چایکوفسکی، پیوتر ایلیچ (۱۸۴۰ـ۱۸۹۳): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:Tchaikovsky1.jpg|بندانگشتی|پیتر ایلیچ چاریکوفسکی]] | |||
{{جعبه زندگینامه|عنوان=پیوتر ایلیچ چایکوفسکی|نام=Pyotr Il\'yich Tchaikovsky|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=۱۸۴۰م|تاریخ مرگ=۱۸۹۳م|دوره زندگی=|ملیت=روس|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=۱۸۵۹ مدرسۀ حقوق قضایی | |||
در ۱۸۹۳ از دانشگاه کیمبریج دکترای افتخاری|شغل و تخصص اصلی=آهنگ‌ساز|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=کارمند وزارت دادگستری|جوایز و افتخارات=|آثار=صحنه‌ای: دوشیزۀ اورلئان (۱۸۸۱)، بی‌بیِ پیک (۱۸۹۰). ارکستری: هفت سمفونی؛ سمفونی مانفرد، از روی بایرون (۱۸۸۵)؛ کاپریچّوی ایتالیایی، اوورتور سال ۱۸۱۲ (۱۸۸۰)|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=موسیقی|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}چایکوفسکی، پیوتر ایلیچ (۱۸۴۰ـ۱۸۹۳)(Tchaikovsky, Pyotr Il\'yich)<br><p> | |||
آهنگ‌ساز روس<ref>Russian</ref>. پیوندی موفقیت‌آمیز بین تأثیرات اروپای غربی و شوق و احساسات ملی روسی ایجاد کرد؛ و نخستین آهنگ‌ساز روس بود که نزد مخاطبان غربی شهرتی به‌دست آورد. حس قدرتمند ملودی، بیانگریِ شخصی و درونی، و ارکستراسیون<ref>orchestration</ref> درخشان او در تمامی آثار رُمانتیک فراوانش به‌چشم می‌خورند، که عبارت‌اند از شش سمفونی، سه کنسرتوی پیانو، یک کنسرتوی ویولن، چند اپرا (ازجمله [[یوگنی آنگین]]<ref>Eugene Onegin </ref>، ۱۸۷۹)، چند باله (ازجمله ''فندق‌شکن''<ref>''The Nutcracker'' </ref>، ۱۸۹۱ـ۱۸۹۲) فانتزی‌های ارکستری (ازجمله ''رومئو و ژولیت''<ref>''Romeo and Juliet'' </ref>، ۱۸۷۰)، و موسیقی مجلسی و آوازی. پدر چایکوفسکی، مهندس معدن بود، و امکان تعلیم موسیقی را از ۴سالگی برایش فراهم کرد، و او در ۶سالگی به‌خوبی نوازندگی می‌کرد. در ۱۸۵۹ از مدرسۀ حقوق قضایی<ref>School of Jurisprudence</ref> فارغ‌التحصیل شد و به کارمندی وزارت دادگستری درآمد. در ۱۸۶۲ پس از مدتی تحصیل نزد نیکُلای زارِمبا<ref>Nikolai Zaremba </ref>، وارد کنسرواتوار تازه‌تأسیس شد، و از [[روبینشتاین، آنتون (۱۸۲۹ـ۱۸۹۴)|آنتون روبینشتاین]]<ref>Anton Rubinstein</ref> درس‌هایی در زمینۀ ارکستراسیون گرفت. نیکُلای روبینشتاین<ref>Nikolai Rubinstein</ref>، که کنسرواتوار مشابهی در [[مسکو، شهر|مسکو]] گشوده بود، در ۱۸۶۵ او را در سِمت استاد هارمونی استخدام کرد، و چایکوفسکی در آن‌جا به‌کار جدی و حرفه‌ای آهنگ‌سازی پرداخت. در ۱۸۶۸ با [[بالاکیرف، میلی (۱۸۳۷ـ۱۹۱۰)|بالاکیرِف]]<ref>Balakirev </ref> و گروه آهنگ‌سازان ملی‌گرایش در [[سن پترزبورگ|سن‌پترزبورگ]] آشنا شد، و در آثار بعدی خود از آن‌ها تأثیر پذیرفت. همان سال سمفونی اول وی، ''رویاهای زمستانی''<ref>''Winter Daydreams''</ref>، با موفقیت در مسکو اجرا شد؛ این اثر از برخی جنبه‌ها همچنان تازه‌ترین و خودانگیخته‌ترین ساخته در نوع خود است. اولین اپرای او، ''وُیه‌وُدا''<ref>''The Voyevoda'' </ref>، نخستینبار در ۱۸۶۹ و ''رومئو و ژولیت'' در ۱۸۷۰ در تئاتر بُلشوی<ref>''Bolshoi Theatre'' </ref> به‌اجرا درآمدند. سمفونی دوم، اثری آشکارا ملی‌گرایانه، در ۱۸۷۳ اجرا شد و کنسرتوی پیانوی سی‌بمل مینور، که نیکلای روبینشتاین ابتدا آن را مردود دانست، در ۱۸۷۵ به رهبری هانس فون بولو<ref>Hans von Bülow </ref> در [[بوستون|بوستون]] به اجرا درآمد و نخستین اجرای آن در مسکو کمی بعد در همان سال به‌رهبری اَلکساندر تانِه‌یِف<ref>Alexander Taneiev</ref> برگزار شد. نخستین اپرای مهم چایکوفسکی، ''واکولای آهنگر''<ref>''Vakula the Smith'' </ref>، نخستینبار در ۱۸۷۶ به‌روی صحنه رفت و سال بعد اولین بالۀ بزرگ او، ''دریاچۀ قو''<ref>''Swan Lake'' </ref>، در بلشوی به‌اجرا درآمد. نام قهرمان این باله (زیگفرید<ref>Siegfried </ref>) احتمالاً از ''حلقه''<ref>''Ring''</ref> اثر [[واگنر، ریشارد (۱۸۱۳ـ۱۸۸۳)|واگنر]]<ref>Wagner </ref> گرفته شد. در ۱۸۷۷ با آنتونینا میلیوکُووا<ref>Antonina Milyukova </ref> ازدواج کرد؛ اما به‌سبب گرایش‌های پنهانی خود به همجنس‌بازی کمتر از یک ماه پس از عروسی و در آستانۀ روان‌پریشی، او را ترک گفت. از شغل خود در کنسرواتوار مسکو کناره‌گیری کرد، و تمام وقت خود را به آهنگ‌سازی اختصاص داد. نخستین سمفونی از سمفونی‌های پرطرفدار جهانی او، سمفونی چهارم در فا مینور، در ۱۸۷۸ برای نخستینبار اجرا شد؛ موتیف مکرر «سرنوشت» در این اثر، طلایه‌دار آثار سه‌گانه‌ای است که در آن‌ها کشش میان تحکیم نیروی حیات و خودویرانگری، نقش اصلی را دارد. ''یوگنی آنگین'' (۱۸۷۹) بازتاب برخی شرایط تازه‌پیش‌آمده در زندگی شخصی چایکوفسکی بود. در ۱۸۸۱ درخشان‌ترین و برون‌گرایانه‌ترین اثر ارکستری چایکوفسکی، کنسرتوی ویولن در رِ، در وین اجرا شد و هفت سال بعد او پرقدرت‌ترین و یکپارچه‌ترین سمفونی خود، سمفونی پنجم در می مینور، را ساخت. در ۱۸۸۹، بهترین بالۀ خود، ''زیبای خفته''<ref>''The Sleeping Beauty'' </ref>، را تکمیل کرد. در ۱۸۹۳ از دانشگاه کیمبریج<ref>Cambridge University</ref> دکترای افتخاری دریافت کرد. پس از بازگشت به روسیه، سمفونی ششم (پاتِتیک<ref>Pathetique</ref>) را به‌پایان برد، که نخستینبار در اکتبر همان سال در سن‌پترزبورگ به‌اجرا درآمد. نُه روز بعد چایکوفسکی درگذشت. ازجمله آثار اوست: صحنه‌ای: ''دوشیزۀ اورلئان''<ref>''Maid of Orleans'' </ref> (۱۸۸۱)، ''بی‌بیِ پیک''<ref>''The Queen of Spades'' </ref> (۱۸۹۰). ارکستری: هفت سمفونی؛ سمفونی ''مانفرد''<ref>''Manfred'' </ref>، از روی بایرون<ref>Byron </ref> (۱۸۸۵)؛ ''کاپریچّوی ایتالیایی''<ref>''Capriccio Italien'' </ref>، اوورتور ''سال ۱۸۱۲''<ref>''The Year 1812''</ref> (۱۸۸۰)؛ سه کنسرتوی پیانو، ازجمله شمارۀ ۱ در سی‌بمل مینور (۱۸۷۵)، کنسرتوی ویولن (۱۸۷۸)، ''واریاسیون‌هایی برمبنای یک تِم روکوکو''<ref>''Variations on a Rococo Theme'' </ref> برای ویولن‌سل و ارکستر<ref>orchestra </ref> (۱۸۷۶). موسیقی مجلسی: سِکستِت<ref>sextet </ref> زهی ''یادگاری از فلورانس''<ref>''Souvenir de Florence''</ref> (۱۸۸۷)؛ هفده اپوس ساخته‌های پیانو شامل ''چهارفصل''<ref>''The Seasons''</ref>.</p><!--17015800--> | |||
آهنگ‌ساز روس<ref>Russian</ref>. پیوندی موفقیت‌آمیز بین تأثیرات اروپای غربی و شوق و احساسات ملی روسی ایجاد کرد؛ و نخستین آهنگ‌ساز روس بود که نزد مخاطبان غربی شهرتی به‌دست آورد. حس قدرتمند ملودی، بیانگریِ شخصی و درونی، و ارکستراسیون<ref>orchestration</ref> درخشان او در تمامی آثار رُمانتیک فراوانش به‌چشم می‌خورند، که عبارت‌اند از شش سمفونی، سه کنسرتوی پیانو، یک کنسرتوی ویولن، چند اپرا (ازجمله یوگنی آنگین<ref>Eugene Onegin </ref>، ۱۸۷۹)، چند باله (ازجمله ''فندق‌شکن''<ref>''The Nutcracker'' </ref>، ۱۸۹۱ـ۱۸۹۲) فانتزی‌های ارکستری (ازجمله ''رومئو و ژولیت''<ref>''Romeo and Juliet'' </ref>، ۱۸۷۰)، و موسیقی مجلسی و آوازی. پدر چایکوفسکی، مهندس معدن بود، و امکان تعلیم موسیقی را از ۴سالگی برایش فراهم کرد، و او در ۶سالگی به‌خوبی نوازندگی می‌کرد. در ۱۸۵۹ از مدرسۀ حقوق قضایی<ref>School of Jurisprudence</ref> فارغ‌التحصیل شد و به کارمندی وزارت دادگستری درآمد. در ۱۸۶۲ پس از مدتی تحصیل نزد نیکُلای زارِمبا<ref>Nikolai Zaremba </ref>، وارد کنسرواتوار تازه‌تأسیس شد، و از آنتون روبینشتاین<ref>Anton Rubinstein</ref> درس‌هایی در زمینۀ ارکستراسیون گرفت. نیکُلای روبینشتاین<ref>Nikolai Rubinstein</ref>، که کنسرواتوار مشابهی در مسکو گشوده بود، در ۱۸۶۵ او را در سِمت استاد هارمونی استخدام کرد، و چایکوفسکی در آن‌جا به‌کار جدی و حرفه‌ای آهنگ‌سازی پرداخت. در ۱۸۶۸ با بالاکیرِف<ref>Balakirev </ref> و گروه آهنگ‌سازان ملی‌گرایش در سن‌پترزبورگ آشنا شد، و در آثار بعدی خود از آن‌ها تأثیر پذیرفت. همان سال سمفونی اول وی، ''رویاهای زمستانی''<ref>''Winter Daydreams''</ref>، با موفقیت در مسکو اجرا شد؛ این اثر از برخی جنبه‌ها همچنان تازه‌ترین و خودانگیخته‌ترین ساخته در نوع خود است. اولین اپرای او، ''وُیه‌وُدا''<ref>''The Voyevoda'' </ref>، نخستینبار در ۱۸۶۹ و ''رومئو و ژولیت'' در ۱۸۷۰ در تئاتر بُلشوی<ref>''Bolshoi Theatre'' </ref> به‌اجرا درآمدند. سمفونی دوم، اثری آشکارا ملی‌گرایانه، در ۱۸۷۳ اجرا شد و کنسرتوی پیانوی سی‌بمل مینور، که نیکلای روبینشتاین ابتدا آن را مردود دانست، در ۱۸۷۵ به رهبری هانس فون بولو<ref>Hans von Bülow </ref> در بوستون به اجرا درآمد و نخستین اجرای آن در مسکو کمی بعد در همان سال به‌رهبری اَلکساندر تانِه‌یِف<ref>Alexander Taneiev</ref> برگزار شد. نخستین اپرای مهم چایکوفسکی، ''واکولای آهنگر''<ref>''Vakula the Smith'' </ref>، نخستینبار در ۱۸۷۶ به‌روی صحنه رفت و سال بعد اولین بالۀ بزرگ او، ''دریاچۀ قو''<ref>''Swan Lake'' </ref>، در بلشوی به‌اجرا درآمد. نام قهرمان این باله (زیگفرید<ref>Siegfried </ref>) احتمالاً از ''حلقه''<ref>''Ring''</ref> اثر واگنر<ref>Wagner </ref> گرفته شد. در ۱۸۷۷ با آنتونینا میلیوکُووا<ref>Antonina Milyukova </ref> ازدواج کرد؛ اما به‌سبب گرایش‌های پنهانی خود به همجنس‌بازی کمتر از یک ماه پس از عروسی و در آستانۀ روان‌پریشی، او را ترک گفت. از شغل خود در کنسرواتوار مسکو کناره‌گیری کرد، و تمام وقت خود را به آهنگ‌سازی اختصاص داد. نخستین سمفونی از سمفونی‌های پرطرفدار جهانی او، سمفونی چهارم در فا مینور، در ۱۸۷۸ برای نخستینبار اجرا شد؛ موتیف مکرر «سرنوشت» در این اثر، طلایه‌دار آثار سه‌گانه‌ای است که در آن‌ها کشش میان تحکیم نیروی حیات و خودویرانگری، نقش اصلی را دارد. ''یوگنی آنگین'' (۱۸۷۹) بازتاب برخی شرایط تازه‌پیش‌آمده در زندگی شخصی چایکوفسکی بود. در ۱۸۸۱ درخشان‌ترین و برون‌گرایانه‌ترین اثر ارکستری چایکوفسکی، کنسرتوی ویولن در رِ، در وین اجرا شد و هفت سال بعد او پرقدرت‌ترین و یکپارچه‌ترین سمفونی خود، سمفونی پنجم در می مینور، را ساخت. در ۱۸۸۹، بهترین بالۀ خود، ''زیبای خفته''<ref>''The Sleeping Beauty'' </ref>، را تکمیل کرد. در ۱۸۹۳ از دانشگاه کیمبریج<ref>Cambridge University</ref> دکترای افتخاری دریافت کرد. پس از بازگشت به روسیه، سمفونی ششم (پاتِتیک<ref>Pathetique</ref>) را به‌پایان برد، که نخستینبار در اکتبر همان سال در سن‌پترزبورگ به‌اجرا درآمد. نُه روز بعد چایکوفسکی درگذشت. ازجمله آثار اوست: صحنه‌ای: ''دوشیزۀ اورلئان''<ref>''Maid of Orleans'' </ref> (۱۸۸۱)، ''بی‌بیِ پیک''<ref>''The Queen of Spades'' </ref> (۱۸۹۰). ارکستری: هفت سمفونی؛ سمفونی ''مانفرد''<ref>''Manfred'' </ref>، از روی بایرون<ref>Byron </ref> (۱۸۸۵)؛ ''کاپریچّوی ایتالیایی''<ref>''Capriccio Italien'' </ref>، اوورتور ''سال ۱۸۱۲''<ref>''The Year 1812''</ref> (۱۸۸۰)؛ سه کنسرتوی پیانو، ازجمله شمارۀ ۱ در سی‌بمل مینور (۱۸۷۵)، کنسرتوی ویولن (۱۸۷۸)، ''واریاسیون‌هایی برمبنای یک تِم روکوکو''<ref>''Variations on a Rococo Theme'' </ref> برای ویولن‌سل و ارکستر<ref>orchestra </ref> (۱۸۷۶). موسیقی مجلسی: سِکستِت<ref>sextet </ref> زهی ''یادگاری از فلورانس''<ref>''Souvenir de Florence''</ref> (۱۸۸۷)؛ هفده اپوس ساخته‌های پیانو شامل ''چهارفصل''<ref>''The Seasons''</ref>.</p><!--17015800--> | |||
