مکتب شیکاگو (معماری): تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۰ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۲۲

مکتب شیکاگو (معماری)(Chicago School)

در معماری، جنبشی در قرن ۱۹، در امریکای شمالی، به مرکزیت شیکاگو، که طلایه‌دار ساخت آسمان‌خراش با تأکید بر جنبۀ عمودی آن بود. دانیل اچ برنم^[۱] (۱۸۴۶ـ۱۹۱۲) و جان ولبورن روت^[۲] (۱۸۵۰ـ۱۸۹۱) دو نمونۀ برجسته از این مکتب را ساختند: ساختمان ۱۶ طبقۀ مونادناک^[۳] (۱۸۸۹ـ۱۸۹۱) و ساختمان ریلایِنْس^[۴] (۱۸۹۰ـ۱۸۹۴)، هر دو در شیکاگو. ساختمان دوّم قاب فولادی با میان‌قاب^[۵]های شیشه‌ای دارد؛ این بنا آشکارا سَلف بسیاری از آسمان‌خراش‌های قرن ۲۰ است. لوئیس سالیوان^[۶] بزرگ‌ترین نمایندۀ این مکتب به‌شمار می‌رود. پس از آن‌که آتش‌سوزی شیکاگو در ۱۸۷۱، لزوم یافتن جانشینی برای اسکلت‌های چدنی^[۷] نمایان (اکسپوز)^[۸] را اثبات کرد، این مکتبِ تازه پا‌گرفته، پشتیبانی همچون ویلیام لو بارون جنی^[۹] (۱۸۳۲ـ۱۹۰۷) یافت، که ساختمان بیمۀ مسکن^[۱۰] او در شیکاگو (۱۸۸۳ـ۱۸۸۵) اسکلت فولادی آجرپوش داشت. این شیوه، ساخت بناهای چندطبقه را امکان‌پذیر ساخت؛ هر چند نمای این ساختمان‌ها، تأکید مکتب شیکاگو بر عمودی بودن ساختمان‌ها را منعکس نمی‌کرد. یکپارچگی طرح که در کارهای بعدی این مکتب مشهود است، بیشتر مدیون تأثیر جنبش احیاگری^[۱۱] هنری هابسون ریچاردسون^[۱۲] (۱۸۳۸ـ۱۸۸۶) بود، اما با رواج سازه‌های شبکه‌مانند سادۀ برنم و روت، این وحدت طرح به‌تدریج از میان رفت. طرح‌های لوئیس سالیوان برای فروشگاه کارسون، پیری و اسکات^[۱۳] (۱۸۹۹)، و بخشی از ساختمان گِیج^[۱۴] (۱۸۹۸ـ۱۸۹۹)، هر دو در شیکاگو، از عناصر آرنووُ^[۱۵] برخوردارند و نمونه‌های خوبی از تلفیق سازه و فُرم‌اند.

↑ Daniel H Burnham
↑ John Wellborn Root
↑ Monadnock
↑ Reliance
↑ infill
↑ Louis Sullivan
↑ cast-iron
↑ exposed
↑ William Le Baron Jenney
↑ Home Insurance
↑ Revivalist
↑ Henry Hobson Richardson
↑ Carson, Pirie and Scott Store
↑ Gage
↑ art nouveau

