لوبرون، شارل (۱۶۱۹ـ۱۶۹۰): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه | |||
|عنوان = شارل لوبرون | |عنوان = شارل لوبرون | ||
|نام =Charles Le Brun | |نام =Charles Le Brun | ||
| خط ۲۸: | خط ۲۶: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}} | }} | ||
[[پرونده:37090200-2.jpg|بندانگشتی|بخشی از سقف تالار آینه در کاخ ورسای شارل لوبرون]] | |||
</ref>. از ۱۶۶۲م، نقاش دربار [[لویی چهاردهم|لوئی چهاردهم]] بود، و سال‌ها ریاست آکادمی فرانسه<ref> French Academy </ref> و کارگاه گوبلن<ref>Gobelins </ref> را برعهده داشت؛ این کارگاه برای کاخ نوسازِ ورسای<ref>Versailles</ref>، آثار هنری، فرشينه‌های منقوش<ref> tapestries </ref>، و مبلمان می‌ساخت. لوبرون در اوایل دهۀ ۱۶۴۰م در [[رم، شهر|رم]]، نزد [[پوسن، نیکلا (۱۵۹۴ـ۱۶۶۵)|پوسن]]<ref>Poussin </ref> هنر آموخت، و در ۱۶۴۶م به [[پاریس، شهر|پاریس]] بازگشت. در مقام رئیس آکادمی، و با حمایتِ کولبر<ref>Colbert </ref>، وزیر قدرتمند، حاکم مطلق هنر در [[فرانسه]] شد. با سفارش آثار، و تعالیم هنری‌اش، همۀ هنرها و صنایع دستی را به خدمت تجلیل از حکومت لوئی چهاردهم، «خورشیدشاه»، درآورد. خود نیز طرح‌های تزیینی بزرگی همچون ''تالار آینه'' را در ورسای اجرا کرد (۱۶۷۹ـ۱۶۸۴م)، و تک‌چهره‌های رسمی نیز پدید آورد. لوبرون که فرزند یک مجسمه‌ساز بود، در کودکی استعدادش را بروز داد، و پس از چندی هنرآموزی نزد [[وویه، سیمون (۱۵۹۰ـ۱۶۴۹)|ووئه]]<ref>''Vouet'' </ref> و پوسن، در ۱۹سالگی نقاشِ شاه، و در ۱۶۴۸م از اعضای مؤسس آکادمی شد. نخست تحت حمایت فوکه<ref>Fouquet </ref> قرار گرفت، و شاتو دو وو<ref>Château de Vaux </ref> را برای او تزیین کرد؛ سپس از حمایت کولبر برخوردار شد، که در ایجاد نظامی هنری و تولیدیِ در خدمت حکومت مطلقۀ لوئی چهاردهم، لوبرون را بهترین ابزار یافت. در ۱۶۶۲م نقاش اول شاه، و در ۱۶۶۳م رئیس کارگاه سلطنتی مبلمان<ref>Manufacture Royale des Meubles</ref> شد، و آکادمی را تحت حاکمیّت انحصاری خود درآورد. طراحی داخلی ورسای (به‌ویژه پلکان سفیران<ref> Staircase of the Ambassadors </ref> و ''تالار آینه'') را اجرا کرد، و کارگاه گوبلن را با استخدام نقاشان، مجسمه‌سازان، بافندگان، رنگرزان، طلاسازان، و صنعتگران دیگر، به مرکز بزرگ صنایع هنری مبدّل ساخت. انبوه آثار لوبرون، نقاشی‌های دینی و تاریخی، ازجمله مجموعۀ ''تاریخ اسکندر''<ref>''History of Alexander'' </ref> ([[لوور]]<ref>Louvre </ref>، پاریس) برای پرده‌های منقوش؛ تک‌چهره‌سازی، همچون گروه پیکرۀ یاباخ<ref>Jabach </ref> بانکدار و خانواده‌اش (موزۀ ملی، [[برلین]]<ref>Staatliche Museen, Berlin </ref>)؛ و طراحی‌های تزیینی بسیاری را دربر‌می‌گیرد. پس از درگذشت کولبر در ۱۶۸۳م، [[مینیار، پیر (۱۶۱۲ـ۱۶۹۵)|مینیار]]<ref>Mignard</ref>، دشمن لوبرون، اختیارات وی را از آنِ خود کرد، ولی لوئی چهاردهم ستایشگر وفادارِ لوبرون باقی ماند. | لوبرون، شارل (۱۶۱۹ـ۱۶۹۰م)(Le Brun, Charles)<br/> | ||