نسخهٔ ۵ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۴۸
| پیوتر ایلیچ چایکوفسکی Pyotr Il\'yich Tchaikovsky | |
|---|---|
| زادروز |
۱۸۴۰م |
| درگذشت | ۱۸۹۳م |
| ملیت | روس |
| تحصیلات و محل تحصیل |
۱۸۵۹ مدرسۀ حقوق قضایی در ۱۸۹۳ از دانشگاه کیمبریج دکترای افتخاری |
| شغل و تخصص اصلی | آهنگ‌ساز |
| آثار | صحنه‌ای: دوشیزۀ اورلئان (۱۸۸۱)، بی‌بیِ پیک (۱۸۹۰). ارکستری: هفت سمفونی؛ سمفونی مانفرد، از روی بایرون (۱۸۸۵)؛ کاپریچّوی ایتالیایی، اوورتور سال ۱۸۱۲ (۱۸۸۰) |
| گروه مقاله | موسیقی |
چایکوفسکی، پیوتر ایلیچ (۱۸۴۰ـ۱۸۹۳)(Tchaikovsky, Pyotr Il\'yich)
آهنگ‌ساز روس[۱]. پیوندی موفقیت‌آمیز بین تأثیرات اروپای غربی و شوق و احساسات ملی روسی ایجاد کرد؛ و نخستین آهنگ‌ساز روس بود که نزد مخاطبان غربی شهرتی به‌دست آورد. حس قدرتمند ملودی، بیانگریِ شخصی و درونی، و ارکستراسیون[۲] درخشان او در تمامی آثار رُمانتیک فراوانش به‌چشم می‌خورند، که عبارت‌اند از شش سمفونی، سه کنسرتوی پیانو، یک کنسرتوی ویولن، چند اپرا (ازجمله یوگنی آنگین[۳]، ۱۸۷۹)، چند باله (ازجمله فندق‌شکن[۴]، ۱۸۹۱ـ۱۸۹۲) فانتزی‌های ارکستری (ازجمله رومئو و ژولیت[۵]، ۱۸۷۰)، و موسیقی مجلسی و آوازی. پدر چایکوفسکی، مهندس معدن بود، و امکان تعلیم موسیقی را از ۴سالگی برایش فراهم کرد، و او در ۶سالگی به‌خوبی نوازندگی می‌کرد. در ۱۸۵۹ از مدرسۀ حقوق قضایی[۶] فارغ‌التحصیل شد و به کارمندی وزارت دادگستری درآمد. در ۱۸۶۲ پس از مدتی تحصیل نزد نیکُلای زارِمبا[۷]، وارد کنسرواتوار تازه‌تأسیس شد، و از آنتون روبینشتاین[۸] درس‌هایی در زمینۀ ارکستراسیون گرفت. نیکُلای روبینشتاین[۹]، که کنسرواتوار مشابهی در مسکو گشوده بود، در ۱۸۶۵ او را در سِمت استاد هارمونی استخدام کرد، و چایکوفسکی در آن‌جا به‌کار جدی و حرفه‌ای آهنگ‌سازی پرداخت. در ۱۸۶۸ با بالاکیرِف[۱۰] و گروه آهنگ‌سازان ملی‌گرایش در سن‌پترزبورگ آشنا شد، و در آثار بعدی خود از آن‌ها تأثیر پذیرفت. همان سال سمفونی اول وی، رویاهای زمستانی[۱۱]، با موفقیت در مسکو اجرا شد؛ این اثر از برخی جنبه‌ها همچنان تازه‌ترین و خودانگیخته‌ترین ساخته در نوع خود است. اولین اپرای او، وُیه‌وُدا[۱۲]، نخستینبار در ۱۸۶۹ و رومئو و ژولیت در ۱۸۷۰ در تئاتر بُلشوی[۱۳] به‌اجرا درآمدند. سمفونی دوم، اثری آشکارا ملی‌گرایانه، در ۱۸۷۳ اجرا شد و کنسرتوی پیانوی سی‌بمل مینور، که نیکلای روبینشتاین ابتدا آن را مردود دانست، در ۱۸۷۵ به رهبری هانس فون بولو[۱۴] در بوستون به اجرا درآمد و نخستین اجرای آن در مسکو کمی بعد در همان سال به‌رهبری اَلکساندر تانِه‌یِف[۱۵] برگزار