[1] Daniel H Burnham

[2] John Wellborn Root

[3] Monadnock

[4] Reliance

[5] ↑ infill

[6] Louis Sullivan

[7] st-iron

[8] xposed

[9] William Le Baron Jenney

[10] Home Insurance

[11] Revivalist

[12] Henry Hobson Richardson

[13] Carson, Pirie and Scott Store

[14] Gage

[15] rt nouveau

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-مکتب شیکاگو (معماری)(Chicago School)<br/> [[File:38374900.jpg|thumb|ساختمان ريلاينس، شيکاگو]]در معماری، جنبشی در قرن ۱۹، در امریکای شمالی، به مرکزیت شیکاگو، که طلایه‌دار ساخت آسمان‌خراش با تأکید بر جنبۀ عمودی آن بود. دانیل اچ برنم<ref>Daniel H Burnham</ref>&nbsp;(۱۸۴۶ـ۱۹۱۲) و جان ولبورن روت<ref>John Wellborn Root</ref>&nbsp;(۱۸۵۰ـ۱۸۹۱) دو نمونۀ برجسته از این مکتب را ساختند: ساختمان ۱۶ طبقۀ مونادناک<ref>Monadnock </ref>&nbsp;(۱۸۸۹ـ۱۸۹۱) و ساختمان ریلایِنْس<ref>Reliance </ref>&nbsp;(۱۸۹۰ـ۱۸۹۴)، هر دو در شیکاگو. ساختمان دوّم قاب فولادی با میان‌قاب<ref>infill </ref>های شیشه‌ای دارد؛ این بنا آشکارا سَلف بسیاری از آسمان‌خراش‌های قرن ۲۰ است. لوئیس سالیوان<ref>Louis Sullivan</ref>&nbsp;بزرگ‌ترین نمایندۀ این مکتب به‌شمار می‌رود. پس از آن‌که آتش‌سوزی شیکاگو در ۱۸۷۱، لزوم یافتن جانشینی برای اسکلت‌های چدنی<ref>cast-iron</ref>&nbsp;نمایان (اکسپوز)<ref>exposed</ref>&nbsp;را اثبات کرد، این مکتبِ تازه پا‌گرفته، پشتیبانی همچون ویلیام لو بارون جنی<ref>William Le Baron Jenney</ref>&nbsp;(۱۸۳۲ـ۱۹۰۷) یافت، که ساختمان بیمۀ مسکن<ref>Home Insurance</ref>&nbsp;او در شیکاگو (۱۸۸۳ـ۱۸۸۵) اسکلت فولادی آجرپوش داشت. این شیوه، ساخت بناهای چندطبقه را امکان‌پذیر ساخت؛ هر چند نمای این ساختمان‌ها، تأکید مکتب شیکاگو بر عمودی بودن ساختمان‌ها را منعکس نمی‌کرد. یکپارچگی طرح که در کارهای بعدی این مکتب مشهود است، بیشتر مدیون تأثیر جنبش احیاگری<ref>Revivalist </ref>&nbsp;هنری هابسون ریچاردسون<ref>Henry Hobson Richardson</ref>&nbsp;(۱۸۳۸ـ۱۸۸۶) بود، اما با رواج سازه‌های شبکه‌مانند سادۀ برنم و روت، این وحدت طرح به‌تدریج از میان رفت. طرح‌های لوئیس سالیوان برای فروشگاه کارسون، پیری و اسکات<ref>Carson, Pirie and Scott Store</ref>&nbsp;(۱۸۹۹)، و بخشی از ساختمان گِیج<ref>Gage</ref>&nbsp;(۱۸۹۸ـ۱۸۹۹)، هر دو در شیکاگو، از عناصر آرنووُ<ref>art nouveau</ref>&nbsp;برخوردارند و نمونه‌های خوبی از تلفیق سازه و فُرم‌اند.
+مکتب شیکاگو (معماری)(Chicago School)<br/>
+[[پرونده:ساختمان ریلاینس. ریچاردسون، شیکاگو، امریکا، 1885.jpg|بندانگشتی|ساختمان ریلاینس، ریچاردسون، شیکاگو، امریکا، 1885]]
+[[پرونده:ساختمان مونادناک، 1891، شیکاگو.jpg|بندانگشتی|'''ساختمان مونادناک، 1891، شیکاگو''']]
+در معماری، جنبشی در قرن ۱۹، در [[امریکای شمالی، قاره|امریکای شمالی]]، به مرکزیت [[شیکاگو]]، که طلایه‌دار ساخت آسمان‌خراش با تأکید بر جنبۀ عمودی آن بود. دانیل اچ برنم<ref>Daniel H Burnham</ref> (۱۸۴۶ـ۱۹۱۲) و جان ولبورن روت<ref>John Wellborn Root</ref> (۱۸۵۰ـ۱۸۹۱) دو نمونۀ برجسته از این مکتب را ساختند: ساختمان ۱۶ طبقۀ مونادناک<ref>Monadnock </ref> (۱۸۸۹ـ۱۸۹۱) و ساختمان ریلایِنْس<ref>Reliance </ref> (۱۸۹۰ـ۱۸۹۴)، هر دو در شیکاگو. ساختمان دوّم قاب فولادی با میان‌قاب<ref>infill </ref>های شیشه‌ای دارد؛ این بنا آشکارا سَلف بسیاری از آسمان‌خراش‌های قرن ۲۰ است. لوئیس سالیوان<ref>Louis Sullivan</ref> بزرگ‌ترین نمایندۀ این مکتب به‌شمار می‌رود. پس از آن‌که آتش‌سوزی شیکاگو در ۱۸۷۱، لزوم یافتن جانشینی برای اسکلت‌های چدنی<ref>cast-iron</ref> نمایان (اکسپوز)<ref>exposed</ref> را اثبات کرد، این مکتبِ تازه پا‌گرفته، پشتیبانی همچون ویلیام لو بارون جنی<ref>William Le Baron Jenney</ref> (۱۸۳۲ـ۱۹۰۷) یافت، که ساختمان بیمۀ مسکن<ref>Home Insurance</ref> او در شیکاگو (۱۸۸۳ـ۱۸۸۵) اسکلت فولادی آجرپوش داشت. این شیوه، ساخت بناهای چندطبقه را امکان‌پذیر ساخت؛ هر چند نمای این ساختمان‌ها، تأکید مکتب شیکاگو بر عمودی بودن ساختمان‌ها را منعکس نمی‌کرد. یکپارچگی طرح که در کارهای بعدی این مکتب مشهود است، بیشتر مدیون تأثیر جنبش احیاگری<ref>Revivalist </ref> هنری هابسون ریچاردسون<ref>Henry Hobson Richardson</ref> (۱۸۳۸ـ۱۸۸۶) بود، اما با رواج سازه‌های شبکه‌مانند سادۀ برنم و روت، این وحدت طرح به‌تدریج از میان رفت. طرح‌های لوئیس سالیوان برای فروشگاه کارسون، پیری و اسکات<ref>Carson, Pirie and Scott Store</ref> (۱۸۹۹)، و بخشی از ساختمان گِیج<ref>Gage</ref> (۱۸۹۸ـ۱۸۹۹)، هر دو در شیکاگو، از عناصر آرنووُ<ref>art nouveau</ref> برخوردارند و نمونه‌های خوبی از تلفیق سازه و فُرم‌اند.
 &nbsp;