گیتار برقی: تفاوت میان نسخه‌ها

</ref>ی الکترومغناطیسی تعبیه‌شده در زیر سیم‌های آن، استفاده می‌کند. این پیک‌آپ‌ها ارتعاشات را تشخیص می‌دهند، و به ‌این ترتیب دیگر نیازی به جعبۀ طنین<ref>sound box</ref> ساز باقی نمی‌ماند. گیتارهای برقی توپر در دهۀ ۱۹۵۰ را [[فندر،لیو (۱۹۰۹ـ۱۹۹۱)|لئو فِندِر]]<ref> Leo Fender</ref> شکل داد و لِس پُل<ref> Les Paul </ref> برشی در زیر بدنۀ آن ایجاد کرد که امکان انگشت‌گذاری راحت‌تر را فراهم می‌آورد و نیز چندین پیک‌آپ برای زیر و بم‌‌های مختلف در آن تعبیه کرد که در حین نوازندگی میانِ آن‌ها تعادلِ دلخواه را می‌توان برقرار کرد. تکنیک «هامباکینگ<ref>humbucking </ref>» از مدارهای پس‌خوراند برای چرخۀ دوبارۀ بازآیی ارتعاش بدنۀ گیتار استفاده می‌کند و نت‌های سوستنوتو<ref>sostenuto</ref> بی‌پایان تولید می‌کند. این تکنیک در دهۀ ۱۹۷۰ سبب پدیدآمدن شکل متمایزی از آوازخوانی در میان گیتارنوازان گروه‌های هارد ـ راک<ref> hard-rock </ref> شده است. دیگر فرم‌های گیتار برقی عبارت‌اند از گیتار دو دسته و گیتار باس، که مدلی از [[کنترباس|گیتار کنترباس]] است. آهنگ‌سازانی که از گیتار برقی در ساخته‌هایشان استفاده کرده‌اند، عبارت‌اند از [[مارتین ، فرانک (۱۸۹۰ـ۱۹۷۴)|فرانک مارتین]]<ref>Frank Martin</ref>، [[بولز، پیر (۱۹۲۵)|پیِر بولز]]<ref> Pierre Boulez</ref>، و [[بریو، لوچانو (۱۹۲۵)|لوچانو بِریو]]<ref> Luciano Berio</ref>.