اسکوئیت، هربرت: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
[[پرونده:11316200-1.jpg|بندانگشتی|هربرت اسکوئیت]] | [[پرونده:11316200-1.jpg|بندانگشتی|هربرت اسکوئیت]] | ||
اَسْکوئیت، هِربِرت ( | اَسْکوئیت، هِربِرت (۱۸۵۲ـ۱۹۲۸م)(Asquith, Herbert)<br /> | ||
اِرلِ اول [[آکسفورد]] و اسکوئیت<ref>1st Earl of Oxford and Asquit | اِرلِ اول [[آکسفورد]] و اسکوئیت<ref>1st Earl of Oxford and Asquit | ||
</ref>، سیاستمدار لیبرال انگلیسی و نخست‌وزیر ( | </ref>، سیاستمدار لیبرال انگلیسی و نخست‌وزیر (۱۹۰۸ـ۱۹۱۶م) این کشور. در ۱۹۰۸م به هنگام تصدّیِ وزارتِ دارایی نظام پرداخت مستمری به سالخوردگان را برقرار کرد، اختیارات [[مجلس اعیان]]<ref>House of Lords | ||
</ref> را کاهش داد، و تلاش کرد تا به ایرلند حق خودمختاری<ref> home rule </ref> اعطا کند. اسکوئیت در یورکشر<ref>Yorkshire </ref> به‌دنیا آمد و پس از تکمیل تحصیلات، وکیل شد. در | </ref> را کاهش داد، و تلاش کرد تا به ایرلند حق خودمختاری<ref> home rule </ref> اعطا کند. اسکوئیت در یورکشر<ref>Yorkshire </ref> به‌دنیا آمد و پس از تکمیل تحصیلات، وکیل شد. در ۱۸۸۹م با قبولِ وکالتِ اعضایِ جنبش ملی‌گرایِ ایرلند در ماجرای [[پارنل، چارلز استوارت (۱۸۴۶ـ۱۸۹۱)|چارلز پارنل]]<ref>Charles Parnell </ref> به شهرت رسید. اولین عضو منتخب حزب لیبرال بود، که در ۱۸۸۶م از حوزۀ انتخابیۀ فایف شرقی<ref>East Fife </ref> به پارلمان راه یافت و تا ۱۹۱۸م این کرسی را در اختیار داشت. در دوران نخست‌وزیری [[گلادستون، ویلیام (۱۸۰۹ـ۱۸۹۹)|گلادستون]]<ref>Gladstone </ref> (۱۸۹۲ـ۱۸۹۵م) وزیر کشور بود. در کابینۀ هنری [[کمبل ـ بنرمن، هنری (۱۸۳۶ـ۱۹۰۸)|کمبل ـ بنرمن]]<ref>Henry Campbell-Bannerman </ref> در ۱۹۰۵م، وزیر دارایی شد و پس از کناره‌گیری کمبل ـ بنرمن در ۱۹۰۸م، به نخست‌وزیری رسید. با پافشاری برای تصویب بودجۀ رادیکالی، که [[لوید جورج، دیوید (۱۸۶۳ـ۱۹۴۵)|دیوید لوید جورج]]<ref>David Lloyd George </ref>، وزیر دارایی او، به پارلمان تسلیم کرده بود، ناگزیر شد تا به دو سری انتخابات در ۱۹۱۰م تن در دهد. نتیجۀ این انتخابات تصویب قانون پارلمانی ۱۹۱۱<ref>Parliament Act of 1911 veto </ref> بود، که براساس آن اختیارات مجلس اعیان در [[وتو]]<ref>Curragh Mutiny</ref> کردن قوانین محدود شد. تلاش‌های اسکوئیت برای به تصویب‌رساندن قانون خودمختاری ایرلند، «شورش کراگ» (پادگانی انگلیسی در ایرلند) و شروع مقدمات جنگ داخلی را در پی داشت. با آ''''''غاز [[جنگ جهانی اول]] در ۱۹۱۴م، وحدت دوباره برقرار شد و اسکوئیت در مه ۱۹۱۵م کابینۀ ائتلافی تشکیل داد، اما سیاست صبر و انتظار او با جنگ تمام‌عیار ناسازگار بود؛ درنتیجه، در دسامبر ۱۹۱۶م به ناچار استعفا کرد و لوید جورج جانشین او شد. این رویداد به بروز شکافی ژرف در حزب لیبرال انجامید و این حزب پس از ۱۹۱۸م، با وجود ادامۀ رهبری رسمی اسکوئیت تا ۱۹۲۶م، از رونق و اعتبار افتاد. | ||
| | ||
نسخهٔ ۲۴ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۱۱
| هربرت اسکوئیت Herbert Asquith | |
|---|---|
| زادروز |
یورکشر ۱۸۵۲م |
| درگذشت | ۱۹۲۸م |
| ملیت | انگلیسی |
| شغل و تخصص اصلی | دولتمرد و سیاستمدار |
| گروه مقاله | تاریخ جهان |
اَسْکوئیت، هِربِرت (۱۸۵۲ـ۱۹۲۸م)(Asquith, Herbert)
اِرلِ اول آکسفورد و اسکوئیت[۱]، سیاستمدار لیبرال انگلیسی و نخست‌وزیر (۱۹۰۸ـ۱۹۱۶م) این کشور. در ۱۹۰۸م به هنگام تصدّیِ وزارتِ دارایی نظام پرداخت مستمری به سالخوردگان را برقرار کرد، اختیارات مجلس اعیان[۲] را کاهش داد، و تلاش کرد تا به ایرلند حق خودمختاری[۳] اعطا کند. اسکوئیت در یورکشر[۴] به‌دنیا آمد و پس از تکمیل تحصیلات، وکیل شد. در ۱۸۸۹م با قبولِ وکالتِ اعضایِ جنبش ملی‌گرایِ ایرلند در ماجرای چارلز پارنل[۵] به شهرت رسید. اولین عضو منتخب حزب لیبرال بود، که در ۱۸۸۶م از حوزۀ انتخابیۀ فایف شرقی[۶] به پارلمان راه یافت و تا ۱۹۱۸م این کرسی را در اختیار داشت. در دوران نخست‌وزیری گلادستون[۷] (۱۸۹۲ـ۱۸۹۵م) وزیر کشور بود. در کابینۀ هنری کمبل ـ بنرمن[۸] در ۱۹۰۵م، وزیر دارایی شد و پس از کناره‌گیری کمبل ـ بنرمن در ۱۹۰۸م، به نخست‌وزیری رسید. با پافشاری برای تصویب بودجۀ رادیکالی، که دیوید لوید جورج[۹]، وزیر دارایی او، به پارلمان تسلیم کرده بود، ناگزیر شد تا به دو سری انتخابات در ۱۹۱۰م تن در دهد. نتیجۀ این انتخابات تصویب قانون پارلمانی ