دوور، تنگه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
دووِر، تنگۀ (Strait of Dover)<br/> (نام فرانسوی: پا ـ دو ـ کاله<ref>Pas-de-Calais </ref>) پهنابی که انگلستان را از فرانسه جدا، و دریای مانش<ref>English Channel</ref> را به دریای شمال<ref> North Sea </ref> وصل می‌کند. حدود ۳۵ کیلومتر طول دارد و عرض آن در باریک‌ترین نقطه ۳۴ کیلومتر است. حداکثر ژرفای آن ۵۵ متر است. تنگۀ دوور از پررفت‌وآمدترین راه‌های کشتی‌رانی جهان به‌شمار می‌رود. بندرهای اصلی آن عبارت‌‌اند از دوور و فوکستون<ref>Folkestone</ref> (انگلستان)، کاله<ref> Calais</ref> و بولونی<ref> Boulogne</ref> (فرانسه). افزایش روزافزون ترافیک، تصادف‌ها و سوانح دریایی تا ۱۹۷۲ باعث تقویت طرح‌های ترافیکی شد. چینه‌های زمین‌شناختی بستر این تنگه، حاکی از این واقعیت است که زمانی انگلستان به سرزمین اصلی اروپا متصل بوده است. | دووِر، تنگۀ (Strait of Dover)<br/> (نام فرانسوی: پا ـ دو ـ کاله<ref>Pas-de-Calais </ref>) پهنابی که [[انگلستان]] را از [[فرانسه]] جدا، و [[مانش، دریای|دریای مانش]]<ref>English Channel</ref> را به [[دریای شمال]]<ref> North Sea </ref> وصل می‌کند. حدود ۳۵ کیلومتر طول دارد و عرض آن در باریک‌ترین نقطه ۳۴ کیلومتر است. حداکثر ژرفای آن ۵۵ متر است. تنگۀ دوور از پررفت‌وآمدترین راه‌های کشتی‌رانی جهان به‌شمار می‌رود. بندرهای اصلی آن عبارت‌‌اند از [[دوور (انگلستان)|دوور]] و فوکستون<ref>Folkestone</ref> (انگلستان)، [[کاله]]<ref> Calais</ref> و [[بولونی]]<ref> Boulogne</ref> (فرانسه). افزایش روزافزون ترافیک، تصادف‌ها و سوانح دریایی تا ۱۹۷۲ باعث تقویت طرح‌های ترافیکی شد. چینه‌های زمین‌شناختی بستر این تنگه، حاکی از این واقعیت است که زمانی انگلستان به سرزمین اصلی اروپا متصل بوده است. | ||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۱ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۱۰
دووِر، تنگۀ (Strait of Dover)
(نام فرانسوی: پا ـ دو ـ کاله[۱]) پهنابی که انگلستان را از فرانسه جدا، و دریای مانش[۲] را به دریای شمال[۳] وصل می‌کند. حدود ۳۵ کیلومتر طول دارد و عرض آن در باریک‌ترین نقطه ۳۴ کیلومتر است. حداکثر ژرفای آن ۵۵ متر است. تنگۀ دوور از پررفت‌وآمدترین راه‌های کشتی‌رانی جهان به‌شمار می‌رود. بندرهای اصلی آن عبارت‌‌اند از دوور و فوکستون[۴] (انگلستان)، کاله[۵] و بولونی[۶] (فرانسه). افزایش روزافزون ترافیک، تصادف‌ها و سوانح دریایی تا ۱۹۷۲ باعث تقویت طرح‌های ترافیکی شد. چینه‌های زمین‌شناختی بستر این تنگه، حاکی از این واقعیت است که زمانی انگلستان به سرزمین اصلی اروپا متصل بوده است.