لوییز راینر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
بازیگر آلمانی-اتریشی سینمای امریکا، برندۀ 2 جایزۀ اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن. راینر از جملۀ بازیگرانی بود که حرفه‌شان با طلسم اسکار رو به نزول گذاشت. با ایفای نقش‌های تراژیک و گریه‌آور خاطرۀ بازیگرانی چون الیزابت برگنر<ref>Elisabeth Bergner</ref> را زنده می‌کرد و با همین سبک پر احساسش به‌سرعت در قلب سینمادوستان نفوذ کرد. تغییر رفتار را با انفجاری از حرکات صورت و دست‌ها نشان می‌داد. اما با این حال قدرت عصبی‌اش، از منش آرام‌تر پیشکسوتان اروپایی‌اش [[گاربو، گرتا (۱۹۰۵ـ۱۹۹۰)|گرتا گاربو]] و [[دیترش، مارلن (۱۹۰۱ـ۱۹۹۲)|مارلنه دیتریش]] متمایز بود. با وجود شهرت کوتاه‌مدتش در عرصۀ سینما، تنها بازیگر زنی که توانسته همانند او در دو سال پیاپی موفق به کسب اسکار شود، [[هپبورن، کاترین (۱۹۰۹ـ۲۰۰۳)|کاترین هپبورن]] (در ۱۹۶۷ و ۱۹۶۸م) بوده است. | بازیگر آلمانی-اتریشی سینمای امریکا، برندۀ 2 جایزۀ اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن. راینر از جملۀ بازیگرانی بود که حرفه‌شان با طلسم اسکار رو به نزول گذاشت. با ایفای نقش‌های تراژیک و گریه‌آور خاطرۀ بازیگرانی چون الیزابت برگنر<ref>Elisabeth Bergner</ref> را زنده می‌کرد و با همین سبک پر احساسش به‌سرعت در قلب سینمادوستان نفوذ کرد. تغییر رفتار را با انفجاری از حرکات صورت و دست‌ها نشان می‌داد. اما با این حال قدرت عصبی‌اش، از منش آرام‌تر پیشکسوتان اروپایی‌اش [[گاربو، گرتا (۱۹۰۵ـ۱۹۹۰)|گرتا گاربو]] و [[دیترش، مارلن (۱۹۰۱ـ۱۹۹۲)|مارلنه دیتریش]] متمایز بود. با وجود شهرت کوتاه‌مدتش در عرصۀ سینما، تنها بازیگر زنی که توانسته همانند او در دو سال پیاپی موفق به کسب اسکار شود، [[هپبورن، کاترین (۱۹۰۹ـ۲۰۰۳)|کاترین هپبورن]] (در ۱۹۶۷ و ۱۹۶۸م) بوده است. | ||
راینر بازیگری را از کودکی در وین و برلین آغاز کرد و پس از مدتی زیر نظر [[راینهارت، ماکس (۱۸۷۳ـ۱۹۴۳)|ماکس راینهارت]] در برلین به بازی در نمایشنامه‌های [[پیراندلو، لوییجی (۱۸۶۷ـ۱۹۳۶)|لوییجی پیراندلو]] و [[شکسپیر، ویلیام (۱۵۶۴ـ ۱۶۱۶)|ویلیام شکسپیر]] مشغول شد. در سال ۱۹۳۰م نخستین فیلمش را بازی کرد و در اواسط دههٔ ۱۹۳۰م به هالیوود رفت. با کمپانی [[مترو گلدوین مایر|مترو گلدوین - مایر]] قرارداد بست و در نخستین فیلم آمریکایی‌اش، ''فرار''<ref>''Escapade''</ref> (1935م)، بازی کرد. | راینر بازیگری را از کودکی در وین و برلین آغاز کرد و پس از مدتی زیر نظر [[راینهارت، ماکس (۱۸۷۳ـ۱۹۴۳)|ماکس راینهارت]] در برلین به بازی در نمایشنامه‌های [[پیراندلو، لوییجی (۱۸۶۷ـ۱۹۳۶)|لوییجی پیراندلو]] و [[شکسپیر، ویلیام (۱۵۶۴ـ ۱۶۱۶)|ویلیام شکسپیر]] مشغول شد. در سال ۱۹۳۰م نخستین فیلمش را بازی کرد و در اواسط دههٔ ۱۹۳۰م به هالیوود رفت. با کمپانی [[مترو گلدوین مایر|مترو گلدوین - مایر]] قرارداد بست و در نخستین فیلم آمریکایی‌اش، ''فرار''<ref>''Escapade''</ref> (1935م)، بازی کرد. پس از آن به‌سرعت