بوتیچلی، ساندرو (۱۴۴۵م ـ۱۵۱۰): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
دیداریویکی‌متن
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۵: خط ۵:
بوتیچلّی، ساندرو (۱۴۴۵م ـ۱۵۱۰م)(Botticelli, Sandro)<br /> [[File:12363400.jpg|thumb|تابلوی سوگواری مريم بر پیکر مسیح اثر ساندرو بوتیچلی]](نام اصلی: آلِسّاندرو دی ماریانو دِئی فیلیپِپی<ref>Alessandro di Mariano Filipepi </ref>) نقاش فلورانسی<ref>Florentine </ref>. مضامین دینی و اساطیری نقاشی می‌کرد. از حمایت [[مدیچی، خاندان|خانوادۀ مدیچی]]<ref>Medici  
بوتیچلّی، ساندرو (۱۴۴۵م ـ۱۵۱۰م)(Botticelli, Sandro)<br /> [[File:12363400.jpg|thumb|تابلوی سوگواری مريم بر پیکر مسیح اثر ساندرو بوتیچلی]](نام اصلی: آلِسّاندرو دی ماریانو دِئی فیلیپِپی<ref>Alessandro di Mariano Filipepi </ref>) نقاش فلورانسی<ref>Florentine </ref>. مضامین دینی و اساطیری نقاشی می‌کرد. از حمایت [[مدیچی، خاندان|خانوادۀ مدیچی]]<ref>Medici  
</ref>، فرمانروای فلورانس، برخوردار بود، و از محفل نوافلاطونی<ref>Neo- Platonic </ref> آن خاندان عمیقاً تأثیر پذیرفت. پرده‌های ''تمثیل بهار''<ref>Primavera </ref> (۱۴۷۸م) و ''تولد ونوس''<ref>The Birth of Venus </ref> (ح ۱۴۸۲ـ۱۴۸۴م) را برای مدیچی‌ها خلق کرد. از دهۀ ۱۴۹۰م تحت تأثیر [[ساوونارولا، جیرولامو (۱۴۵۲ـ۱۴۹۸م)|ساوونارولا]]<ref>Savonarola </ref>، کشیش متعصب، قرار گرفت و به‌شیوه‌ای خشونت‌بار و پرهیجان روآورد، چنان‌که در نقاشی‌اش با نام ''میلاد عرفانی''<ref>Mystic Nativity </ref> (۱۵۰۰م) مشهود است. آثاری که بوتیچلّی برای خانوادۀ مدیچی خلق کرد با پسند کلاسیک<ref>classical</ref> صاحب‌نظران مطابق بود. علاوه ‌بر مریم عذراهای جوان و زیباروی خود، مجموعه تابلوهای بدیعی نیز پدید آورد که ازجمله عبارت‌اند از ''توندی''<ref> tondi</ref> (نقاشی‌ مدور) و تصویرگری‌های ''[[کمدی الهی]]''<ref> Divine Comedy </ref> اثر [[روستی، دانته گابریل (۱۸۲۸ـ۱۸۸۲)|دانته]]<ref>Dante </ref>. پس از اعدام ساوونارولا توسط خانوادۀ مدیچی، بوتیچلّی با آنان قطع رابطه کرد. بوتیچلی از مغازۀ زرگری برادرش آنتونیو<ref>Antonio </ref> به کارگاه فرا فیلیپو لیپی<ref>Fra Filippo Lippi </ref> رفت، که در آثار آغازینش از او تقلید می‌کرد. در ۲۰سالگی صاحب کارگاه شخصی خود شد و فرصت یافت تا به‌ مطالعۀ آثار استادان دیگر به‌ویژه ورّوکیو<ref>Verrocchio</ref> و آنتونیو پولّايوئولو<ref>Antonio Pollaiuolo</ref> بپردازد، این مطالعه در آثارش با نام‌های ''شکیبایی''<ref> Fortitude </ref> (۱۴۷۰م) و ''[[یودیت]]''<ref>Judith </ref>مشهود است. در ۱۴۷۵م به‌خدمت خاندان مدیچی درآمد، هنرش نشان‌دهندۀ تأثیر از انسان‌گرایی و فرهنگ اصیل حاکم بر این خاندان است. تابلوی ''ستایش مجوسان''<ref>Adoration of the Magi </ref> (ح۱۴۷۷م)، حاوی تک‌چهره‌هایی از افراد خانوادۀ مدیچی (و نیز تک‌چهرۀ خودش) است. از ۱۴۸۱ تا ۱۴۸۲م در [[رم، شهر|رُم]] به‌سر برد، و با شماری دیگر از نقاشان در تزیین [[سیستین، نمازخانه|نمازخانۀ سیستین]]<ref>Sistine Chapel </ref> مشارکت جست، و دیوارنگاره<ref>fresco </ref>های ''زندگی موسی''<ref>Life of Moses</ref>، ''مجازات قورح، داتان، و ابیرام''<ref> Punishment of Korah, Dathan, and Abiram</ref>، و ''وسوسۀ مسیح از سوی شیطان''<ref> Temptation of Christ by Satan </ref> را اجرا کرد. سال‌های پربار بعدی را در فلورانس به‌سر برد و با اجرای مضامین دینی و شِرک‌آمیز، فعالیت هنری‌‌اش را پی‌ گرفت؛ تابلوهای ''مریم عذرا و سرود تجلیلش''<ref>Madonna of the Magnificat </ref> (ح ۱۴۸۵م)، ''پالاس و قنطورس''<ref>Pallas and the Centaur </ref>، و اثر مشهور ''تولد ونوس'' از این زمره‌اند. از حدود ۱۴۹۰م تغییری در ماهیت کارش ظاهر شد که احتمالاً بازتابی از بی‌قراری دینی حاصل از نفوذ روزافزون ساوونارولا بود. احتمالاً شماری از آثار شرک‌آمیزش را در آتش تعصب آن اصلاحگر دینی سوزاند؛ به‌ این ترتیب در آثار بعدی‌اش می‌توان غلبۀ شور دینی بر احساس‌‌ بر‌انگیزی رنسانسی<ref>Renaissance </ref> را یافت. از ۱۴۹۲ تا ۱۴۹۷م مجموعه تصویرگری‌هایی را برای کتاب ''دوزخ''<ref>Inferno </ref> دانته و ''بهتان آپلس''<ref>The Calummy of Apelles</ref> (۱۴۹۵م) اجرا کرد، که آخرین شاهکار دنیوی او بود. در ۱۴۹۸م که ساوونارولا اعدام شد، نقاشی پراحساس ''سوگواری مریم بر پیکر مسیح''<ref>Pietà </ref> را کشید، و در نقاشی بزرگش با نام ''میلاد مسیح''<ref>Nativity </ref> (۱۵۰۰)، به روحیه و ادراک قرون وسطایی<ref>medieval </ref> بازگشت. آخرین آثارش بیانگر رنج و اندوه و شور فوق‌العاده‌اند، که در پرده‌های ''تصلیب مسیح''<ref>Crucifixion  
</ref>، فرمانروای فلورانس، برخوردار بود، و از محفل نوافلاطونی<ref>Neo- Platonic </ref> آن خاندان عمیقاً تأثیر پذیرفت. پرده‌های ''تمثیل بهار''<ref>Primavera </ref> (۱۴۷۸م) و ''تولد ونوس''<ref>The Birth of Venus </ref> (ح ۱۴۸۲ـ۱۴۸۴م) را برای مدیچی‌ها خلق کرد. از دهۀ ۱۴۹۰م تحت تأثیر [[ساوونارولا، جیرولامو (۱۴۵۲ـ۱۴۹۸م)|ساوونارولا]]<ref>Savonarola </ref>، کشیش متعصب، قرار گرفت و به‌شیوه‌ای خشونت‌بار و پرهیجان روآورد، چنان‌که در نقاشی‌اش با نام ''میلاد عرفانی''<ref>Mystic Nativity </ref> (۱۵۰۰م) مشهود است. آثاری که بوتیچلّی برای خانوادۀ مدیچی خلق کرد با پسند کلاسیک<ref>classical</ref> صاحب‌نظران مطابق بود. علاوه ‌بر مریم عذراهای جوان و زیباروی خود، مجموعه تابلوهای بدیعی نیز پدید آورد که ازجمله عبارت‌اند از ''توندی''<ref> tondi</ref> (نقاشی‌ مدور) و تصویرگری‌های ''[[کمدی الهی]]''<ref> Divine Comedy </ref> اثر [[روستی، دانته گابریل (۱۸۲۸ـ۱۸۸۲)|دانته]]<ref>Dante </ref>. پس از اعدام ساوونارولا توسط خانوادۀ مدیچی، بوتیچلّی با آنان قطع رابطه کرد. بوتیچلی از مغازۀ زرگری برادرش آنتونیو<ref>Antonio </ref> به کارگاه فرا فیلیپو لیپی<ref>Fra Filippo Lippi </ref> رفت، که در آثار آغازینش از او تقلید می‌کرد. در ۲۰سالگی صاحب کارگاه شخصی خود شد و فرصت یافت تا به‌ مطالعۀ آثار استادان دیگر به‌ویژه ورّوکیو<ref>Verrocchio</ref> و آنتونیو پولّايوئولو<ref>Antonio Pollaiuolo</ref> بپردازد، این مطالعه در آثارش با نام‌های ''شکیبایی''<ref> Fortitude </ref> (۱۴۷۰م) و ''[[یودیت]]''<ref>Judith </ref>مشهود است. در ۱۴۷۵م به‌خدمت خاندان مدیچی درآمد، هنرش نشان‌دهندۀ تأثیر از انسان‌گرایی و فرهنگ اصیل حاکم بر این خاندان است. تابلوی ''ستایش مجوسان''<ref>Adoration of the Magi </ref> (ح۱۴۷۷م)، حاوی تک‌چهره‌هایی از افراد خانوادۀ مدیچی (و نیز تک‌چهرۀ خودش) است. از ۱۴۸۱ تا ۱۴۸۲م در [[رم، شهر|رُم]] به‌سر برد، و با شماری دیگر از نقاشان در تزیین [[سیستین، نمازخانه|نمازخانۀ سیستین]]<ref>Sistine Chapel </ref> مشارکت جست، و دیوارنگاره<ref>fresco </ref>های ''زندگی موسی''<ref>Life of Moses</ref>، ''مجازات قورح، داتان، و ابیرام''<ref> Punishment of Korah, Dathan, and Abiram</ref>، و ''وسوسۀ مسیح از سوی شیطان''<ref> Temptation of Christ by Satan </ref> را اجرا کرد. سال‌های پربار بعدی را در فلورانس به‌سر برد و با اجرای مضامین دینی و شِرک‌آمیز، فعالیت هنری‌‌اش را پی‌ گرفت؛ تابلوهای ''مریم عذرا و سرود تجلیلش''<ref>Madonna of the Magnificat </ref> (ح ۱۴۸۵م)، ''پالاس و قنطورس''<ref>Pallas and the Centaur </ref>، و اثر مشهور ''تولد ونوس'' از این زمره‌اند. از حدود ۱۴۹۰م تغییری در ماهیت کارش ظاهر شد که احتمالاً بازتابی از بی‌قراری دینی حاصل از نفوذ روزافزون ساوونارولا بود. احتمالاً شماری از آثار شرک‌آمیزش را در آتش تعصب آن اصلاحگر دینی سوزاند؛ به‌ این ترتیب در آثار بعدی‌اش می‌توان غلبۀ شور دینی بر احساس‌‌ بر‌انگیزی رنسانسی<ref>Renaissance </ref> را یافت. از ۱۴۹۲ تا ۱۴۹۷م مجموعه تصویرگری‌هایی را برای کتاب ''دوزخ''<ref>Inferno </ref> دانته و ''بهتان آپلس''<ref>The Calummy of Apelles</ref> (۱۴۹۵م) اجرا کرد، که آخرین شاهکار دنیوی او بود. در ۱۴۹۸م که ساوونارولا اعدام شد، نقاشی پراحساس ''سوگواری مریم بر پیکر مسیح''<ref>Pietà </ref> را کشید، و در نقاشی بزرگش با نام ''میلاد مسیح''<ref>Nativity </ref> (۱۵۰۰)، به روحیه و ادراک قرون وسطایی<ref>medieval </ref> بازگشت. آخرین آثارش بیانگر رنج و اندوه و شور فوق‌العاده‌اند، که در پرده‌های ''تصلیب مسیح''<ref>Crucifixion  
</ref> و چهار صحنه از مصائب زندگی قدیس زنوبیوس<ref>St Zenobius</ref> مشهود است. بوتیچلّی در ترکیب‌بندی و پرداخت جزئیات نقاشی‌هایش، ابتکار شاعرانه و بی‌همتایی عرضه می‌کند؛ هنرش (که مقلدان بسیاری از دوره‌های مختلف، بیهوده در بازآفرینی آن کوشیده‌اند)، بازتابندۀ توأمان ظرافت و قدرت نمایشگری است.<br /> <!--12363400-->
</ref> و چهار صحنه از مصائب زندگی قدیس زنوبیوس<ref>St Zenobius</ref> مشهود است. بوتیچلّی در ترکیب‌بندی و پرداخت جزئیات نقاشی‌هایش، ابتکار شاعرانه و بی‌همتایی عرضه می‌کند؛ هنرش (که مقلدان بسیاری از دوره‌های مختلف، بیهوده در بازآفرینی آن کوشیده‌اند)، بازتابندۀ توأمان ظرافت و قدرت نمایشگری است.
 
