آلئاتوری: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
آلِئاتوری (aleatory)<br /> (از واژۀ لاتین آلئا<ref>alea</ref> به معنای «تاس») در بعضی هنرها، استفاده از عناصر اتفاقی و پیش‌بینی‌نشده. اگرچه [[داوینچی، لیوناردو (۱۴۵۲م ـ۱۵۱۹)|لئوناردو داوینچی]]<ref>Leonardo da Vinci</ref> نیز نگاه‌کردن به لکه‌های دیوارها را برای الهام‌گرفتن توصیه کرده بود، کسانی که عملاً از این روش سود جستند، هنرمندان پیشتاز قرن ۲۰ بودند. در هنر دادا<ref>Dada</ref>، [[آرپ، هانس (۱۸۸۷ـ۱۹۶۶)|هانس آرپ]]<ref>Hans Arp</ref> با انداختن تکه‌های کوچک کاغذ بر روی کاغذی بزرگ‌تر، و چسباندن آن‌ها در نقاطی که فرود می‌آمدند، [[کلاژ]]<ref>collage</ref>هایی پدید آورد. همکار آرپ، تریستان تسارا<ref>Tristan Tzara</ref>، جمله‌هایی از روزنامه‌ها می‌برید و در کلاهی می‌ریخت و سپس با سرهم‌کردن کلماتی که چشم‌بسته از کلاه بیرون می‌آورد، شعر می‌سرود. در موسیقی، [[کیج، جان (۱۹۱۲ـ۱۹۹۲)|جان کیج]]<ref>John Cage</ref> برجسته‌ترین نمایندۀ آلئاتوری بود، که عناصر کارش را با استفاده از تاس یا رایانه انتخاب و تلفیق می‌کرد.<br /> | آلِئاتوری (aleatory)<br /> (از واژۀ لاتین آلئا<ref>alea</ref> به معنای «تاس») در بعضی هنرها، استفاده از عناصر اتفاقی و پیش‌بینی‌نشده. اگرچه [[داوینچی، لیوناردو (۱۴۵۲م ـ۱۵۱۹)|لئوناردو داوینچی]]<ref>Leonardo da Vinci</ref> نیز نگاه‌کردن به لکه‌های دیوارها را برای الهام‌گرفتن توصیه کرده بود، کسانی که عملاً از این روش سود جستند، هنرمندان پیشتاز قرن ۲۰ بودند. در هنر [[داداییسم|دادا]]<ref>Dada</ref>، [[آرپ، هانس (۱۸۸۷ـ۱۹۶۶)|هانس آرپ]]<ref>Hans Arp</ref> با انداختن تکه‌های کوچک کاغذ بر روی کاغذی بزرگ‌تر، و چسباندن آن‌ها در نقاطی که فرود می‌آمدند، [[کلاژ]]<ref>collage</ref>هایی پدید آورد. همکار آرپ، [[تزارا، تریستان (۱۸۹۶ـ۱۹۶۳)|تریستان تسارا]]<ref>Tristan Tzara</ref>، جمله‌هایی از روزنامه‌ها می‌برید و در کلاهی می‌ریخت و سپس با سرهم‌کردن کلماتی که چشم‌بسته از کلاه بیرون می‌آورد، شعر می‌سرود. در موسیقی، [[کیج، جان (۱۹۱۲ـ۱۹۹۲)|جان کیج]]<ref>John Cage</ref> برجسته‌ترین نمایندۀ آلئاتوری بود، که عناصر کارش را با استفاده از تاس یا رایانه انتخاب و تلفیق می‌کرد.<br /> | ||
| | ||
نسخهٔ ۱۷ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۰۶
آلِئاتوری (aleatory)
(از واژۀ لاتین آلئا[۱] به معنای «تاس») در بعضی هنرها، استفاده از عناصر اتفاقی و پیش‌بینی‌نشده. اگرچه لئوناردو داوینچی[۲] نیز نگاه‌کردن به لکه‌های دیوارها را برای الهام‌گرفتن توصیه کرده بود، کسانی که عملاً از این روش سود جستند، هنرمندان پیشتاز قرن ۲۰ بودند. در هنر دادا[۳]، هانس آرپ[۴] با انداختن تکه‌های کوچک کاغذ بر روی کاغذی بزرگ‌تر، و چسباندن آن‌ها در نقاطی که فرود می‌آمدند، کلاژ[۵]هایی پدید آورد. همکار آرپ، تریستان تسارا[۶]، جمله‌هایی از روزنامه‌ها می‌برید و در کلاهی می‌ریخت و سپس با سرهم‌کردن کلماتی که چشم‌بسته از کلاه بیرون می‌آورد، شعر می‌سرود. در موسیقی، جان کیج[۷] برجسته‌ترین نمایندۀ آلئاتوری بود، که عناصر کارش را با استفاده از تاس یا رایانه انتخاب و تلفیق می‌کرد.