ساتی، اریک (۱۸۶۶ـ۱۹۲۵م): تفاوت میان نسخه‌ها

Erik Satie
اِریک‌ ساتی‌; Erik Satie
زادروز	1866م;
درگذشت	1925م
ملیت	فرانسوی
تحصیلات و محل تحصیل	اسکولا کانتوروم
شغل و تخصص اصلی	آهنگ‌ساز
گروه مقاله	موسیقی
خویشاوندان سرشناس	اوژنی ساتی بارنِچ (مادر)
جوایز و افتخارات	سه ژیمنوپِدی (1888)

دیداریویکی‌متن

نسخهٔ ‏۱۹ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۰۰

ساتی‌، اِریک‌ (۱۸۶۶ـ۱۹۲۵)(Satie, Erik)

آهنگ‌ساز فرانسوی. قطعه‌های او برای پیانو، مثل سه ژیمنوپِدی^[۱] (۱۸۸۸)، دقیق و غم‌انگیزند و بیان رُمانتیک را با برداشت‌هایی فراواقعی هجو می‌کنند. نگاه زیباشناسانه او، ساده و هجو‌آمیز، مثلاً در مس فقرا^[۲] (۱۸۹۵)، از منظر ملی‌گرایی، پادزهری در مقابل افراط‌کاری‌های ناشی از رمانتیسیسم آلمانی بود. ساتی که مقتدای آهنگ‌سازان گروه شش^[۳] برشمرده می‌شد، مفهوم موزیک دآموبلمان (موسیقی مبلمان)^[۴] را ترویج می‌کرد، که خبر از پیدایش رادیو می‌داد. سفارشی از جانب دیاگیلف^[۵]، به ساخته‌شدن بالۀ رژه^[۶] (۱۹۱۷) منجر شد، که در سازبندی آن از بوق کارخانه، ماشین تحریر، و سوت کشتی استفاده شده بود. ساتی برای موسیقی فیلم آنتراکت^[۷] ساختۀ رنه کلر^[۸] (۱۹۲۴)، سبک تازه‌ای ابداع کرد. پدر ساتی آهنگ‌ساز و ناشر آثار موسیقی در پاریس بود و مادرش، اوژنی ساتی بارنِچ^[۹]، قطعه‌های کوچک و ساده‌ای برای پیانو می‌ساخت. ساتی فقط یک سال در کنسرواتوار پاریس ماند و پس از آن با نوازندگی در کافه‌ها و ساختن موسیقی برای، هیپسا^[۱۰]، ترانه‌سرای مونمارتر^[۱۱] و پوِلت دارتی^[۱۲]، خوانندۀ تالارهای کنسرت، زندگی حقیرانه‌ای را درپیش گرفت. از طریق دوستی با دبوسی^[۱۳] در حدود ۱۸۹۰، با حلقۀ اندیشمندان ارتباط یافت. همچنین در ۴۰سالگی به تحصیل در اسکولا کانتوروم^[۱۴] زیرنظر ونسان دَ اندی^[۱۵] و آلبر روسل^[۱۶] پرداخت. دراین‌حال به انتشار قطعه‌های کوچکی برای پیانو با عنوان‌های عجیب و غریب ادامه ‌داد. در سال‌های بعد با ژان کوکتو^[۱۷] آشنا شد و در آرکویی^[۱۸] مدرسه‌ای بنا کرد و در آن به آزمودن تأثیر برخی اندیشه‌ها بر آهنگ‌سازان جوان‌تری مثل پولانک^[۱۹]، اوریک^[۲۰]، و میّو^[۲۱] پرداخت و آن‌ها را از سبک رُمانتیک که تحت تأثیر آهنگ‌سازان آلمانی، به‌خصوص واگنر^[۲۲]، پدید آمده بود دور کرد و به سوی سبکی بی‌آلایش‌تر، فشرده‌تر و وابسته به کلمات پیش رفت.

