ابراهیمی، محمدالبشیر (۱۸۸۹ـ۱۹۶۵م): تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:11012000.jpg|بندانگشتی|محمدالبشیر ابراهیمی]] | [[پرونده:11012000.jpg|بندانگشتی|محمدالبشیر ابراهیمی]] | ||
ابراهیمی، محمدالبَشیر (۱۸۸۹ـ۱۹۶۵م)<br> | ابراهیمی، محمدالبَشیر (۱۸۸۹ـ۱۹۶۵م)<br> | ||
<p>از علمای اصلاح‌طلب الجزایر. از یاران عبدالحمید بن بادیس و یکی از بانیان «جمعیةالعلماء المسلمین» که با هدف تجدید حیات فرهنگ عربی ـ اسلامی در ۱۳۵۰ق/ | <p>از علمای اصلاح‌طلب [[الجزایر]]. از یاران [[ابن بادیس، عبدالحمید (۱۳۰۷ـ۱۳۵۹ق)|عبدالحمید بن بادیس]] و یکی از بانیان «جمعیةالعلماء المسلمین» که با هدف تجدید حیات فرهنگ عربی ـ اسلامی در ۱۳۵۰ق/۱۹۴۱م تأسیس شد. در جریان قیام سطیف، همراه دیگر مبارزین زندانی شد و شکنجه دید. پس از آزادی از زندان به انتشار روزنامه‌های ''البصائر و شهاب'' (به [[عربی، زبان|زبان عربی]]) پرداخت و مؤسسۀ فرهنگی «معهد ابن بادیس» را تأسیس نمود. ابراهیمی در نهضت ایجاد مدرسه و ترغیب مردم (به‌خصوص کودکان) به فراگیری زبان عربی ـ که فرانسویان سعی در نابودی آن داشتند ـ و حفظ [[قرآن]] کریم کوشید و برای این منظور به سفرهای مختلفی رفت. در ۱۳۴۱ش/۱۹۶۲م عضو فرهنگستان زبان عربی [[قاهره]] شد. او همواره سخنگوی فرهنگ و تمدن اسلامی بود. پس از پیروزی انقلاب الجزایر با رهبران کشور، اختلاف‌نظر پیدا کرد و منزوی شد. از آثار متعدد وی تنها سرمقاله‌های ''البصائر'' به نام «''عیون‌البصائر''» در ۱۳۴۲ش/۱۹۶۳م در قاهره و کتاب ''شعب‌الایمان'' او به چاپ رسیده است. وی ۳۶هزار بیت شعر دربارۀ تاریخ اسلام، جامعه الجزایر و انتقاد از استعمار سروده است.</p> | ||
<br><!--11012000--> | <br><!--11012000--> | ||
[[رده:انقلاب ها و انقلابیون]] | [[رده:انقلاب ها و انقلابیون]] | ||
نسخهٔ ۶ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۵۵
ابراهیمی، محمدالبَشیر (۱۸۸۹ـ۱۹۶۵م)
از علمای اصلاح‌طلب الجزایر. از یاران عبدالحمید بن بادیس و یکی از بانیان «جمعیةالعلماء المسلمین» که با هدف تجدید حیات فرهنگ عربی ـ اسلامی در ۱۳۵۰ق/۱۹۴۱م تأسیس شد. در جریان قیام سطیف، همراه دیگر مبارزین زندانی شد و شکنجه دید. پس از آزادی از زندان به انتشار روزنامه‌های البصائر و شهاب (به زبان عربی) پرداخت و مؤسسۀ فرهنگی «معهد ابن بادیس» را تأسیس نمود. ابراهیمی در نهضت ایجاد مدرسه و ترغیب مردم (به‌خصوص کودکان) به فراگیری زبان عربی ـ که فرانسویان سعی در نابودی آن داشتند ـ و حفظ قرآن کریم کوشید و برای این منظور به سفرهای مختلفی رفت. در ۱۳۴۱ش/۱۹۶۲م عضو فرهنگستان زبان عربی قاهره شد. او همواره سخنگوی فرهنگ و تمدن اسلامی بود. پس از پیروزی انقلاب الجزایر با رهبران کشور، اختلاف‌نظر پیدا کرد و منزوی شد. از آثار متعدد وی تنها سرمقاله‌های البصائر به نام «عیون‌البصائر» در ۱۳۴۲ش/۱۹۶۳م در قاهره و کتاب شعب‌الایمان او به چاپ رسیده است. وی ۳۶هزار بیت شعر دربارۀ تاریخ اسلام، جامعه الجزایر و انتقاد از استعمار سروده است.