اتحادیه کارگری: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۳ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۵۱

اِتّحادیه کارگری (trade union)

سازمان تشکیلاتی کارگرانی که برای حمایت و دفاع از منافع اعضای خود تشکیل شده‌اند تا به شرایط کار بهتر دست یابند و مذاکرۀ گروهی با کارفرمایان را برعهده گیرند. در کشورهای مختلف دیدگاه‌های دولت نسبت به اتحادیه‌ها و اتحادیه‌ها نسبت به کارفرمایان بسیار متفاوت است. احتمالاً کارآمدترین نظام اتحادیه کارگری از آنِ سوئد و مشهورترین اتحادیۀ بین‌المللی در جهان نهضت همبستگی لهستان^[۱] است. اتحادیۀ وردی^[۲] در آلمان، که ۳میلیون عضو دارد، بزرگ‌ترین اتحادیۀ کارگری جهان است. اتحادیه‌های کارگری به حقوق، شرایط کار، امنیت شغلی و تعدیل نیرو توجه ویژه‌ای می‌کنند. چهار نوع اتحادیۀ کارگری معروف عبارت‌اند از اتحادیه‌های عمومی^[۳]، اتحادیه‌های صنفی^[۴]، اتحادیه‌های صنعتی^[۵]، و اتحادیه‌های کارکنان دفتری^[۶]. اتحادیه‌ها ممکن است به تشکیلاتی بزرگ‌تر وابسته باشند که با دولت مذاکره می‌کند، ازجمله کنگرۀ اتحادیه‌های کارگری^[۷] در بریتانیا، فدراسیون کارگران امریکا^[۸] و کنگرۀ سازمان‌های صنعتی^[۹] در امریکا. اعضای اتحادیه کارگری در محل کار خود نمایندۀ اتحادیۀ کارگران^[۱۰] را انتخاب می‌کنند تا نمایندۀ آنان و مشکلاتشان نزد کارفرمایان باشد. اتحادیه‌ها با کارفرمایان بر سر هرگونه اختلاف نظری مذاکره می‌کنند. هر دو طرف می‌توانند از هیئتی بی‌طرف مثل سازمان میانجیگری، حکمیت و مشاوره^[۱۱] برای رفع اختلاف دعوت کنند. روش دیگر اعتصاب اعضای اتحادیه است. در قارۀ اروپا، به خصوص فرانسه، جایی که سندیکالیسم^[۱۲] (پیروی از اصول اتحادیه صنفی) مؤثر بود، اقدام مستقیم به شکل اعتصاب عمومی علیه دولت، معمول‌تر از انگلیس بوده است. اتحادیه‌های کارگری می‌کوشند سهم بیشتری از سود کار اعضا را به کارگران اختصاص دهند، تا کارفرمایان و سهام‌داران. در علم اقتصاد، ثابت شده که در بازار آزاد، اتحادیه‌ای کارگری که حقوق‌ها را بالاتر از حقوق متوسط افزایش دهد، موجب بی‌کاری می‌شود. با این حال، در بسیاری از بازارهای کار که آزاد نیستند، هیچ ارتباط مستقیمی بین عضویت در یک اتحادیۀ کارگری و میزان بی‌کاری در صنعت یا اقتصاد وجود ندارد. اتحادیه‌های کارگری، نظیر صنف^[۱۳] صنعتگران، در زمان صنعتی‌شدن در قرن ۱۸ تشکیل شدند؛ اما اتحادیه‌های کارگری به‌صورت رسمی (یا قانونی) تا انقلاب صنعتی^[۱۴] در قرن ۱۹ در بریتانیا به وجود نیامدند. طبق قانون مصوب ۱۸۷۱ این اتحادیه‌ها کاملاً قانونی شناخته شدند. امروزه در اکثر کشورهای جهان اتحادیه‌های کارگری مختلف وجود دارد.

