ماسنه ، ژول امیل (۱۸۴۲ـ۱۹۱۲): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
|محل زندگی= | |محل زندگی= | ||
|تحصیلات و محل تحصیل=تحصیل آهنگ سازی در کنسرواتوار پاریس | |تحصیلات و محل تحصیل=تحصیل آهنگ سازی در کنسرواتوار پاریس | ||
| شغل و تخصص اصلی =آهنگ ساز | | شغل و تخصص اصلی =آهنگ ساز اپرا | ||
|شغل و تخصص های دیگر= | |شغل و تخصص های دیگر= | ||
|سبک = | |سبک = | ||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}آهنگ‌ساز فرانسوی اپرا. مشخصۀ آثار او برتری نقش‌های زنانه، صداقت، و احساساتی‌گری است. آثار برجستۀ او عبارت‌اند از ''مانون''<ref>''Manon'' | }} | ||
</ref> (۱۸۸۴)،''سید (لوسید)''<ref>''Le Cid'' | [[پرونده:Massenet, Jules Emile1.jpg|بندانگشتی|ژول امیل ماسنه]] | ||
</ref> (۱۸۸۵)، و ''تائیس''<ref>''Thaïs'' </ref> (۱۸۹۴)؛ سوییت ارکستری صحنه‌های تصویری (۱۸۷۴). از ۱۸۷۸ تا ۱۸۹۶ استاد آهنگ‌سازی کنسرواتوار پاریس<ref>Paris Conservatory </ref> بود. فعالیت حرفه‌ای طولانی و موفقیت‌آمیز او دستاوردی شامل تقریباً ۲۷ اپرا داشت، که بیشتر آن‌ها برای اپرای پاریس و اپرا کمیک آن، و اپرای مونت کارلو<ref>Monte Carlo Opera </ref> ساخته شده بودند. این آثار از دهۀ ۱۹۸۰ به‌بعد بازآفرینی‌های برخی از آثار کمتر مشهور او بودند. ماسنه در مونتو<ref>Montaud </ref>، سنت اِتیِن<ref>St Etienne</ref> به‌دنیا آمد و در ۱۱سالگی وارد کنسرواتوار پاریس شد، زیرنظر توما<ref> Thomas</ref> به تحصیل آهنگ‌سازی پرداخت و در ۱۸۶۳ جایزۀ رم<ref> Prix de Rome </ref> را برد. پس از بازگشت از رم در ۱۸۶۶ با یکی از شاگردان خود ازدواج کرد و نخستین اپرایش، ''عمه‌بزرگ''<ref>''La Grand’tante'' </ref>، را سال بعد در اپرا کمیک<ref>Opéra-Comique</ref> به‌روی صحنه برد. با اپرای ''پادشاه لاهور''<ref>''Le Roi de Lahore''</ref> (۱۸۷۷)، که طبق سلیقۀ رایج آکنده از عناصری غریب و شرقی بود، به اولین موفقیت مهم خود دست یافت. این موفقیت با اپرای ''هرودیاد''<ref>''Hérodiade''</ref> (بروکسل، ۱۸۸۱) تکرار شد، اما شهرت ماندگار را مانون به‌دست آورد، که در ۱۸۸۴ نخستین‌بار در پاریس به‌روی صحنه رفت، و ماسنه در آن تمامی احساساتی را جای داد که عمری نسبت به شخصیت‌های اصلی زن خود داشت. در وِرتِر<ref> Werther </ref> (۱۸۹۲)، حس تغزلی در توازن با بصیرت نمایشی قدرتمندی قرار گرفت. ازجمله اپراهای بعدی او که به‌سبب بازآفرینی‌های تازه‌اش شهرت یافتند، عبارت‌اند از ''ساندریون (سیندرلا)''<ref>''Cendrillon'' </ref>، ''گریزِلیدیس''<ref>''Grisélidis'' </ref>، ''شروبَن''<ref>''Chérubin'' </ref>، و ''دون کیشوت''<ref>''Don Quichotte'' </ref>. ازجمله آثار اوست: اپرا ''دون سِزار دو بازان''<ref>''Don César de Bazan'' </ref> (۱۸۷۲)، ''اِسکلارموند''<ref>''Esclarmonde''</ref> (۱۸۸۹)، ''دختر اهل ناوار''<ref>''La Navarraise'' </ref> (۱۸۹۴)، کلئوپاترا<ref>Clèopâtra </ref>. اوراتوریو ''مریم مجدلیه''<ref>''Marie-Magdeleine'' </ref> (۱۸۷۳)، ''حوا''<ref>''Eve '' </ref> (۱۸۷۵)، ''باکره''<ref>''La Vierge''</ref>،''سرزمین موعود''<ref>''La Terre Promise'' </ref> (۱۹۰۰). کانتات‌ها ''داوید ریتسیو''<ref>''David Rizzio'' </ref>، ''نارسیسوس''<ref>''Narcisse'' </ref>. سیزده اثر ارکستری شامل ''صحنه‌های ناپلی''<ref>''Scènes napolitaines''</ref> (۱۸۷۶)، پوئم سمفونیک ''منظرها''<ref>''Visions''</ref>. | آهنگ‌ساز فرانسوی اپرا. مشخصۀ آثار او برتری نقش‌های زنانه، صداقت، و احساساتی‌گری است. آثار برجستۀ او عبارت‌اند از ''مانون''<ref>''Manon'' | ||