هنرمند فرانسوی در شیوۀ باروک<ref>baroque</ref>. از ۱۶۶۲م، نقاش دربار [[لویی چهاردهم|لوئی چهاردهم]] بود، و سال‌ها ریاست آکادمی فرانسه<ref> French Academy </ref> و کارگاه گوبلن<ref>Gobelins </ref> را برعهده داشت؛ این کارگاه برای کاخ نوسازِ ورسای<ref>Versailles</ref>، آثار هنری، فرشينه‌های منقوش<ref> tapestries </ref>، و مبلمان می‌ساخت. لوبرون در اوایل دهۀ ۱۶۴۰م در [[رم، شهر|رم]]، نزد [[پوسن، نیکلا (۱۵۹۴ـ۱۶۶۵)|پوسن]]<ref>Poussin </ref> هنر آموخت، و در ۱۶۴۶م به [[پاریس، شهر|پاریس]] بازگشت. در مقام رئیس آکادمی، و با حمایتِ کولبر<ref>Colbert </ref>، وزیر قدرتمند، حاکم مطلق هنر در [[فرانسه]] شد. با سفارش آثار، و تعالیم هنری‌اش، همۀ هنرها و صنایع دستی را به خدمت تجلیل از حکومت لوئی چهاردهم، «خورشیدشاه»، درآورد. خود نیز طرح‌های تزیینی بزرگی همچون ''تالار آینه'' را در ورسای اجرا کرد (۱۶۷۹ـ۱۶۸۴م)، و تک‌چهره‌های رسمی نیز پدید آورد. لوبرون که فرزند یک مجسمه‌ساز بود، در کودکی استعدادش را بروز داد، و پس از چندی هنرآموزی نزد [[وویه، سیمون (۱۵۹۰ـ۱۶۴۹)|ووئه]]<ref>''Vouet'' </ref> و پوسن، در ۱۹سالگی نقاشِ شاه، و در ۱۶۴۸م از اعضای مؤسس آکادمی شد. نخست تحت حمایت فوکه<ref>Fouquet </ref> قرار گرفت، و شاتو دو وو<ref>Château de Vaux </ref> را برای او تزیین کرد؛ سپس از حمایت کولبر برخوردار شد، که در ایجاد نظامی هنری و تولیدیِ در خدمت حکومت مطلقۀ لوئی چهاردهم، لوبرون را بهترین ابزار یافت. در ۱۶۶۲م نقاش اول شاه، و در ۱۶۶۳م رئیس کارگاه سلطنتی مبلمان<ref>Manufacture Royale des Meubles</ref> شد، و آکادمی را تحت حاکمیّت انحصاری خود درآورد. طراحی داخلی ورسای (به‌ویژه پلکان سفیران<ref> Staircase of the Ambassadors </ref> و ''تالار آینه'') را اجرا کرد، و کارگاه گوبلن را با استخدام نقاشان، مجسمه‌سازان، بافندگان، رنگرزان، طلاسازان، و صنعتگران دیگر، به مرکز بزرگ صنایع هنری مبدّل ساخت. انبوه آثار لوبرون، نقاشی‌های دینی و تاریخی، ازجمله مجموعۀ ''تاریخ اسکندر''<ref>''History of Alexander'' </ref> ([[لوور]]<ref>Louvre </ref>، پاریس) برای پرده‌های منقوش؛ تک‌چهره‌سازی، همچون گروه پیکرۀ یاباخ<ref>Jabach </ref> بانکدار و خانواده‌اش (موزۀ ملی، [[برلین]]<ref>Staatliche Museen, Berlin </ref>)؛ و طراحی‌های تزیینی بسیاری را دربر‌می‌گیرد. پس از درگذشت کولبر در ۱۶۸۳م، [[مینیار، پیر (۱۶۱۲ـ۱۶۹۵)|مینیار]]<ref>Mignard</ref>، دشمن لوبرون، اختیارات وی را از آنِ خود کرد، ولی لوئی چهاردهم ستایشگر وفادارِ لوبرون باقی ماند. | |||
