تخت رستم: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
(جایگزینی متن - '\\1' به '<!--1')
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
{{الگو:جعبه اطلاعات اماکن5|نام=تخت رستم|کشور=ایران|نام لاتین=Takht-e Rostam|نام‌های دیگر=آتشکدۀ تخت رستم|موقعیت=استان تهران، غرب شهریار، جنوب تخت کیکاوس|کاربري=آتشکده|مشخصات معماری=بقایای آتشکده متشکل از دو قسمت صفه و بنا|سازنده=|زمان ساخت=دورۀ ساسانیان}}
تخت رستم  (Takht-e Rostam)<br>
<p>آثار آتشکده‌ای در [[تهران، استان|استان تهران]]، غرب شهریار، جنوب تخت کیکاوس. به دورۀ [[ساسانیان]] تعلق دارد و از دو قسمت صفه و بنا تشکیل شده است. از صفۀ بزرگ در دامنۀ تپه‌ای سنگی با ارتفاع ۴۰متر یک دیوار سنگی عظیم از ملاط و گچ باقی مانده است. بنا با ۳۴متر طول و عرض به شکل یک متوازی‌الاضلاع و محل اجتماع مردم در هنگام برگزاری مراسم مذهبی بوده است. روی تپه نیز یک بنای سنگی با پوشش گنبدی‌شکل قرار دارد که از یک اتاق و یک [[ایوان]] تشکیل می‌شود. سکوی دوطبقۀ دیگری به شکل نیم‌دایره بالای همان تپه که ۱۴۰متر ارتفاع دارد، به چشم می‌خورد که دیوارهای سنگ و گچ دارد و محل افروختن آتش بوده است. سال 1316ش در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.</p>
----


تخت رُستم <br>
<p>غرب شهریار، جنوب تخت کیکاوس. به دورۀ ساسانیان تعلق دارد و از دو قسمت صفه و بنا تشکیل شده است. از صفۀ بزرگ در دامنۀ تپه‌ای سنگی با ارتفاع ۴۰ متر یک دیوار سنگی عظیم از ملاط و گچ باقی مانده است. بنا با ۳۴ متر طول و عرض به شکل یک متوازی‌الاضلاع و محل اجتماع مردم در هنگام برگزاری مراسم مذهبی بوده است. روی تپه نیز یک بنای سنگی با پوشش گنبدی‌شکل قرار دارد که از یک اتاق و یک ایوان تشکیل می‌شود. سکوی دوطبقۀ دیگری به شکل نیم‌دایره بالای همان تپه که ۱۴۰ متر ارتفاع دارد، به چشم می‌خورد که دیوارهای سنگ و گچ دارد و محل افروختن آتش بوده است.</p>
<br><!--14092600-->
<br><!--14092600-->
[[رده:باستان شناسی ایران]]
[[رده:باستان شناسی ایران]]

نسخهٔ ‏۱۶ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۴۲

تخت رستم
نام فارسی تخت رستم
کشور ایران
نام لاتین Takht-e Rostam
نام‌های دیگر آتشکدۀ تخت رستم
موقعیت استان تهران، غرب شهریار، جنوب تخت کیکاوس
کاربری آتشکده
مشخصات معماری بقایای آتشکده متشکل از دو قسمت صفه و بنا
زمان ساخت دورۀ ساسانیان

تخت رستم (Takht-e Rostam)

آثار آتشکده‌ای در استان تهران، غرب شهریار، جنوب تخت کیکاوس. به دورۀ ساسانیان تعلق دارد و از دو قسمت صفه و بنا تشکیل شده است. از صفۀ بزرگ در دامنۀ تپه‌ای سنگی با ارتفاع ۴۰متر یک دیوار سنگی عظیم از ملاط و گچ باقی مانده است. بنا با ۳۴متر طول و عرض به شکل یک متوازی‌الاضلاع و محل اجتماع مردم در هنگام برگزاری مراسم مذهبی بوده است. روی تپه نیز یک بنای سنگی با پوشش گنبدی‌شکل قرار دارد که از یک اتاق و یک ایوان تشکیل می‌شود. سکوی دوطبقۀ دیگری به شکل نیم‌دایره بالای همان تپه که ۱۴۰متر ارتفاع دارد، به چشم می‌خورد که دیوارهای سنگ و گچ دارد و محل افروختن آتش بوده است. سال 1316ش در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.