</ref> (۱۸۸۴)، ''سید (لوسید)''<ref>''Le Cid'' | |||
</ref> (۱۸۸۵)، و ''تائیس''<ref>''Thaïs'' </ref> (۱۸۹۴)؛ سوییت ارکستری صحنه‌های تصویری (۱۸۷۴). از ۱۸۷۸ تا ۱۸۹۶ استاد آهنگ‌سازی کنسرواتوار پاریس<ref>Paris Conservatory </ref> بود. فعالیت حرفه‌ای طولانی و موفقیت‌آمیز او دستاوردی شامل تقریباً ۲۷ اپرا داشت، که بیشتر آن‌ها برای اپرای پاریس و اپرا کمیک آن، و اپرای مونت کارلو<ref>Monte Carlo Opera </ref> ساخته شده بودند. این آثار از دهۀ ۱۹۸۰ به‌بعد بازآفرینی‌های برخی از آثار کمتر مشهور او بودند. ماسنه در [[مونتو]]<ref>Montaud </ref>، سنت اِتیِن<ref>St Etienne</ref> به‌دنیا آمد و در ۱۱سالگی وارد کنسرواتوار پاریس شد، زیرنظر [[توما، آمبروآز (۱۸۱۱ـ ۱۸۹۶)|توما]]<ref> Thomas</ref> به تحصیل آهنگ‌سازی پرداخت و در ۱۸۶۳ جایزۀ رم<ref> Prix de Rome </ref> را برد. پس از بازگشت از رم در ۱۸۶۶ با یکی از شاگردان خود ازدواج کرد و نخستین اپرایش، ''عمه‌بزرگ''<ref>''La Grand’tante'' </ref>، را سال بعد در اپرا کمیک<ref>Opéra-Comique</ref> به‌روی صحنه برد. با اپرای ''پادشاه لاهور''<ref>''Le Roi de Lahore''</ref> (۱۸۷۷)، که طبق سلیقۀ رایج آکنده از عناصری غریب و شرقی بود، به اولین موفقیت مهم خود دست یافت. این موفقیت با اپرای ''هرودیاد''<ref>''Hérodiade''</ref> (بروکسل، ۱۸۸۱) تکرار شد، اما شهرت ماندگار را مانون به‌دست آورد، که در ۱۸۸۴ نخستین‌بار در [[پاریس، شهر|پاریس]] به‌روی صحنه رفت، و ماسنه در آن تمامی احساساتی را جای داد که عمری نسبت به شخصیت‌های اصلی زن خود داشت. در وِرتِر<ref> Werther </ref> (۱۸۹۲)، حس تغزلی در توازن با بصیرت نمایشی قدرتمندی قرار گرفت. ازجمله اپراهای بعدی او که به‌سبب بازآفرینی‌های تازه‌اش شهرت یافتند، عبارت‌اند از ''ساندریون (سیندرلا)''<ref>''Cendrillon'' </ref>، ''گریزِلیدیس''<ref>''Grisélidis'' </ref>، ''شروبَن''<ref>''Chérubin'' </ref>، و ''دون کیشوت''<ref>''Don Quichotte'' </ref>. ازجمله آثار اوست: اپرا ''دون سِزار دو بازان''<ref>''Don César de Bazan'' </ref> (۱۸۷۲)، ''اِسکلارموند''<ref>''Esclarmonde''</ref> (۱۸۸۹)، ''دختر اهل ناوار''<ref>''La Navarraise'' </ref> (۱۸۹۴)، کلئوپاترا<ref>Clèopâtra </ref>. اوراتوریو ''مریم مجدلیه''<ref>''Marie-Magdeleine'' </ref> (۱۸۷۳)، ''حوا''<ref>''Eve '' </ref> (۱۸۷۵)، ''باکره''<ref>''La Vierge''</ref>،''سرزمین موعود''<ref>''La Terre Promise'' </ref> (۱۹۰۰). کانتات‌ها ''داوید ریتسیو''<ref>''David Rizzio'' </ref>، ''نارسیسوس''<ref>''Narcisse'' </ref>. سیزده اثر ارکستری شامل ''صحنه‌های ناپلی''<ref>''Scènes napolitaines''</ref> (۱۸۷۶)، پوئم سمفونیک ''منظرها''<ref>''Visions''</ref>. | |||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۷:۴۲