----
<br /> <!--12363400-->


  [[Category:نگارگری و مجسمه سازی جهان]]
  [[Category:نگارگری و مجسمه سازی جهان]]
[[Category:پیش از قرن 20 - اشخاص]]
[[Category:پیش از قرن 20 - اشخاص]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۹ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۵۴

ساندرو بوتیچلی
Sandro Botticelli
زادروز ۱۴۴۵م
درگذشت ۱۵۱۰م
ملیت فلورانسی
شغل و تخصص اصلی نقاش
آثار

پرده‌های تمثیل بهار (۱۴۷۸م)، تولد ونوس (ح ۱۴۸۲ـ۱۴۸۴م)، میلاد عرفانی (۱۵۰۰م)، دیوارنگاره‌های زندگی موسی، مجازات قورح، داتان، و ابیرام، وسوسه مسیح از سوی شیطان، تابلوهای مریم عذرا و سرود تجلیلش (ح ۱۴۸۵م)، پالاس و قنطورس، تولد ونوس

مجموعه تصویرگری‌هایی را برای کتاب دوزخ، دانته و بهتان، آپلس (۱۴۹۵م)
گروه مقاله نگارگری و مجسمه‌سازی جهان

بوتیچلّی، ساندرو (۱۴۴۵م ـ۱۵۱۰م)(Botticelli, Sandro)

