‌وزیر انگلستان، این عبارت را در اثر خود به‌نام ''هدف و قدرت''<ref>''Purpose and Power''</ref> (۱۹۶۶) به‌کار برد. در تاریخ معاصر ایران، نخست‌وزیری ضیاءالدین طباطبایی، پس از کودتای سوم اسفند ۱۲۹۹ یکصد روز به‌طول انجامید که به حکومت صد روزه شهرت دارد. | |||
---- | ---- | ||
[[Category:تاریخ جهان]] [[Category:سایر کشورها و حکومت های اروپایی]] | [[Category:تاریخ جهان]] [[Category:سایر کشورها و حکومت های اروپایی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۷ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۸:۲۶
صد روزه (hundred days)
در تاریخ اروپا، عنوان دوره‌ای از ۲۰ مارس تا ۲۸ ژوئن ۱۸۱۵: از هنگام فرار ناپلئون اول، امپراتور فرانسه، از جزیرۀ اِلْب[۱] و ورودش به پاریس تا شکست او در نبرد واترلو[۲]، در ۱۸ ژوئن. عبارت صد روزه، دوره‌های دیگری در تاریخ معاصر را دربرمی‌گیرد. در ۱۸۹۸ تِه‌تسونگ[۳]، امپراتور چین، تحت راهنمایی‌های کانگ یو ـ وی[۴] به اِعمال اصلاحات صد روزه (۱۱ ژوئن ـ ۱۶ سپتامبر) مبادرت کرد. این عبارت همچنین به دورۀ اصلاحات در حکومت فرانکلین دلانو روزولت[۵]، رئیس‌جمهور امریکا، از زمان مراسم معارفه در ۴ مارس ۱۹۳۳ اطلاق می‌شود، که بیشتر قوانین برای پیشبرد برنامۀ راه و رسم نو[۶] او وضع شد. هارولد ویلسون[۷]، نخست‌وزیر انگلستان، این عبارت را در اثر خود به‌نام هدف و قدرت[۸] (۱۹۶۶) به‌کار برد. در تاریخ معاصر ایران، نخست‌وزیری ضیاءالدین طباطبایی، پس از کودتای سوم اسفند ۱۲۹۹ یکصد روز به‌طول انجامید که به حکومت صد روزه شهرت دارد.