ماسْنِه، ژول اِمیل (۱۸۴۲ـ۱۹۱۲)(Massenet, Jules Emile )
| ژول امیل ماسنه Jules Emile Massenet | |
|---|---|
| زادروز |
سنت اتین ۱۸۴۲م |
| درگذشت | ۱۹۱۲م |
| ملیت | فرانسوی |
| تحصیلات و محل تحصیل | تحصیل آهنگ سازی در کنسرواتوار پاریس |
| شغل و تخصص اصلی | آهنگ ساز اپرا |
| آثار | مانون (۱۸۸۴)؛ سید (لوسید) (۱۸۸۵)؛ تاییس (۱۸۹۴) |
| گروه مقاله | موسیقی |
| جوایز و افتخارات | جایزه رم (۱۸۶۳) |
آهنگ‌ساز فرانسوی اپرا. مشخصۀ آثار او برتری نقش‌های زنانه، صداقت، و احساساتی‌گری است. آثار برجستۀ او عبارت‌اند از مانون[۱] (۱۸۸۴)، سید (لوسید)[۲] (۱۸۸۵)، و تائیس[۳] (۱۸۹۴)؛ سوییت ارکستری صحنه‌های تصویری (۱۸۷۴). از ۱۸۷۸ تا ۱۸۹۶ استاد آهنگ‌سازی کنسرواتوار پاریس[۴] بود. فعالیت حرفه‌ای طولانی و موفقیت‌آمیز او دستاوردی شامل تقریباً ۲۷ اپرا داشت، که بیشتر آن‌ها برای اپرای پاریس و اپرا کمیک آن، و اپرای مونت کارلو[۵] ساخته شده بودند. این آثار از دهۀ ۱۹۸۰ به‌بعد بازآفرینی‌های برخی از آثار کمتر مشهور او بودند. ماسنه در مونتو[۶]، سنت اِتیِن[۷] به‌دنیا آمد و در ۱۱سالگی وارد کنسرواتوار پاریس شد، زیرنظر توما[۸] به تحصیل آهنگ‌سازی پرداخت و در ۱۸۶۳ جایزۀ رم[۹] را برد. پس از بازگشت از رم در ۱۸۶۶ با یکی از شاگردان خود ازدواج کرد و نخستین اپرایش، عمه‌بزرگ[۱۰]، را سال بعد در اپرا کمیک[۱۱] به‌روی صحنه برد. با اپرای پادشاه لاهور[۱۲] (۱۸۷۷)، که طبق سلیقۀ رایج آکنده از عناصری غریب و شرقی بود، به اولین موفقیت مهم خود دست یافت. این موفقیت با اپرای هرودیاد[۱۳] (بروکسل، ۱۸۸۱) تکرار شد، اما شهرت ماندگار را مانون به‌دست آورد، که در ۱۸۸۴ نخستین‌بار در پاریس به‌روی صحنه رفت، و ماسنه در آن تمامی احساساتی را جای داد که عمری نسبت به شخصیت‌های اصلی زن خود داشت. در وِرتِر[۱۴] (۱۸۹۲)، حس تغزلی در توازن با بصیرت نمایشی قدرتمندی قرار گرفت. ازجمله اپراهای بعدی او که به‌سبب بازآفرینی‌های تازه‌اش شهرت یافتند، عبارت‌اند از ساندریون (سیندرلا)[۱۵]، گریزِلیدیس[۱۶]، شروبَن[۱۷]، و دون کیشوت[۱۸]. ازجمله آثار اوست: اپرا دون سِزار دو بازان[۱۹] (۱۸۷۲)، اِسکلارموند[۲۰] (۱۸۸۹)، دختر اهل ناوار[۲۱] (۱۸۹۴)، کلئوپاترا[۲۲]. اوراتوریو مریم مجدلیه[۲۳] (۱۸۷۳)، حوا[۲۴] (۱۸۷۵)، باکره[۲۵]،سرزمین موعود[۲۶] (۱۹۰۰). کانتات‌ها داوید ریتسیو[۲۷]، نارسیسوس[۲۸]. سیزده اثر ارکستری شامل صحنه‌های ناپلی[۲۹] (۱۸۷۶)، پوئم سمفونیک منظرها[۳۰].
- ↑ Manon
- ↑ Le Cid
- ↑ Thaïs
- ↑ Paris Conservatory
- ↑ Monte Carlo Opera
- ↑ Montaud
- ↑ St Etienne
- ↑ Thomas
- ↑ Prix de Rome
- ↑ La Grand’tante
- ↑ Opéra-Comique
- ↑ Le Roi de Lahore
- ↑ Hérodiade
- ↑ Werther
- ↑ Cendrillon
- ↑ Grisélidis
- ↑ Chérubin
- ↑ Don Quichotte
- ↑ Don César de Bazan
- ↑ Esclarmonde
- ↑ La Navarraise
- ↑ Clèopâtra
- ↑ Marie-Magdeleine
- ↑ Eve
- ↑ La Vierge
- ↑ La Terre Promise
- ↑ David Rizzio
- ↑ Narcisse
- ↑ Scènes napolitaines
- ↑ Visions