تابلوی سوگواری مريم بر پیکر مسیح اثر ساندرو بوتیچلی

(نام اصلی: آلِسّاندرو دی ماریانو دِئی فیلیپِپی[۱]) نقاش فلورانسی[۲]. مضامین دینی و اساطیری نقاشی می‌کرد. از حمایت خانوادۀ مدیچی[۳]، فرمانروای فلورانس، برخوردار بود، و از محفل نوافلاطونی[۴] آن خاندان عمیقاً تأثیر پذیرفت. پرده‌های تمثیل بهار[۵] (۱۴۷۸م) و تولد ونوس[۶] (ح ۱۴۸۲ـ۱۴۸۴م) را برای مدیچی‌ها خلق کرد. از دهۀ ۱۴۹۰م تحت تأثیر ساوونارولا[۷]، کشیش متعصب، قرار گرفت و به‌شیوه‌ای خشونت‌بار و پرهیجان روآورد، چنان‌که در نقاشی‌اش با نام میلاد عرفانی[۸] (۱۵۰۰م) مشهود است. آثاری که بوتیچلّی برای خانوادۀ مدیچی خلق کرد با پسند کلاسیک[۹] صاحب‌نظران مطابق بود. علاوه ‌بر مریم عذراهای جوان و زیباروی خود، مجموعه تابلوهای بدیعی نیز پدید آورد که ازجمله عبارت‌اند از توندی[۱۰] (نقاشی‌ مدور) و تصویرگری‌های کمدی الهی[۱۱] اثر دانته[۱۲]. پس از اعدام ساوونارولا توسط خانوادۀ مدیچی، بوتیچلّی با آنان قطع رابطه کرد. بوتیچلی از مغازۀ زرگری برادرش آنتونیو[۱۳] به کارگاه فرا فیلیپو لیپی[۱۴] رفت، که در آثار آغازینش از او تقلید می‌کرد. در ۲۰سالگی صاحب کارگاه شخصی خود شد و فرصت یافت تا به‌ مطالعۀ آثار استادان دیگر به‌ویژه ورّوکیو[۱۵] و آنتونیو پولّايوئولو[۱۶] بپردازد، این مطالعه در آثارش با نام‌های شکیبایی[۱۷] (۱۴۷۰م) و یودیت[۱۸]مشهود است. در ۱۴۷۵م به‌خدمت خاندان مدیچی درآمد، هنرش نشان‌دهندۀ تأثیر از انسان‌گرایی و فرهنگ اصیل حاکم بر این خاندان است. تابلوی ستایش مجوسان[۱۹] (ح۱۴۷۷م)، حاوی تک‌چهره‌هایی از افراد خانوادۀ مدیچی (و نیز تک‌چهرۀ خودش) است. از ۱۴۸۱ تا ۱۴۸۲م در رُم به‌سر برد، و با شماری دیگر از نقاشان در تزیین نمازخانۀ سیستین[۲۰] مشارکت جست، و دیوارنگاره[۲۱]های زندگی موسی[۲۲]، مجازات قورح، داتان، و ابیرام[۲۳]، و وسوسۀ مسیح از سوی شیطان[۲۴] را اجرا کرد. سال‌های پربار بعدی را در فلورانس به‌سر برد و با اجرای مضامین دینی و شِرک‌آمیز، فعالیت هنری‌‌اش را پی‌ گرفت؛ تابلوهای مریم عذرا و سرود تجلیلش[۲۵] (ح ۱۴۸۵م)، پالاس و قنطورس[۲۶]، و اثر مشهور تولد ونوس از این زمره‌اند. از حدود ۱۴۹۰م تغییری در ماهیت کارش ظاهر شد که احتمالاً بازتابی از بی‌قراری دینی حاصل از نفوذ روزافزون ساوونارولا بود. احتمالاً شماری از آثار شرک‌آمیزش را در آتش تعصب آن اصلاحگر دینی سوزاند؛ به‌ این ترتیب در آثار بعدی‌اش می‌توان غلبۀ شور دینی بر احساس‌‌ بر‌انگیزی رنسانسی[۲۷] را یافت. از ۱۴۹۲ تا ۱۴۹۷م مجموعه تصویرگری‌هایی را برای کتاب دوزخ[۲۸] دانته و بهتان آپلس[۲۹] (۱۴۹۵م) اجرا کرد، که آخرین شاهکار دنیوی او بود. در ۱۴۹۸م که ساوونارولا اعدام شد، نقاشی پراحساس سوگواری مریم بر پیکر مسیح[۳۰] را کشید، و در نقاشی بزرگش با نام میلاد مسیح[۳۱] (۱۵۰۰)، به روحیه و ادراک قرون وسطایی[۳۲] بازگشت. آخرین آثارش بیانگر رنج و اندوه و شور فوق‌العاده‌اند، که در پرده‌های تصلیب مسیح[۳۳] و چهار صحنه از مصائب زندگی قدیس زنوبیوس[۳۴] مشهود است. بوتیچلّی در ترکیب‌بندی و پرداخت جزئیات نقاشی‌هایش، ابتکار شاعرانه و بی‌همتایی عرضه می‌کند؛ هنرش (که مقلدان بسیاری از دوره‌های مختلف، بیهوده در بازآفرینی آن کوشیده‌اند)، بازتابندۀ توأمان ظرافت و قدرت نمایشگری است.


  1. ↑ Alessandro di Mariano Filipepi
  2. ↑ Florentine
  3. ↑ Medici
  4. ↑ Neo- Platonic
  5. ↑ Primavera
  6. ↑ The Birth of Venus
  7. ↑ Savonarola
  8. ↑ Mystic Nativity
  9. ↑ classical
  10. ↑ tondi
  11. ↑ Divine Comedy
  12. ↑ Dante
  13. ↑ Antonio
  14. ↑ Fra Filippo Lippi
  15. ↑ Verrocchio
  16. ↑ Antonio Pollaiuolo
  17. ↑ Fortitude
  18. ↑ Judith
  19. ↑ Adoration of the Magi
  20. ↑ Sistine Chapel
  21. ↑ fresco
  22. ↑ Life of Moses
  23. ↑ Punishment of Korah, Dathan, and Abiram
  24. ↑ Temptation of Christ by Satan
  25. ↑ Madonna of the Magnificat
  26. ↑ Pallas and the Centaur
  27. ↑ Renaissance
  28. ↑ Inferno
  29. ↑ The Calummy of Apelles
  30. ↑ Pietà
  31. ↑ Nativity
  32. ↑ medieval
  33. ↑ Crucifixion
  34. ↑ St Zenobius
برگرفته از «https://wikijoo.ir/index.php?title=بوتیچلی،_ساندرو_(۱۴۴۵م_ـ۱۵۱۰)&oldid=2010189178»