وین ویلیامز، رالف (۱۸۷۲ـ۱۹۵۸): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
وُئَن ویلیامز، رالف (۱۸۷۲ـ۱۹۵۸)(Vaughan Williams, Ralph) | {{جعبه زندگینامه|عنوان=جعبه زندگینامه|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=|تاریخ مرگ=|دوره زندگی=|ملیت=|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}وُئَن ویلیامز، رالف (۱۸۷۲ـ۱۹۵۸)(Vaughan Williams, Ralph) | ||
[[File:40166600.jpg|thumb|وُئَن ويليامز، رالف]] | [[File:40166600.jpg|thumb|وُئَن ويليامز، رالف]] | ||
نسخهٔ ۳۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۵۷
| جعبه زندگینامه |
|---|
وُئَن ویلیامز، رالف (۱۸۷۲ـ۱۹۵۸)(Vaughan Williams, Ralph)
آهنگ‌ساز انگلیسی. سبک او تونال[۱] بود و اغلب به‌سبب استفاده از تِم‌های محلی[۲] و عامیانه رنگ‌و‌بوی روستاهای انگلیسی را داشت. ازجمله آثار اوست: فانتازیا برمبنای تِمی از تامس تالیس[۳] (۱۹۱۰) برای ارکستر، اپرای سِر جان عاشق[۴] (۱۹۲۹)، بازسازی ترانۀ الیزابتی «گرین‌اسلیوز[۵]»، و نُه سمفونی (۱۹۰۹ـ۱۹۵۷). وئن ویلیامز در داون اِمپنی[۶]، گلاسترشر[۷]، به‌دنیا آمد و پسر یک واعظ روحانی بود. از ۱۸۸۷ تا ۱۸۹۰ در مدرسۀ چارترهاوس[۸] و از ۱۸۲۹ تا ۱۸۹۵ در کالج ترینیتیِ[۹]، کیمبریج، تحصیل کرد، و سال‌های بین آن را به تحصیل در کالج سلطنتی موسیقی[۱۰] لندن گذراند. در ۱۹۰۴ به انجمن ترانۀ محلی[۱۱] (تأسیس ۱۸۹۸) پیوست و فعالانه مشارکت خود را در بهبود و بررسی نغمه‌های قدیمی روستایی آغاز کرد، و در نورفوک[۱۲] به گردآوری برخی از آن‌ها پرداخت؛ در ۱۹۳۲ این انجمن با انجمن رقص محلی انگلیسی[۱۳] ادغام شد و انجمن رقص و آواز محلی انگلیسی[۱۴] را پدید آورد، که وئن ویلیامز ریاست آن را برعهده گرفت. نخستین موفقیت فراگیر او با از میان منطقۀ ناشناخته[۱۵] در جشنوارۀ لیدز[۱۶] ۱۹۰۷ به‌دست‌آمد و پس از آن در ۱۹۰۹ نوبت به نخستین ساخته‌های بزرگ و شاخص او، اوورتور زنبورها[۱۷]، دورۀ ترانۀ بر پرتگاه وِنلاک[۱۸]، و یک سمفونی دریایی[۱۹] (اولین سمفونی‌ای که در سراسر آن کُر به‌کار رفته بود) رسید. وئن ویلیامز در جنگ جهانی اول در مقدونیه[۲۰]، فرانسه، سرباز بود و بعد به درجۀ افسری رسید. بعد از جنگ استاد آهنگ‌سازی کالج سلطنتی موسیقی شد. سنّت پاستورال انگلیسی در سمفونی سوم (۱۹۲۱) او بار دیگر به‌کار رفت و منبع الهام کمال‌گرایانه و روشن‌بینانۀ وی در آثار مذهبی‌ای همچون مس در سل مینور، سانکتا چیویتاس[۲۱]، و بِنِدیچیته[۲۲] نوسازی شد. دو سمفونی مشهورش، شماره‌های ۴ و ۵، در ۱۹۳۴ و ۱۹۴۳ ساخته شدند؛ چهار سمفونی آخر دنبالۀ کندوکاو روحی آهنگ‌ساز برشمرده می‌شدند، که در سلوک زائر[۲۳] آغاز شده بود. هرچند ساخته‌های وئن ویلیامز به‌سبب استفاده از ملودی‌های محلی، یا دست‌کم جنبه‌های تغزلی و اغلب سرمشق‌وار این‌گونه ملودی‌ها، معمولاً تا حد زیادی در زمرۀ آثار شبانی قرار می‌گیرند، او از پیشرفت‌های موسیقایی معاصر نیز آگاه بود و در آثار آخر خود اغلب مقدار بیشتری نامطبوع وارد کار می‌کرد.
- ↑ tonal
- ↑ folk theme
- ↑ Fantasia on a Theme by Thomas Tallis
- ↑ Sir John in Love
- ↑ Greensleeves
- ↑ Down Ampney
- ↑ Gloucestershire
- ↑ Charterhouse School
- ↑ Trinity College
- ↑ Royal College of Music
- ↑ Folk-Song Society
- ↑ Norfolk
- ↑ English Folk Dance Society
- ↑ English Folk Dance and Song Society
- ↑ Toward the Unknown Region
- ↑ Leeds Festival
- ↑ Wasps
- ↑ On Wenlock Edge
- ↑ A Sea Symphony
- ↑ Macedonia
- ↑ Sancta Civitas
- ↑ Benedicite
- ↑ The Pilgrim’s Progress