شد. نخستین اپرای مهم چایکوفسکی، واکولای آهنگر[۱۶]، نخستینبار در ۱۸۷۶ به‌روی صحنه رفت و سال بعد اولین بالۀ بزرگ او، دریاچۀ قو[۱۷]، در بلشوی به‌اجرا درآمد. نام قهرمان این باله (زیگفرید[۱۸]) احتمالاً از حلقه[۱۹] اثر واگنر[۲۰] گرفته شد. در ۱۸۷۷ با آنتونینا میلیوکُووا[۲۱] ازدواج کرد؛ اما به‌سبب گرایش‌های پنهانی خود به همجنس‌بازی کمتر از یک ماه پس از عروسی و در آستانۀ روان‌پریشی، او را ترک گفت. از شغل خود در کنسرواتوار مسکو کناره‌گیری کرد، و تمام وقت خود را به آهنگ‌سازی اختصاص داد. نخستین سمفونی از سمفونی‌های پرطرفدار جهانی او، سمفونی چهارم در فا مینور، در ۱۸۷۸ برای نخستینبار اجرا شد؛ موتیف مکرر «سرنوشت» در این اثر، طلایه‌دار آثار سه‌گانه‌ای است که در آن‌ها کشش میان تحکیم نیروی حیات و خودویرانگری، نقش اصلی را دارد. یوگنی آنگین (۱۸۷۹) بازتاب برخی شرایط تازه‌پیش‌آمده در زندگی شخصی چایکوفسکی بود. در ۱۸۸۱ درخشان‌ترین و برون‌گرایانه‌ترین اثر ارکستری چایکوفسکی، کنسرتوی ویولن در رِ، در وین اجرا شد و هفت سال بعد او پرقدرت‌ترین و یکپارچه‌ترین سمفونی خود، سمفونی پنجم در می مینور، را ساخت. در ۱۸۸۹، بهترین بالۀ خود، زیبای خفته[۲۲]، را تکمیل کرد. در ۱۸۹۳ از دانشگاه کیمبریج[۲۳] دکترای افتخاری دریافت کرد. پس از بازگشت به روسیه، سمفونی ششم (پاتِتیک[۲۴]) را به‌پایان برد، که نخستینبار در اکتبر همان سال در سن‌پترزبورگ به‌اجرا درآمد. نُه روز بعد چایکوفسکی درگذشت. ازجمله آثار اوست: صحنه‌ای: دوشیزۀ اورلئان[۲۵] (۱۸۸۱)، بی‌بیِ پیک[۲۶] (۱۸۹۰). ارکستری: هفت سمفونی؛ سمفونی مانفرد[۲۷]، از روی بایرون[۲۸] (۱۸۸۵)؛ کاپریچّوی ایتالیایی[۲۹]، اوورتور سال ۱۸۱۲[۳۰] (۱۸۸۰)؛ سه کنسرتوی پیانو، ازجمله شمارۀ ۱ در سی‌بمل مینور (۱۸۷۵)، کنسرتوی ویولن (۱۸۷۸)، واریاسیون‌هایی برمبنای یک تِم روکوکو[۳۱] برای ویولن‌سل و ارکستر[۳۲] (۱۸۷۶). موسیقی مجلسی: سِکستِت[۳۳] زهی یادگاری از فلورانس[۳۴] (۱۸۸۷)؛ هفده اپوس ساخته‌های پیانو شامل چهارفصل[۳۵].
- ↑ Russian
- ↑ orchestration
- ↑ Eugene Onegin
- ↑ The Nutcracker
- ↑ Romeo and Juliet
- ↑ School of Jurisprudence
- ↑ Nikolai Zaremba
- ↑ Anton Rubinstein
- ↑ Nikolai Rubinstein
- ↑ Balakirev
- ↑ Winter Daydreams
- ↑ The Voyevoda
- ↑ Bolshoi Theatre
- ↑ Hans von Bülow
- ↑ Alexander Taneiev
- ↑ Vakula the Smith
- ↑ Swan Lake
- ↑ Siegfried
- ↑ Ring
- ↑ Wagner
- ↑ Antonina Milyukova
- ↑ The Sleeping Beauty
- ↑ Cambridge University
- ↑ Pathetique
- ↑ Maid of Orleans
- ↑ The Queen of Spades
- ↑ Manfred
- ↑ Byron
- ↑ Capriccio Italien
- ↑ The Year 1812
- ↑ Variations on a Rococo Theme
- ↑ orchestra
- ↑ sextet
- ↑ Souvenir de Florence
- ↑ The Seasons