آندرآ دل سارتو: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۹: | خط ۱۹: | ||
|سمت = | |سمت = | ||
|جوایز و افتخارات = | |جوایز و افتخارات = | ||
|آثار =شام آخر، مریم مقدس و عفریتگان پرنده‌وش | |آثار =دیوارنگاره‌های تولد مریم عذرا، شام آخر، مریم مقدس و عفریتگان پرنده‌وش | ||
|خویشاوندان سرشناس = | |خویشاوندان سرشناس = | ||
|گروه مقاله =نقاشی | |گروه مقاله =نقاشی | ||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}} | }} | ||
<p style="text-align: justify;">[[File:Andrea del sarto - the last supper - wga00389.jpg|thumb|«شام آخر»، اثر آندرآ دل سارتو]]آنْدرِآ دل سارتو (۱۴۸۶ ـ۱۵۳۰م)(Andrea del Sarto)<br/> [[File:Trinity700.jpg|thumb|«بحث بر سر تثلیث»، اثر آندرآ دل سارتو]][[File:10246700.jpg|thumb|«مريم مقدس و عفریتگان پرنده‌وش»، اثر آندرآ دل سارتو]]نقاش ایتالیاییِ دورۀ [[رنسانس]]<ref>Renaissance</ref>. در [[فلورانس]]<ref>Florence</ref> | <p style="text-align: justify;">[[File:Andrea del sarto - the last supper - wga00389.jpg|thumb|«شام آخر»، اثر آندرآ دل سارتو]]آنْدرِآ دل سارتو (۱۴۸۶ ـ۱۵۳۰م)(Andrea del Sarto)<br/> [[File:Trinity700.jpg|thumb|«بحث بر سر تثلیث»، اثر آندرآ دل سارتو]][[File:10246700.jpg|thumb|«مريم مقدس و عفریتگان پرنده‌وش»، اثر آندرآ دل سارتو]]نقاش ایتالیاییِ دورۀ [[رنسانس]]<ref>Renaissance</ref>. در [[فلورانس]]<ref>Florence</ref> زندگی می‌کرد، و از چیره‌دست‌ترین تک‌چهره‌سازان و نقاشان پرده‌های دینیِ زمان خود بود. دیوارنگاره<ref>fresco</ref>هایش در فلورانس، ازجمله تولد مریم عذرا (۱۵۱۴م، کلیسای سانتا آنونتسیاتا<ref>Sta Annunziata</ref>)، از برترین آثار هنریِ دورۀ رنسانس‌‌اند. شیوه‌اش شکوهمند، ناب، و شاخص هنر رنسانس متعالی<ref>High Renaissance</ref> است. تأثیرپذیری از بزرگانی مانند [[لیوناردو_داوینچی_(۱۴۵۲م_ـ۱۵۱۹)|داوینچی]]<ref>da Vinci</ref>، [[میکلانژ|میکلانژ]]<ref>Michelangelo</ref> و [[رافایل_سانتسیو|رافائل]]<ref>Raphael</ref> در آثارش مشخص است. عموماً در موضوعات مذهبی نقاشی می‌کرد و رگه‌هایی از آثار متأخرش ظهور مانریسم را نوید می‌دهند. سارتو فرزند یک خیاط بود و در هفت سالگی به آهنگری مشغول شد اما به خاطر قدرت خارق‌العاده‌اش در حکاکی، به شاگردی نقاشی گمنام رسید. آن‌چه از زندگی‌اش می‌دانیم عموماً به وسیله‌ی وازاری نقل شده است. [[جورجو_وازاری|وازاری]]<ref>Vasari</ref>، که خود مدتی کوتاه نزد سارتو آموزش دیده بود، آثار این نقاش را بی‌نقص توصیف کرده و در عین‌حال، او را شخصیتی ضعیف خوانده که کاملاً تحت سیطره‌ی همسر بدطینتش قرار دارد. این ویژگی شخصیتی حتی منبع الهام یک کمدی رمانتیک از [[موسه، آلفرد دو (۱۸۱۰ـ۱۸۵۷)|آلفرد دو موسه]]<ref>Alfred de Musset</ref> و یک شعر از [[براونینگ، رابرت (۱۸۱۲ـ۱۸۸۹)|رابرت براونینگ]]<ref>Robert Browning</ref> درباره‌ی زندگی او بوده است. همچنین [[جونز، ارنست (۱۸۷۹ـ۱۹۵۸)|ارنست جونز]]<ref>Ernest Jones</ref>، زندگی‌نامه‌نویس [[فروید، زیگموند (۱۸۵۶ـ۱۹۳۹)|فروید]]<ref>Freud</ref>، در پژوهش مفصلی درباره‌ی این نقاش سعی کرده است فقدان قدرت در نقاشی‌های لطیف و چشم‌نوازش را به این ویژگی شخصیتی ارتباط بدهد.</p> <p style="text-align: justify;">دل سارتو نخست نزد پیِرو دی کوزیمو<ref>Piero di Cosimo</ref>، و نقاشان دیگر هنر آموخت، اما بیشتر از [[مازاتچو، تومازو (۱۴۰۱ـ ح ۱۴۲۸م)|مازاتچو]]<ref>Masaccio</ref> و میکلانژ تأثیر گرفت. از حدود ۱۵۱۰م به بعد، سرآمد نقاشان فلورانس و هم‌پایۀ [[بارتولومیو، فرا (ح ۱۴۷۲م ـ۱۵۱۷)|فرا بارتولومئو]]<ref>Fra Bartolommeo</ref> شناخته شد؛ پس از آن به‌تدریج، جای خود را به نقاشان [[شیوه گری|شیوه‌گر]]<ref>Mannerist</ref> (مانریست) واگذارد، که بعد از دورۀ رنسانس متعالی در دهۀ ۱۵۲۰م، سربرآوردند. افزون بر تک‌چهره‌سازی‌ها، پرده‌های دینی بسیاری نقاشی کرد؛ ازجمله ''مریم عذرا و عفریتگان پرنده‌وش''<ref>''Madonna of the Harpies''</ref> که نمونه‌ای از زیبایی کلاسیک<ref>classical</ref> است، و کارهای رافائل را تداعی می‌کند. در ۱۵۱۸م، به [[فرانسه]] رفت و در برنامه‌های کاخ‌سازی [[فرانسوای اول (۱۴۹۴م ـ۱۵۴۷)|فرانسوای اول]]<ref>Francis I</ref> مشارکت کرد. در ۱۵۱۹م با بودجه‌ای از طرف پادشاه فرانسه به [[ایتالیا]] بازگشت، و مأموریت یافت آثاری تازه برای مجموعۀ هنری دربار فرانسه فراهم کند. لیکن دل سارتو آن وجوه را صرف ساختن خانه‌ای برای خود کرد و هرگز به دربار فرانسه بازنگشت. بعد از این دوره، تغییراتی در سبکش پدیدار شد. ازجمله بیان‌گری حساب‌شده، ترکیب‌بندی‌های پیچیده و مصنوع و فیگورهایی که در کمال وقار به تصویر کشیده شده‌اند. در سال‌های بعد، متأثر از رافائل و میکلانژ، جنبه‌ای حماسی به آثارش بخشید، با این‌حال عناصر اصلی سبک شخصی‌اش که بیانگر انسانیت و ظرافت رفتارهای بشری بودند، همچنان در کارهایش حفظ شد.</p> <p style="text-align: justify;">در سال‌های آخر زندگی همچنان مشغول کشیدن نقاشی و تربیت شاگرد بود. سارتو به دلیل ابتلا به عفونتی که در فلورانس شیوع پیدا کرده بود درگذشت و سه عدد از تابلوهایی که در آخرین روزها درگیرش کرده بود، ناتمام باقی ماندند.</p> <p style="text-align: justify;"> </p> <p style="text-align: justify;">منابع:</p> <p style="text-align: justify;">THE Oxford Dictionary of Art, second edition, edited by Ian Chilvers and Dennis Farr. Oxford University press</p> <p style="text-align: justify;">The Dictionary of Art, edited by Jane Turner, Volume 3, GROVE publication</p> | ||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۱:۰۵
| آندرآ دل سارتو Andrea del Sarto | |
|---|---|
| زادروز |
1486م |
| درگذشت | 1530م |
| ملیت | ایتالیایی |
| شغل و تخصص اصلی | نقاش |
| آثار | دیوارنگاره‌های تولد مریم عذرا، شام آخر، مریم مقدس و عفریتگان پرنده‌وش |
| گروه مقاله | نقاشی |
| جوایز و افتخارات | |
آنْدرِآ دل سارتو (۱۴۸۶ ـ۱۵۳۰م)(Andrea del Sarto)