| | ||
نسخهٔ ۲۰ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۴:۴۶
| شارل لوبرون Charles Le Brun | |
|---|---|
| زادروز |
۱۶۱۹م |
| درگذشت | ۱۶۹۰م |
| ملیت | فرانسوی |
| شغل و تخصص اصلی | نقاش |
| آثار | تاریخ اسکندر (لوور، پاریس)، تالار آینه در ورسای |
| گروه مقاله | نگارگری و مجسمه سازی جهان |
لوبرون، شارل (۱۶۱۹ـ۱۶۹۰م)(Le Brun, Charles)
هنرمند فرانسوی در شیوۀ باروک[۱]. از ۱۶۶۲م، نقاش دربار لوئی چهاردهم بود، و سال‌ها ریاست آکادمی فرانسه[۲] و کارگاه گوبلن[۳] را برعهده داشت؛ این کارگاه برای کاخ نوسازِ ورسای[۴]، آثار هنری، فرشينه‌های منقوش[۵]، و مبلمان می‌ساخت. لوبرون در اوایل دهۀ ۱۶۴۰م در رم، نزد پوسن[۶] هنر آموخت، و در ۱۶۴۶م به پاریس بازگشت. در مقام رئیس آکادمی، و با حمایتِ کولبر[۷]، وزیر قدرتمند، حاکم مطلق هنر در فرانسه شد. با سفارش آثار، و تعالیم هنری‌اش، همۀ هنرها و صنایع دستی را به خدمت تجلیل از حکومت لوئی چهاردهم، «خورشیدشاه»، درآورد. خود نیز طرح‌های تزیینی بزرگی همچون تالار آینه را در ورسای اجرا کرد (۱۶۷۹ـ۱۶۸۴م)، و تک‌چهره‌های رسمی نیز پدید آورد. لوبرون که فرزند یک مجسمه‌ساز بود، در کودکی استعدادش را بروز داد، و پس از چندی هنرآموزی نزد ووئه[۸] و پوسن، در ۱۹سالگی نقاشِ شاه، و در ۱۶۴۸م از اعضای مؤسس آکادمی شد. نخست تحت حمایت فوکه[۹] قرار گرفت، و شاتو دو وو[۱۰] را برای او تزیین کرد؛ سپس از حمایت کولبر برخوردار شد، که در ایجاد نظامی هنری و تولیدیِ در خدمت حکومت مطلقۀ لوئی چهاردهم، لوبرون را بهترین ابزار یافت. در ۱۶۶۲م نقاش اول شاه، و در ۱۶۶۳م رئیس کارگاه سلطنتی مبلمان[۱۱] شد، و آکادمی را تحت حاکمیّت انحصاری خود درآورد. طراحی داخلی ورسای (به‌ویژه پلکان سفیران[۱۲] و تالار آینه) را اجرا کرد، و کارگاه گوبلن را با استخدام نقاشان، مجسمه‌سازان، بافندگان، رنگرزان، طلاسازان، و صنعتگران دیگر، به مرکز بزرگ صنایع هنری مبدّل ساخت. انبوه آثار لوبرون، نقاشی‌های دینی و تاریخی، ازجمله مجموعۀ تاریخ اسکندر[۱۳] (لوور[۱۴]، پاریس) برای پرده‌های منقوش؛ تک‌چهره‌سازی، همچون گروه پیکرۀ یاباخ[۱۵] بانکدار و خانواده‌اش (موزۀ ملی، برلین[۱۶])؛ و طراحی‌های تزیینی بسیاری را دربر‌می‌گیرد. پس از درگذشت کولبر در ۱۶۸۳م، مینیار[۱۷]، دشمن لوبرون، اختیارات وی را از آنِ خود کرد، ولی لوئی چهاردهم ستایشگر وفادارِ لوبرون باقی ماند.