مینوسینسک، حوضه: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
مینوسینْسْک، حوضۀ (Minusinsk Basin)<br/> حوضۀ مثلثی‌شکل کوهستانی در جنوب کراسنویارسک<ref>Krasnoyarsk </ref>، در جنوب | مینوسینْسْک، حوضۀ (Minusinsk Basin)<br/> حوضۀ مثلثی‌شکل کوهستانی در جنوب [[کراسنویارسک، شهر|کراسنویارسک]]<ref>Krasnoyarsk </ref>، در جنوب [[سیبری]]، در فدراسیون [[روسیه]]، واقع در ارتفاع بین ۲۰۰ تا ۳۰۰ و ۷۰۰ متری از سطح دریا. رود [[ینی سی|یِنی‌سِی]]<ref>Yenisey River </ref> از آن می‌‌گذرد و رشته‌کوه‌های کوزنتسک آلا تاو<ref>Kuznetsk Ala Tau </ref> و [[سایان، کوه های|سایان]]<ref>Sayan </ref> آن را دربرگرفته‌اند. این ناحیه از مهم‌ترین مراکز کشاورزی سیبری به‌شمار می‌رود. کشت غلات و پرورش گاو، گوسفند، و اسب در آن رواج دارد. آب‌وهوای آن به‌شدت قاره‌ای و نسبتاً خشک است؛ پوشش گیاهی غرب ینی‌سی، [[استپ]] است؛ در حالی‌که شرق آن استپ پُردرخت است. ینی‌سی تا ۱۹۲۷ تنها راه با دنیای خارج بود تا آن‌که راه‌آهن آچینسک<ref>Achinsk </ref> به [[راه آهن سراسری سیبری|راه‌آهن سراسری سیبری]]<ref>Trans-Siberian </ref> متصل شد؛ درنتیجه بهره‌برداری از معادن زغال‌سنگ و طلا و نیز جنگل‌داری توسعه یافت. در ۱۹۵۹ خط آهن دیگری این منطقه را به [[کوزنتسک، حوضه|حوضۀ کوزنتسک]]<ref>Kuznetsk Basin </ref> متصل کرد و استخراج سنگ آهن آغاز شد. سرانجام با تکمیل خط آهن آباکان ـ تایشت<ref>Abakan-Taishet </ref> در شبکۀ راه‌آهن سیبری جنوبی<ref>South Siberian Railway</ref> در دهۀ ۱۹۶۰، موقعیت این منطقه، به‌منزلۀ راه اصلی، سبب توسعۀ مجتمع صنعتی بزرگ سایان شد؛ صنایع آن عبارت‌اند از علوم مهندسی، تولید نیروی برقابی، و مواد شیمیایی. | ||
| | ||
نسخهٔ ۱۸ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۳۰
مینوسینْسْک، حوضۀ (Minusinsk Basin)
حوضۀ مثلثی‌شکل کوهستانی در جنوب کراسنویارسک[۱]، در جنوب سیبری، در فدراسیون روسیه، واقع در ارتفاع بین ۲۰۰ تا ۳۰۰ و ۷۰۰ متری از سطح دریا. رود یِنی‌سِی[۲] از آن می‌‌گذرد و رشته‌کوه‌های کوزنتسک آلا تاو[۳] و سایان[۴] آن را دربرگرفته‌اند. این ناحیه از مهم‌ترین مراکز کشاورزی سیبری به‌شمار می‌رود. کشت غلات و پرورش گاو، گوسفند، و اسب در آن رواج دارد. آب‌وهوای آن به‌شدت قاره‌ای و نسبتاً خشک است؛ پوشش گیاهی غرب ینی‌سی، استپ است؛ در حالی‌که شرق آن استپ پُردرخت است. ینی‌سی تا ۱۹۲۷ تنها راه با دنیای خارج بود تا آن‌که راه‌آهن آچینسک[۵] به راه‌آهن سراسری سیبری[۶] متصل شد؛ درنتیجه بهره‌برداری از معادن زغال‌سنگ و طلا و نیز جنگل‌داری توسعه یافت. در ۱۹۵۹ خط آهن دیگری این منطقه را به حوضۀ کوزنتسک[۷] متصل کرد و استخراج سنگ آهن آغاز شد. سرانجام با تکمیل خط آهن آباکان ـ تایشت[۸] در شبکۀ راه‌آهن سیبری جنوبی[۹] در دهۀ ۱۹۶۰، موقعیت این منطقه، به‌منزلۀ راه اصلی، سبب توسعۀ مجتمع صنعتی بزرگ سایان شد؛ صنایع آن عبارت‌اند از علوم مهندسی، تولید نیروی برقابی، و مواد شیمیایی.