اوج گرفت و به خاطر بازی در ''زیگفلد کبیر''<ref>''The Great Ziegfeld''</ref> (1936م) و ''خاک خوب''<ref>''The Good Earth''</ref> (1937م) دو سال پیاپی اسکار بهترین بازیگر نقش اول را ربود. و به عنوان گرتا گاربوی جدید شناخته شد. اما پس از آن به دلیل انتخاب ضعیف نقش‌ها و نیز توصیه‌های نامناسب از سوی شوهرِ کارگردان و فیلمنامه‌نویسش، کلیفورد اودتس<ref>Clifford Odets</ref> (از ۱۹۳۷ - ۱۹۴۰م)، به همان سرعت سقوط کرد. در ۱۹۴۳م با شرکت در ''گروگان‌ها''<ref>''Hostages''</ref> بازگشت نه چندان موفقی به سینما داشت. بعدها به فعالیت در تلویزیون و تئاتر مشغول شد. راینر بیش از نیم‌قرن پس از حضورش در ''گروگان‌ها''، در کهن‌سالی و در سال 1997م در فیلم کارگردانی مجار بازی کرد (''قماربازها''<ref>''The Gambler''</ref> - کارولی ماک<ref>Károly Makk</ref>). | ||
---- | ---- | ||
[[رده:سینما]] | [[رده:سینما]] | ||
[[رده:جهان - اشخاص]] | [[رده:جهان - اشخاص]] | ||
نسخهٔ ۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۰۲
لوییز راینر (دوسلدورف ۱۲ ژانویهٔ ۱۹۱۰ - درگذشته ۳۰ دسامبر ۲۰۱۴م) Luise Rainer
بازیگر آلمانی-اتریشی سینمای امریکا، برندۀ 2 جایزۀ اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن. راینر از جملۀ بازیگرانی بود که حرفه‌شان با طلسم اسکار رو به نزول گذاشت. با ایفای نقش‌های تراژیک و گریه‌آور خاطرۀ بازیگرانی چون الیزابت برگنر[۱] را زنده می‌کرد و با همین سبک پر احساسش به‌سرعت در قلب سینمادوستان نفوذ کرد. تغییر رفتار را با انفجاری از حرکات صورت و دست‌ها نشان می‌داد. اما با این حال قدرت عصبی‌اش، از منش آرام‌تر پیشکسوتان اروپایی‌اش گرتا گاربو و مارلنه دیتریش متمایز بود. با وجود شهرت کوتاه‌مدتش در عرصۀ سینما، تنها بازیگر زنی که توانسته همانند او در دو سال پیاپی موفق به کسب اسکار شود، کاترین هپبورن (در ۱۹۶۷ و ۱۹۶۸م) بوده است.
راینر بازیگری را از کودکی در وین و برلین آغاز کرد و پس از مدتی زیر نظر ماکس راینهارت در برلین به بازی در نمایشنامه‌های لوییجی پیراندلو و ویلیام شکسپیر مشغول شد. در سال ۱۹۳۰م نخستین فیلمش را بازی کرد و در اواسط دههٔ ۱۹۳۰م به هالیوود رفت. با کمپانی مترو گلدوین - مایر قرارداد بست و در نخستین فیلم آمریکایی‌اش، فرار[۲] (1935م)، بازی کرد. پس از آن به‌سرعت اوج گرفت و به خاطر بازی در زیگفلد کبیر[۳] (1936م) و خاک خوب[۴] (1937م) دو سال پیاپی اسکار بهترین بازیگر نقش اول را ربود. و به عنوان گرتا گاربوی جدید شناخته شد. اما پس از آن به دلیل انتخاب ضعیف نقش‌ها و نیز توصیه‌های نامناسب از سوی شوهرِ کارگردان و فیلمنامه‌نویسش، کلیفورد اودتس[۵] (از ۱۹۳۷ - ۱۹۴۰م)، به همان سرعت سقوط کرد. در ۱۹۴۳م با شرکت در گروگان‌ها[۶] بازگشت نه چندان موفقی به سینما داشت. بعدها به فعالیت در تلویزیون و تئاتر مشغول شد. راینر بیش از نیم‌قرن پس از حضورش در گروگان‌ها، در کهن‌سالی و در سال 1997م در فیلم کارگردانی مجار بازی کرد (قماربازها[۷] - کارولی ماک[۸]).