لیونل باریمور: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
بازیگر امریکایی، برندۀ [[اسکار، جایزه|جایزه اسکار]] بهترین بازیگر مرد در چهارمین دورۀ مراسم اسکار. پدرش، موریس باریمور<ref>Maurice Barrymore</ref>، با اصالتی بریتانیایی و بازیگر تئاتر، مادرش جورجیانا درو باریمور<ref>Georgiana Drew Barrymore </ref> از بزرگ‌ترین کمدین‌های نیمۀ دوم سدۀ 19م تئاتر امریکا خود در خانواده‌ای که بازیگر بودند به دنیا آمد؛ فرزندان این زوج (به ترتیب سن: لیونل، اتل<ref>Ethel</ref> و جان<ref>John</ref>) نیز از بازیگران برجستۀ تئاتر و سینمای امریکا در چند دهۀ آغازین سدۀ 20م بودند و از این میان، جز لیونل، اتل هم در ۱۹۴۴م جایزۀ اسکار نقش دوم زن را برای فیلم ''تنها قلب بی‌کس''<ref>''None But the Lonely Heart''</ref> به‌دست آورد. | بازیگر امریکایی، برندۀ [[اسکار، جایزه|جایزه اسکار]] بهترین بازیگر مرد در چهارمین دورۀ مراسم اسکار. پدرش، موریس باریمور<ref>Maurice Barrymore</ref>، با اصالتی بریتانیایی و بازیگر تئاتر، مادرش جورجیانا درو باریمور<ref>Georgiana Drew Barrymore </ref> از بزرگ‌ترین کمدین‌های نیمۀ دوم سدۀ 19م تئاتر امریکا خود در خانواده‌ای که بازیگر بودند به دنیا آمد؛ فرزندان این زوج (به ترتیب سن: لیونل، اتل<ref>Ethel</ref> و جان<ref>John</ref>) نیز از بازیگران برجستۀ تئاتر و سینمای امریکا در چند دهۀ آغازین سدۀ 20م بودند و از این میان، جز لیونل، اتل هم در ۱۹۴۴م جایزۀ اسکار نقش دوم زن را برای فیلم ''تنها قلب بی‌کس''<ref>''None But the Lonely Heart''</ref> به‌دست آورد. | ||
لیونل ابتدا در گروه نمایشی مادربزرگش، لوئیزا لین درو<ref>Louisa Lane Drew</ref>، و جان درو<ref>John Drew</ref>، دایی‌اش، نقش‌هایی فرعی را برعهده می‌گرفت. این بازیگرِ تیپ‌های بسیار محبوب، ماندگارترین نقش‌های خود را در فیلم‌هایی همچون ''شام ساعت هشت''<ref>''Dinner at Eight''</ref> (۱۹۳۳م)، ''این را نمی‌توانی با خودت ببری''<ref>''You Can’t take It With You''</ref> (۱۹۳۸م)، و پانزده فیلم دکتر کیل‌دیر<ref>Dr. Kildare</ref> بازی کرد. | لیونل ابتدا در گروه نمایشی مادربزرگش، لوئیزا لین درو<ref>Louisa Lane Drew</ref>، و جان درو<ref>John Drew</ref>، دایی‌اش، نقش‌هایی فرعی را برعهده می‌گرفت. این بازیگرِ تیپ‌های بسیار محبوب، ماندگارترین نقش‌های خود را در فیلم‌هایی همچون ''شام ساعت هشت''<ref>''Dinner at Eight''</ref> (۱۹۳۳م)، ''این را نمی‌توانی با خودت ببری''<ref>''You Can’t take It With You''</ref> (۱۹۳۸م)، و پانزده فیلم دکتر کیل‌دیر<ref>Dr. Kildare</ref> بازی کرد. در ۱۹۳۱م برای بازی در فیلم ''روح آزاد''<ref>''A Free Soul''</ref> جایزۀ اسکار گرفت. ایفای نقش شخصیت اسکروج<ref>Scrooge</ref> در اجرای رادیویی ''سرود کریسمس''<ref>''Christmas Carol''</ref> اثر [[دیکنز، چارلز (۱۸۱۲ـ۱۸۷۰)|چارلز دیکنز]]، از ۱۹۳۶م طیف گسترده‌ای از شنوندگان را جذب کرد. در سالمندی با وجود فلج‌بودن و وابستگی به صندلی چرخ‌دار، به ایفای نقش‌های مختلف در رادیو پرداخت. او که به هنر و موسیقی بیش از تئاتر عشق می‌ورزید، بیش از صد قطعۀ موسیقی منتشرنشده ساخت و عضو انجمن قلم به‌دستان امریکا<ref>American Society of Etchers</ref> بود. | ||
---- | ---- | ||
<references /> | <references /> | ||
[[رده:سینما]] | [[رده:سینما]] | ||
[[رده:جهان - اشخاص]] | [[رده:جهان - اشخاص]] | ||
نسخهٔ ۲۳ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۰۶:۵۷
لیونل باریمور (پنسیلوانیا ۲۸ آوریل ۱۸۷۸ - لس آنجلس ۱۵ نوامبر ۱۹۵۴م) Lionel Barrymore
بازیگر امریکایی، برندۀ جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد در چهارمین دورۀ مراسم اسکار. پدرش، موریس باریمور[۱]، با اصالتی بریتانیایی و بازیگر تئاتر، مادرش جورجیانا درو باریمور[۲] از بزرگ‌ترین کمدین‌های نیمۀ دوم سدۀ 19م تئاتر امریکا خود در خانواده‌ای که بازیگر بودند به دنیا آمد؛ فرزندان این زوج (به ترتیب سن: لیونل، اتل[۳] و جان[۴]) نیز از بازیگران برجستۀ تئاتر و سینمای امریکا در چند دهۀ آغازین سدۀ 20م بودند و از این میان، جز لیونل، اتل هم در ۱۹۴۴م جایزۀ اسکار نقش دوم زن را برای فیلم تنها قلب بی‌کس[۵] به‌دست آورد.
لیونل ابتدا در گروه نمایشی مادربزرگش، لوئیزا لین درو[۶]، و جان درو[۷]، دایی‌اش، نقش‌هایی فرعی را برعهده می‌گرفت. این بازیگرِ تیپ‌های بسیار محبوب، ماندگارترین نقش‌های خود را در فیلم‌هایی همچون شام ساعت هشت[۸] (۱۹۳۳م)، این را نمی‌توانی با خودت ببری[۹] (۱۹۳۸م)، و پانزده فیلم دکتر کیل‌دیر[۱۰] بازی کرد. در ۱۹۳۱م برای بازی در فیلم روح آزاد[۱۱] جایزۀ اسکار گرفت. ایفای نقش شخصیت اسکروج[۱۲] در اجرای رادیویی سرود کریسمس[۱۳] اثر چارلز دیکنز، از ۱۹۳۶م طیف گسترده‌ای از شنوندگان را جذب کرد. در سالمندی با وجود فلج‌بودن و وابستگی به صندلی چرخ‌دار، به ایفای نقش‌های مختلف در رادیو پرداخت. او که به هنر و موسیقی بیش از تئاتر عشق می‌ورزید، بیش از صد قطعۀ موسیقی منتشرنشده ساخت و عضو انجمن قلم به‌دستان امریکا[۱۴] بود.