آنگکور: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:10255800-1.jpg|بندانگشتی|معبد بزرگ آنگکور وات، آنگکور]] | [[پرونده:10255800-1.jpg|بندانگشتی|معبد بزرگ آنگکور وات، آنگکور]] | ||
آنْگْکور (Angkor)<br>محل پایتخت باستانی امپراتوری خمر<ref>Khmer Empire</ref> در بخش شمال غربی [[کامبوج]]، شمال تونله ساپ<ref>Tonle Sap</ref>، به معنی «دریاچۀ بزرگ». بقایای به‌جای مانده به قرن‌های ۱۰ تا ۱۲م برمی‌گردد و عموماً عبارت‌اند از معابدی که در اصل وقف خدایان هندو شده‌اند، نیایش‌گاه‌های مربوط به آیین بودای [[تراوادا]]<ref>Theravada</ref>، و کاخ‌های سلطنتی. بسیاری از آن‌ها را در داخل حصاری به نام آنگکور توم<ref>Angkor Thom</ref> گرد آورده‌اند، اما معبد بزرگ آنگکور وات<ref>Angkor Wat</ref> (اوایل قرن ۱۲) بیرون از حصار قرار دارد. آنگکور در قرن | آنْگْکور (Angkor)<br>محل پایتخت باستانی امپراتوری خمر<ref>Khmer Empire</ref> در بخش شمال غربی [[کامبوج]]<ref>Cambodia</ref>، شمال تونله ساپ<ref>Tonle Sap</ref>، به معنی «دریاچۀ بزرگ». بقایای به‌جای مانده به قرن‌های ۱۰ تا ۱۲م برمی‌گردد و عموماً عبارت‌اند از معابدی که در اصل وقف خدایان هندو شده‌اند، نیایش‌گاه‌های مربوط به آیین بودای [[تراوادا]]<ref>Theravada</ref>، و کاخ‌های سلطنتی. بسیاری از آن‌ها را در داخل حصاری به نام آنگکور توم<ref>Angkor Thom</ref> گرد آورده‌اند، اما معبد بزرگ آنگکور وات<ref>Angkor Wat</ref> (اوایل قرن ۱۲) بیرون از حصار قرار دارد. آنگکور در قرن ۱۵م متروک شد و ویرانه‌های آن به جنگل تبدیل شدند و تا ۱۸۶۳م به قدر کافی توصیف نشدند. بناهای موجود در این محل در جنگ داخلی (۱۹۷۰ـ۱۹۷۵م) به سختی آسیب دیدند. | ||
<br><!--10255800--> | <br><!--10255800--> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۰۸
آنْگْکور (Angkor)
محل پایتخت باستانی امپراتوری خمر[۱] در بخش شمال غربی کامبوج[۲]، شمال تونله ساپ[۳]، به معنی «دریاچۀ بزرگ». بقایای به‌جای مانده به قرن‌های ۱۰ تا ۱۲م برمی‌گردد و عموماً عبارت‌اند از معابدی که در اصل وقف خدایان هندو شده‌اند، نیایش‌گاه‌های مربوط به آیین بودای تراوادا[۴]، و کاخ‌های سلطنتی. بسیاری از آن‌ها را در داخل حصاری به نام آنگکور توم[۵] گرد آورده‌اند، اما معبد بزرگ آنگکور وات[۶] (اوایل قرن ۱۲) بیرون از حصار قرار دارد. آنگکور در قرن ۱۵م متروک شد و ویرانه‌های آن به جنگل تبدیل شدند و تا ۱۸۶۳م به قدر کافی توصیف نشدند. بناهای موجود در این محل در جنگ داخلی (۱۹۷۰ـ۱۹۷۵م) به سختی آسیب دیدند.