↑ Gymnopédies
↑ Messe des Pauvres/Poor People’s Mass
↑ Les Six
↑ (musique d’ameublement (furniture music
↑ Diaghilev
↑ Parade
↑ Entr’acte
↑ René Clair
↑ Eugénie Satie-Barnetsche
↑ Hypsa
↑ Montmartre
↑ Paulette Darty
↑ Debussy
↑ Schola Cantorum
↑ Vincent d’Indy
↑ Albert Roussel
↑ Jean Cocteau
↑ Arcueil
↑ Poulenc
↑ Auric
↑ Milhaud
↑ Wagner

[1] Gymnopédies

[2] Messe des Pauvres/Poor People’s Mass

[3] Les Six

[4] (musique d’ameublement (furniture music

[5] Diaghilev

[6] Parade

[7] Entr’acte

[8] René Clair

[9] Eugénie Satie-Barnetsche

[10] Hypsa

[11] Montmartre

[12] Paulette Darty

[13] Debussy

[14] Schola Cantorum

[15] Vincent d’Indy

[16] Albert Roussel

[17] Jean Cocteau

[18] Arcueil

[19] Poulenc

[20] Auric

[21] Milhaud

[22] Wagner

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

[۱۶]

[۱۷]

[۱۸]

[۱۹]

[۲۰]

[۲۱]

[۲۲]