نقاش ایتالیاییِ دورۀ رنسانس[۱]. در فلورانس[۲] زندگی می‌کرد، و از چیره‌دست‌ترین تک‌چهره‌سازان و نقاشان پرده‌های دینیِ زمان خود بود. دیوارنگاره[۳]هایش در فلورانس، ازجمله تولد مریم عذرا (۱۵۱۴م، کلیسای سانتا آنونتسیاتا[۴])، از برترین آثار هنریِ دورۀ رنسانس‌‌اند. شیوه‌اش شکوهمند، ناب، و شاخص هنر رنسانس متعالی[۵] است. تأثیرپذیری از بزرگانی مانند داوینچی[۶]، میکلانژ[۷] و رافائل[۸] در آثارش مشخص است. عموماً در موضوعات مذهبی نقاشی می‌کرد و رگه‌هایی از آثار متأخرش ظهور مانریسم را نوید می‌دهند. سارتو فرزند یک خیاط بود و در هفت سالگی به آهنگری مشغول شد اما به خاطر قدرت خارق‌العاده‌اش در حکاکی، به شاگردی نقاشی گمنام رسید. آن‌چه از زندگی‌اش می‌دانیم عموماً به وسیله‌ی وازاری نقل شده است. وازاری[۹]، که خود مدتی کوتاه نزد سارتو آموزش دیده بود، آثار این نقاش را بی‌نقص توصیف کرده و در عین‌حال، او را شخصیتی ضعیف خوانده که کاملاً تحت سیطره‌ی همسر بدطینتش قرار دارد. این ویژگی شخصیتی حتی منبع الهام یک کمدی رمانتیک از آلفرد دو موسه[۱۰] و یک شعر از رابرت براونینگ[۱۱] درباره‌ی زندگی او بوده است. همچنین ارنست جونز[۱۲]، زندگی‌نامه‌نویس فروید[۱۳]، در پژوهش مفصلی درباره‌ی این نقاش سعی کرده است فقدان قدرت در نقاشی‌های لطیف و چشم‌نوازش را به این ویژگی شخصیتی ارتباط بدهد.
دل سارتو نخست نزد پیِرو دی کوزیمو[۱۴]، و نقاشان دیگر هنر آموخت، اما بیشتر از مازاتچو[۱۵] و میکلانژ تأثیر گرفت. از حدود ۱۵۱۰م به بعد، سرآمد نقاشان فلورانس و هم‌پایۀ فرا بارتولومئو[۱۶] شناخته شد؛ پس از آن به‌تدریج، جای خود را به نقاشان شیوه‌گر[۱۷] (مانریست) واگذارد، که بعد از دورۀ رنسانس متعالی در دهۀ ۱۵۲۰م، سربرآوردند. افزون بر تک‌چهره‌سازی‌ها، پرده‌های دینی بسیاری نقاشی کرد؛ ازجمله مریم عذرا و عفریتگان پرنده‌وش[۱۸] که نمونه‌ای از زیبایی کلاسیک[۱۹] است، و کارهای رافائل را تداعی می‌کند. در ۱۵۱۸م، به فرانسه رفت و در برنامه‌های کاخ‌سازی فرانسوای اول[۲۰] مشارکت کرد. در ۱۵۱۹م با بودجه‌ای از طرف پادشاه فرانسه به ایتالیا بازگشت، و مأموریت یافت آثاری تازه برای مجموعۀ هنری دربار فرانسه فراهم کند. لیکن دل سارتو آن وجوه را صرف ساختن خانه‌ای برای خود کرد و هرگز به دربار فرانسه بازنگشت. بعد از این دوره، تغییراتی در سبکش پدیدار شد. ازجمله بیان‌گری حساب‌شده، ترکیب‌بندی‌های پیچیده و مصنوع و فیگورهایی که در کمال وقار به تصویر کشیده شده‌اند. در سال‌های بعد، متأثر از رافائل و میکلانژ، جنبه‌ای حماسی به آثارش بخشید، با این‌حال عناصر اصلی سبک شخصی‌اش که بیانگر انسانیت و ظرافت رفتارهای بشری بودند، همچنان در کارهایش حفظ شد.
در سال‌های آخر زندگی همچنان مشغول کشیدن نقاشی و تربیت شاگرد بود. سارتو به دلیل ابتلا به عفونتی که در فلورانس شیوع پیدا کرده بود درگذشت و سه عدد از تابلوهایی که در آخرین روزها درگیرش کرده بود، ناتمام باقی ماندند.
منابع:
THE Oxford Dictionary of Art, second edition, edited by Ian Chilvers and Dennis Farr. Oxford University press
The Dictionary of Art, edited by Jane Turner, Volume 3, GROVE publication