یانگ، ترنس (۱۹۱۵ـ ۱۹۹۴): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه | |||
|عنوان =کورنل وایلد | |||
|نام =Cornel Wilde | |||
|نام دیگر= | |||
|نام اصلی= | |||
|نام مستعار= | |||
|لقب= | |||
|زادروز=نیویورک ۱۹۱۵م | |||
|تاریخ مرگ=۱۹۸۹م | |||
|دوره زندگی= | |||
|ملیت=امریکایی | |||
|محل زندگی= | |||
|تحصیلات و محل تحصیل= | |||
| شغل و تخصص اصلی =بازیگر و کارگردان | |||
|شغل و تخصص های دیگر= | |||
|سبک = | |||
|مکتب = | |||
|سمت = | |||
|جوایز و افتخارات = | |||
|آثار =طعمۀ برهنه (۱۹۶۶)، ساحل سرخ (۱۹۶۷)، و نابودی علفزار (۱۹۷۰) | |||
|خویشاوندان سرشناس = | |||
|گروه مقاله =سینما | |||
|دوره = | |||
|فعالیت‌های مهم = | |||
|رشته = | |||
|پست تخصصی = | |||
|باشگاه = | |||
}} | |||
یانْگ، تِرَنْس (۱۹۱۵ـ ۱۹۹۴)(Young, Terence) | یانْگ، تِرَنْس (۱۹۱۵ـ ۱۹۹۴)(Young, Terence) | ||
نسخهٔ ۵ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۵:۱۴
| کورنل وایلد Cornel Wilde | |
|---|---|
| زادروز |
نیویورک ۱۹۱۵م |
| درگذشت | ۱۹۸۹م |
| ملیت | امریکایی |
| شغل و تخصص اصلی | بازیگر و کارگردان |
| آثار | طعمۀ برهنه (۱۹۶۶)، ساحل سرخ (۱۹۶۷)، و نابودی علفزار (۱۹۷۰) |
| گروه مقاله | سینما |
یانْگ، تِرَنْس (۱۹۱۵ـ ۱۹۹۴)(Young, Terence)
کارگردان انگلیسی سینما. در هالیوود و اروپا فیلم ساخت و با کارگردانی سه فیلم اول از مجموعه فیلم‌های حادثه‌ای[۱] جیمز باند[۲] به سینمای مردم‌پسند راه یافت. نخستین فیلم، دکتر نو[۳] (۱۹۶۲)، بودجۀ متوسطی داشت؛ ولی بارقۀ بدبینانه و تجملی‌اش باعث شد که به فیلمی پرفروش تبدیل شود و راه را برای این سنت فیلم‌سازی هموار کند. ترنس یانگ از پدر و مادری انگلیسی در شانگهای[۴] چین به‌دنیا آمد. فعالیت سینمایی‌اش را در دهۀ ۱۹۳۰ با فیلم‌نامه‌نویسی برای فیلم‌های انگلیسی آغاز کرد. پس از شرکت در جنگ جهانی دوم با فیلم ملودرام[۵] تالار آینه[۶] (۱۹۴۸) به‌کارگردانی رو آورد. در دهۀ ۱۹۵۰ چندین فیلم در انگلستان، ازجمله کلاه سرخ[۷] (۱۹۵۳) و سیاحت[۸] (۱۹۵۶)، برای شرکت‌های امریکایی ساخت و همان جنبۀ تئاتری را به‌نمایش گذاشت که بعدها در فیلم‌های جیمز باند به‌اوج رساند. فیلم مهیج[۹] و دلهره‌آور تا تاریکی صبر کن[۱۰] (۱۹۶۷) و فیلم تاریخی و اشک‌برانگیز ما‌یرلینگ[۱۱] (۱۹۶۸) از آثار بعدی اوست. آخرین اثر او فیلم جاسوسی مرد معمایی[۱۲] (۱۹۸۴) بود که چندان با استقبال روبه‌رو نشد.