@@ خط ۳۱: / خط ۳۱: @@
 }}
-آهنگ‌ساز فرانسوی. قطعه‌های او برای پیانو، مثل سه ''ژیمنوپِدی<ref>''Gymnopédies''</ref>''&nbsp;(۱۸۸۸)، دقیق و غم‌انگیزند و بیان رُمانتیک را با برداشت‌هایی فراواقعی هجو می‌کنند. نگاه زیباشناسانه او، ساده و هجو‌آمیز، مثلاً در ''مس فقرا<ref>''Messe des Pauvres/Poor People’s Mass''</ref>''&nbsp;(۱۸۹۵)، از منظر ملی‌گرایی، پادزهری در مقابل افراط‌کاری‌های ناشی از رمانتیسیسم آلمانی بود. ساتی که مقتدای آهنگ‌سازان ''گروه شش<ref>''Les Six''</ref>''&nbsp;برشمرده می‌شد، مفهوم ''موزیک دآموبلمان (موسیقی مبلمان)<ref>''(musique d’ameublement (furniture music''</ref>''&nbsp;را ترویج می‌کرد، که خبر از پیدایش رادیو می‌داد. سفارشی از جانب دیاگیلف<ref>Diaghilev </ref>، به ساخته‌شدن بالۀ ''رژه<ref>''Parade'' </ref>''&nbsp;(۱۹۱۷) منجر شد، که در سازبندی آن از بوق کارخانه، ماشین تحریر، و سوت کشتی استفاده شده بود. ساتی برای موسیقی فیلم ''آنتراکت<ref>''Entr’acte''</ref>''&nbsp;ساختۀ رنه کلر<ref>René Clair</ref>&nbsp;(۱۹۲۴)، سبک تازه‌ای ابداع کرد. پدر ساتی آهنگ‌ساز و ناشر آثار موسیقی در پاریس بود و مادرش، اوژنی ساتی بارنِچ<ref>Eugénie Satie-Barnetsche</ref>، قطعه‌های کوچک و ساده‌ای برای پیانو می‌ساخت. ساتی فقط یک سال در کنسرواتوار پاریس ماند و پس از آن با نوازندگی در کافه''‌''ها و ساختن موسیقی برای، هیپسا<ref>Hypsa </ref>، ترانه''‌''سرای مونمارتر<ref>Montmartre </ref>&nbsp;و پوِلت دارتی<ref>Paulette Darty</ref>، خوانندۀ تالارهای کنسرت، زندگی حقیرانه''‌''ای را درپیش گرفت. از طریق دوستی با دبوسی<ref>Debussy </ref>&nbsp;در حدود ۱۸۹۰، با حلقۀ اندیشمندان ارتباط یافت. همچنین در ۴۰سالگی به تحصیل در اسکولا کانتوروم<ref>Schola Cantorum</ref>&nbsp;زیرنظر ونسان دَ اندی<ref>Vincent d’Indy</ref>&nbsp;و آلبر روسل<ref>Albert Roussel</ref>&nbsp;پرداخت. دراین''‌''حال به انتشار قطعه''‌''های کوچکی برای پیانو با عنوان''‌''های عجیب و غریب ادامه ''‌''داد. در سال''‌''های بعد با ژان کوکتو<ref>Jean Cocteau</ref>&nbsp;آشنا شد و در آرکویی<ref>Arcueil </ref>&nbsp;مدرسه''‌''ای بنا کرد و در آن به آزمودن تأثیر برخی اندیشه''‌''ها بر آهنگ''‌''سازان جوان''‌''تری مثل پولانک<ref>Poulenc </ref>، اوریک<ref>Auric </ref>، و میّو<ref>Milhaud </ref>&nbsp;پرداخت و آن''‌''ها را از سبک رُمانتیک که تحت تأثیر آهنگ''‌''سازان آلمانی، به''‌''خصوص واگنر<ref>Wagner</ref>، پدید آمده بود دور کرد و به سوی سبکی بی''‌''آلایش''‌''تر، فشرده''‌''تر و وابسته به کلمات پیش رفت.
+آهنگ‌ساز فرانسوی. قطعه‌های او برای [[پیانو]]، مثل سه ''ژیمنوپِدی<ref>''Gymnopédies''</ref>'' (۱۸۸۸)، دقیق و غم‌انگیزند و بیان رُمانتیک را با برداشت‌هایی فراواقعی هجو می‌کنند. نگاه زیباشناسانه او، ساده و هجو‌آمیز، مثلاً در ''مس فقرا<ref>''Messe des Pauvres/Poor People’s Mass''</ref>'' (۱۸۹۵)، از منظر ملی‌گرایی، پادزهری در مقابل افراط‌کاری‌های ناشی از رمانتیسیسم آلمانی بود. ساتی که مقتدای آهنگ‌سازان ''گروه شش<ref>''Les Six''</ref>'' برشمرده می‌شد، مفهوم ''موزیک دآموبلمان (موسیقی مبلمان)<ref>''(musique d’ameublement (furniture music''</ref>'' را ترویج می‌کرد، که خبر از پیدایش رادیو می‌داد. سفارشی از جانب دیاگیلف<ref>Diaghilev </ref>، به ساخته‌شدن بالۀ ''رژه<ref>''Parade'' </ref>'' (۱۹۱۷) منجر شد، که در سازبندی آن از بوق کارخانه، ماشین تحریر، و سوت کشتی استفاده شده بود. ساتی برای موسیقی فیلم ''آنتراکت<ref>''Entr’acte''</ref>'' ساختۀ [[کلر، رنه (۱۸۹۸ـ۱۹۸۱)|رنه کلر]]<ref>René Clair</ref> (۱۹۲۴)، سبک تازه‌ای ابداع کرد. پدر ساتی آهنگ‌ساز و ناشر آثار موسیقی در [[پاریس، شهر|پاریس]] بود و مادرش، اوژنی ساتی بارنِچ<ref>Eugénie Satie-Barnetsche</ref>، قطعه‌های کوچک و ساده‌ای برای پیانو می‌ساخت. ساتی فقط یک سال در کنسرواتوار پاریس ماند و پس از آن با نوازندگی در کافه''‌''ها و ساختن موسیقی برای، هیپسا<ref>Hypsa </ref>، ترانه''‌''سرای مونمارتر<ref>Montmartre </ref> و پوِلت دارتی<ref>Paulette Darty</ref>، خوانندۀ تالارهای کنسرت، زندگی حقیرانه''‌''ای را درپیش گرفت. از طریق دوستی با [[دبوسی، کلود (۱۸۶۲ـ۱۹۱۸)|دبوسی]]<ref>Debussy </ref> در حدود ۱۸۹۰، با حلقۀ اندیشمندان ارتباط یافت. همچنین در ۴۰سالگی به تحصیل در اسکولا کانتوروم<ref>Schola Cantorum</ref> زیرنظر ونسان دَ اندی<ref>Vincent d’Indy</ref> و [[روسل، آلبر (۱۸۶۹ـ۱۹۳۷)|آلبر روسل]]<ref>Albert Roussel</ref> پرداخت. دراین''‌''حال به انتشار قطعه''‌''های کوچکی برای پیانو با عنوان''‌''های عجیب و غریب ادامه ''‌''داد. در سال''‌''های بعد با [[کوکتو، ژان (۱۸۸۹ـ۱۹۶۳)|ژان کوکتو]]<ref>Jean Cocteau</ref> آشنا شد و در آرکویی<ref>Arcueil </ref> مدرسه''‌''ای بنا کرد و در آن به آزمودن تأثیر برخی اندیشه''‌''ها بر آهنگ''‌''سازان جوان''‌''تری مثل [[پولانک، فرانسیس (۱۸۹۹ـ۱۹۶۳)|پولانک]]<ref>Poulenc </ref>، [[اوریک، ژرژ (۱۸۹۹ـ۱۹۸۳)|اوریک]]<ref>Auric </ref>، و میّو<ref>Milhaud </ref> پرداخت و آن''‌''ها را از سبک رُمانتیک که تحت تأثیر آهنگ''‌''سازان آلمانی، به''‌''خصوص واگنر<ref>Wagner</ref>، پدید آمده بود دور کرد و به سوی سبکی بی''‌''آلایش''‌''تر، فشرده''‌''تر و وابسته به کلمات پیش رفت.
 &nbsp;