↑ Polish Solidarity
↑ Verdi
↑ general unions
↑ craft unions
↑ industrial unions
↑ white-collar unions
↑ Trades Union Congress (TUC)
↑ American Federation of Labor
↑ Congress of Industrial Organization
↑ shop steward
↑ Advisory, Conciliation and Arbitration Service (ACAS)
↑ Syndicalism
↑ guild
↑ Industrial Revolution

[1] Polish Solidarity

[2] Verdi

[3] ral unions

[4] raft unions

[5] ustrial unions

[6] white-collar unions

[7] Trades Union Congress (TUC)

[8] American Federation of Labor

[9] Congress of Industrial Organization

[10] shop steward

[11] Advisory, Conciliation and Arbitration Service (ACAS)

[12] Syndicalism

[13] uild

[14] Industrial Revolution

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
 اِتّحادیه کارگری (trade union)<br>
-[[پرونده: 11103100.jpg | بندانگشتی|اتحاديه کارگری]]سازمان تشکیلاتی کارگرانی که برای حمایت و دفاع از منافع اعضای خود تشکیل شده‌اند تا به شرایط کار بهتر دست یابند و مذاکرۀ گروهی با کارفرمایان را برعهده گیرند. در کشورهای مختلف دیدگاه‌های دولت نسبت به اتحادیه‌ها و اتحادیه‌ها نسبت به کارفرمایان بسیار متفاوت است. احتمالاً کارآمدترین نظام اتحادیه کارگری از آنِ [[سوید|سوئد]] و مشهورترین اتحادیۀ بین‌المللی در جهان نهضت همبستگی [[لهستان]]<ref>Polish Solidarity</ref> است. اتحادیۀ وردی<ref>Verdi</ref> در [[آلمان]]، که ۳میلیون عضو دارد، بزرگ‌ترین اتحادیۀ کارگری جهان است. اتحادیه‌های کارگری به حقوق، شرایط کار، امنیت شغلی و تعدیل نیرو توجه ویژه‌ای می‌کنند. چهار نوع اتحادیۀ کارگری معروف عبارت‌اند از اتحادیه‌های عمومی<ref>general unions</ref>، اتحادیه‌های صنفی<ref>craft unions</ref>، اتحادیه‌های صنعتی<ref>industrial unions</ref>، و اتحادیه‌های کارکنان دفتری<ref>white-collar unions</ref>. اتحادیه‌ها ممکن است به تشکیلاتی بزرگ‌تر وابسته باشند که با دولت مذاکره می‌کند، ازجمله کنگرۀ اتحادیه‌های کارگری<ref>Trades Union Congress (TUC)</ref> در [[بریتانیا]]، فدراسیون کارگران امریکا<ref>American Federation of Labor</ref> و کنگرۀ سازمان‌های صنعتی<ref>Congress of Industrial Organization</ref> در امریکا. اعضای اتحادیه کارگری در محل کار خود نمایندۀ اتحادیۀ کارگران<ref>shop steward</ref> را انتخاب می‌کنند تا نمایندۀ آنان و مشکلاتشان نزد کارفرمایان باشد. اتحادیه‌ها با کارفرمایان بر سر هرگونه اختلاف نظری مذاکره می‌کنند. هر دو طرف می‌توانند از هیئتی بی‌طرف مثل سازمان میانجیگری، حکمیت و مشاوره<ref>Advisory, Conciliation and Arbitration Service (ACAS)</ref> برای رفع اختلاف دعوت کنند. روش دیگر اعتصاب اعضای اتحادیه است. در قارۀ اروپا، به خصوص فرانسه، جایی که سندیکالیسم<ref>Syndicalism</ref> (پیروی از اصول اتحادیه صنفی) مؤثر بود، اقدام مستقیم به شکل اعتصاب عمومی علیه دولت، معمول‌تر از انگلیس بوده است. اتحادیه‌های کارگری می‌کوشند سهم بیشتری از سود کار اعضا را به کارگران اختصاص دهند، تا کارفرمایان و سهام‌داران. در علم اقتصاد، ثابت شده که در بازار آزاد، اتحادیه‌ای کارگری که حقوق‌ها را بالاتر از حقوق متوسط افزایش دهد، موجب بی‌کاری می‌شود. با این حال، در بسیاری از بازارهای کار که آزاد نیستند، هیچ ارتباط مستقیمی بین عضویت در یک اتحادیۀ کارگری و میزان بی‌کاری در صنعت یا اقتصاد وجود ندارد. اتحادیه‌های کارگری، نظیر صنف<ref>guild</ref> صنعتگران، در زمان صنعتی‌شدن در قرن ۱۸ تشکیل شدند؛ اما اتحادیه‌های کارگری به‌صورت رسمی (یا قانونی) تا انقلاب صنعتی<ref>Industrial Revolution</ref> در قرن ۱۹ در [[بریتانیا]] به وجود نیامدند. طبق قانون مصوب ۱۸۷۱ این اتحادیه‌ها کاملاً قانونی شناخته شدند. امروزه در اکثر کشورهای جهان اتحادیه‌های کارگری مختلف وجود دارد.
