پرکینز، آنتونی (۱۹۳۲ـ۱۹۹۲): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
}} | }} | ||
[[پرونده:13097800.jpg|بندانگشتی|آنتونی پرکینز]] | [[پرونده:13097800.jpg|بندانگشتی|آنتونی پرکینز]] | ||
[[پرونده:آنتونی پرکینز.jpg|بندانگشتی|آنتونی پرکینز]] | |||
پرکینز، آنتونی (۱۹۳۲ـ۱۹۹۲)(Perkins, Anthony) | پرکینز، آنتونی (۱۹۳۲ـ۱۹۹۲)(Perkins, Anthony) | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۱ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۵:۰۲
| آنتونی پرکینز Anthony Perkins | |
|---|---|
| زادروز |
نیویورک ۱۹۳۲م |
| درگذشت | ۱۹۹۲م |
| ملیت | امریکایی |
| شغل و تخصص اصلی | بازیگر |
| آثار | بیمار روانی (۱۹۶۰)، بیمار روانی ۲ (روح ۲) (۱۹۸۲)، ترغیب دوستانه (۱۹۵۶)، محاکمه (۱۹۶۲)، قتل‌های شامپاین (۱۹۶۷)، کَچ ۲۲ (۱۹۷۰) |
| گروه مقاله | سینما |
| خویشاوندان سرشناس | آزگود پرکینز (پدر) |
| جوایز و افتخارات | برای بازی در فیلم ترغیب دوستانه، نامزد دریافت جایزۀ اسکار شد |
پرکینز، آنتونی (۱۹۳۲ـ۱۹۹۲)(Perkins, Anthony)
بازیگر امریکایی سینما. نقش نورمن بیتس[۱] روان‌پریش و پایبند مادر را در فیلم بیمار روانی[۲] (۱۹۶۰)، ساختۀ آلفرد هیچکاک[۳]، و بیمار روانی ۲ (روح ۲)[۴] (۱۹۸۲) و نیز نقش‌های محجوب ولی هوشمندانه را در ترغیب دوستانه[۵] (۱۹۵۶)، محاکمه[۶] (۱۹۶۲)، و قتل‌های شامپاین[۷] (۱۹۶۷) ایفا کرد. به‌علاوه، بر صحنۀ تئاتر در لندن و نیویورک ظاهر شد. آنتونی پرکینز در نیویورک به‌دنیا آمد. پدرش، آزگود پرکینز[۸]، بازیگر شخصیت‌پرداز[۹]، بود. بازیگری را از ۱۵سالگی آغاز کرد و در ۱۹۵۳ در نخستین فیلمش، زن بازیگر[۱۰]، نقش‌‌آفرینی کرد. سپس بر صحنۀ تئاتر برادوی[۱۱] به بازی پرداخت و برای بازی در دومین فیلمش، ترغیب دوستانه، نامزد دریافت جایزۀ اسکار شد. پس از بیمار روانی به اروپا رفت و در دهۀ ۱۹۶۰ در فیلم‌های گوناگونی ایفای نقش کرد که شمار اندکی از این فیلم‌ها با استقبال منتقدان و موفقیت تجاری روبه‌رو شد. سپس به امریکا بازگشت و در نقش شخصیت‌هایی که اغلب رگه‌های مذهبی داشتند، خوش درخشید، ازجمله نقش کشیش ارتش در کَچ ۲۲[۱۲] (۱۹۷۰)، مبلّغ قلابی در زندگی و دورانِ قاضی روی بین[۱۳] (۱۹۷۳)، و کشیش بنیادگرای دیوانه در جنایت‌های شهوت[۱۴] (۱۹۸۴). پرکینز بیش از هر چیز با نقش نورمن بیتس شناخته شده است، مردی روان‌پریش که مشتری‌های زن را می‌کشد و خود را به‌شکل مادرش درمی‌آورد که سال‌ها پیش او را به قتل رسانده است،. روان‌رنجوری و ابهامی که پرکینز به این نقش بخشیده و تقریباً همدلی تماشاگر را برمی‌انگیزد، سهم بسزایی در موفقیت این فیلم داشته است. پس از۲۰ سال در دو دنباله‌ای که در ۱۹۸۳ و ۱۹۸۶ بر این فیلم ساخته شد، باز همین نقش را ایفا کرد. کارگردانی فیلم آخر را پرکینز انجام داد.