ابراهیم ادهم بلخی: تفاوت میان نسخه‌ها

ابراهیم اَدهَم بلخی ( ـ شام ۱۶۶/۱۶۰‌ق)<br>(نام کامل: ابواسحاق ابراهیم بن اَدهم بن سلیمان بن منصور البلخی العجلی) زاهد و عارف پرآوازۀ قرن دوم. از امیرزادگان [[بلخ]] بود و بر اثر تحول روحی، راه سیر و سلوک درونی را درپیش گرفت و از ملک و دارایی پدر دست برداشت. زندگی او از بسیاری جهات شبیه زندگی بوداست و در سبب خروج او از روش عادی زندگی و آغاز سیر و سلوک، داستان‌های گوناگون گفته‌اند. بعضی از مورخین شیعی معتقدند او خدمت [[امام محمد باقر]] (ع) و [[امام جعفر صادق]] (ع) رسیده و به آنان ارادت می‌ورزیده است ولی دلیل مبنی بر شیعه‌بودن او نیست. به گفتۀ عطّار، ابراهیم پس از ترک بلخ، به [[نیشابور، شهر|نیشابور]] رفت و در آن‌جا در غاری مدت نُه سال به عبادت و ریاضت مشغول شد. در [[مکه|مکّه]] به دیدار و صحبت [[سفیان ثوری (کوفه ۹۵/۹۷ـ بصره ۱۶۱ق)|سفیان ثوری]] و [[فضیل بن عیاض (۱۰۵ـ۱۸۷ق)|فضیل بن عیاض]] نایل شد. گفته‌اند شاگرد ابوحنیفه بود و ابوحنیفه از او بسیار تجلیل می‌کرده است. وی به ارتزاق از دسترنج و روزی حلال اهمیت زیاد می‌داده و در جنگ با رومیان شرکت داشته است. شخصیت او در شکل‌گیری تصوف اولیه بسیار مؤثر بوده و همواره به‌عنوان سرمشقی از زهد و ترک علایق دنیوی و مخالفت با نفس شناخته می‌شده و داستان‌ها حتی افسانه‌هایی پیرامون او ساخته شده است. به اعتقاد بیشتر مورخان، در جنگ با رومیان بیمار شد و درگذشت. در مورد مکان مقبرۀ او نیز اختلاف است.<br><!--11006400-->