+[[پرونده: 11103100.jpg | بندانگشتی|اتحاديه کارگری]]سازمان تشکیلاتی کارگرانی که برای حمایت و دفاع از منافع اعضای خود تشکیل شده‌اند تا به شرایط کار بهتر دست یابند و مذاکرۀ گروهی با کارفرمایان را برعهده گیرند. در کشورهای مختلف دیدگاه‌های دولت نسبت به اتحادیه‌ها و اتحادیه‌ها نسبت به کارفرمایان بسیار متفاوت است. احتمالاً کارآمدترین نظام اتحادیه کارگری از آنِ [[سوئد]] و مشهورترین اتحادیۀ بین‌المللی در جهان نهضت همبستگی [[لهستان]]<ref>Polish Solidarity</ref> است. اتحادیۀ وردی<ref>Verdi</ref> در [[آلمان]]، که ۳میلیون عضو دارد، بزرگ‌ترین اتحادیۀ کارگری جهان است. اتحادیه‌های کارگری به حقوق، شرایط کار، امنیت شغلی و تعدیل نیرو توجه ویژه‌ای می‌کنند. چهار نوع اتحادیۀ کارگری معروف عبارت‌اند از اتحادیه‌های عمومی<ref>general unions</ref>، اتحادیه‌های صنفی<ref>craft unions</ref>، اتحادیه‌های صنعتی<ref>industrial unions</ref>، و اتحادیه‌های کارکنان دفتری<ref>white-collar unions</ref>. اتحادیه‌ها ممکن است به تشکیلاتی بزرگ‌تر وابسته باشند که با دولت مذاکره می‌کند، ازجمله کنگرۀ اتحادیه‌های کارگری<ref>Trades Union Congress (TUC)</ref> در [[بریتانیا]]، فدراسیون کارگران امریکا<ref>American Federation of Labor</ref> و کنگرۀ سازمان‌های صنعتی<ref>Congress of Industrial Organization</ref> در امریکا. اعضای اتحادیه کارگری در محل کار خود نمایندۀ اتحادیۀ کارگران<ref>shop steward</ref> را انتخاب می‌کنند تا نمایندۀ آنان و مشکلاتشان نزد کارفرمایان باشد. اتحادیه‌ها با کارفرمایان بر سر هرگونه اختلاف نظری مذاکره می‌کنند. هر دو طرف می‌توانند از هیئتی بی‌طرف مثل سازمان میانجیگری، حکمیت و مشاوره<ref>Advisory, Conciliation and Arbitration Service (ACAS)</ref> برای رفع اختلاف دعوت کنند. روش دیگر اعتصاب اعضای اتحادیه است. در قارۀ اروپا، به خصوص فرانسه، جایی که سندیکالیسم<ref>Syndicalism</ref> (پیروی از اصول اتحادیه صنفی) مؤثر بود، اقدام مستقیم به شکل اعتصاب عمومی علیه دولت، معمول‌تر از انگلیس بوده است. اتحادیه‌های کارگری می‌کوشند سهم بیشتری از سود کار اعضا را به کارگران اختصاص دهند، تا کارفرمایان و سهام‌داران. در علم اقتصاد، ثابت شده که در بازار آزاد، اتحادیه‌ای کارگری که حقوق‌ها را بالاتر از حقوق متوسط افزایش دهد، موجب بی‌کاری می‌شود. با این حال، در بسیاری از بازارهای کار که آزاد نیستند، هیچ ارتباط مستقیمی بین عضویت در یک اتحادیۀ کارگری و میزان بی‌کاری در صنعت یا اقتصاد وجود ندارد. اتحادیه‌های کارگری، نظیر صنف<ref>guild</ref> صنعتگران، در زمان صنعتی‌شدن در قرن ۱۸ تشکیل شدند؛ اما اتحادیه‌های کارگری به‌صورت رسمی (یا قانونی) تا انقلاب صنعتی<ref>Industrial Revolution</ref> در قرن ۱۹ در [[بریتانیا]] به وجود نیامدند. طبق قانون مصوب ۱۸۷۱ این اتحادیه‌ها کاملاً قانونی شناخته شدند. امروزه در اکثر کشورهای جهان اتحادیه‌های کارگری مختلف وجود دارد.
 <br><!--11103100-->