آشتیانی، سیدجلال الدین (۱۳۰۴ـ مشهد ۱۳۸۴ش): تفاوت میان نسخهها
آشتیانی، سیدجلال الدین (۱۳۰۴ـ مشهد ۱۳۸۴ش) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۲۴ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۵:۲۰
، ۱۱ ماه پیشبدون خلاصۀ ویرایش
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه | {{جعبه زندگینامه | ||
|عنوان =سید | |عنوان =سید جلالالدین آشتیانی | ||
|نام =Sayyed Jalal-ed-Din Ashtiani | |نام =Sayyed Jalal-ed-Din Ashtiani | ||
|نام دیگر= | |نام دیگر= | ||
خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}} | }} | ||
[[پرونده:10135900-1.jpg|بندانگشتی|سید | [[پرونده:10135900-1.jpg|بندانگشتی|سید جلالالدین آشتیانی]] | ||
آشتیانی، سید جلالالدین (۱۳۰۴ـ مشهد ۱۳۸۴ش) Ashtiani, Sayyed Jalal-ed-Din[[پرونده:10135900.jpg|جایگزین=سیدجلالالدین آشتیانی|بندانگشتی|سیدجلالالدین آشتیانی]] | آشتیانی، سید جلالالدین (۱۳۰۴ـ مشهد ۱۳۸۴ش) Ashtiani, Sayyed Jalal-ed-Din[[پرونده:10135900.jpg|جایگزین=سیدجلالالدین آشتیانی|بندانگشتی|سیدجلالالدین آشتیانی]] | ||
فیلسوف، فقیه، و شارح حکمت متعالیه و کتب عرفانی [[ابن عربی، محیی الدین (مرسیه ۵۶۰ـ دمشق ۶۳۸ق)|ابن عربی]] در عصر حاضر. پس از فراگیری سطوح ادب فارسی و عربی در زادگاهش، به ارشاد میرزا ابوالقاسم دانش آشتیانی، در ۱۳۲۳ش برای تکمیل تحصیلات خود به [[قم، شهر|قم]]، [[قزوین، شهر|قزوین]]، [[نجف]] اشرف و [[تهران، شهر|تهران]] رفت؛ در [[فقه]] و اصول از محضر [[بروجردی، سید حسین (بروجرد ۱۲۵۴ـ قم ۱۳۴۰ش)|حاج آقا حسین بروجردی]]، [[خوانساری، محمدتقی (خوانسار ۱۲۶۷ـ همدان ۱۳۳۱ش)|سید محمدتقی خوانساری]]، [[کوه کمری، حسین بن محمد ( ـ نجف ۱۲۹۹ق)|سید حسین تبریزی کوهکمرهای]] و [[بجنوردی، سید حسن (بجنورد ۱۳۱۶ـ عراق ۱۳۹۶ق)|سید حسن بجنوردی]] بهره برد و نزد [[طباطبایی، محمدحسین (تبریز ۱۲۸۱ـ قم ۱۳۶۰ش)|علامه سید محمدحسین طباطبایی]]، [[رفیعی قزوینی، ابوالحسن (قزوین ۱۲۶۸ـ تهران ۱۳۵۳ش)|سید ابوالحسن رفیعی قزوینی]] و حاج شیخ مهدی امیرکلایی مازندرانی فلسفه و عرفان آموخت. در ۱۳۳۸ش به [[مشهد، شهر|مشهد]] رفت و به عنوان استاد دانشگاه در رشتۀ فلسفه و عرفان به تدریس مشغول شد و با تلفیق مبانی عرفان ابن عربی با حکمت متعالیه تقریرهای خاصی از حکمت متعالیه در مسائلی مانند مباحث وجود ذهنی، معاد جسمانی، وحدت شخصیۀ وجود، چگونگی ترکیب جسم از ماده و صورت و حرکت جوهری عرضه کرد. | فیلسوف، فقیه، و شارح حکمت متعالیه و کتب عرفانی [[ابن عربی، محیی الدین (مرسیه ۵۶۰ـ دمشق ۶۳۸ق)|ابن عربی]] در عصر حاضر. پس از فراگیری سطوح ادب فارسی و عربی در زادگاهش، به ارشاد میرزا ابوالقاسم دانش آشتیانی، در ۱۳۲۳ش برای تکمیل تحصیلات خود به [[قم، شهر|قم]]، [[قزوین، شهر|قزوین]]، [[نجف]] اشرف و [[تهران، شهر|تهران]] رفت؛ در [[فقه]] و اصول از محضر [[بروجردی، سید حسین (بروجرد ۱۲۵۴ـ قم ۱۳۴۰ش)|حاج آقا حسین بروجردی]]، [[خوانساری، محمدتقی (خوانسار ۱۲۶۷ـ همدان ۱۳۳۱ش)|سید محمدتقی خوانساری]]، [[کوه کمری، حسین بن محمد ( ـ نجف ۱۲۹۹ق)|سید حسین تبریزی کوهکمرهای]] و [[بجنوردی، سید حسن (بجنورد ۱۳۱۶ـ عراق ۱۳۹۶ق)|سید حسن بجنوردی]] بهره برد و نزد [[طباطبایی، محمدحسین (تبریز ۱۲۸۱ـ قم ۱۳۶۰ش)|علامه سید محمدحسین طباطبایی]]، [[رفیعی قزوینی، ابوالحسن (قزوین ۱۲۶۸ـ تهران ۱۳۵۳ش)|سید ابوالحسن رفیعی قزوینی]] و حاج شیخ مهدی امیرکلایی مازندرانی فلسفه و عرفان آموخت. در ۱۳۳۸ش به [[مشهد، شهر|مشهد]] رفت و به عنوان استاد دانشگاه در رشتۀ فلسفه و عرفان به تدریس مشغول شد و با تلفیق مبانی عرفان ابن عربی با حکمت متعالیه تقریرهای خاصی از حکمت متعالیه در مسائلی مانند مباحث وجود ذهنی، معاد جسمانی، وحدت شخصیۀ وجود، چگونگی ترکیب جسم از ماده و صورت و حرکت جوهری عرضه کرد. |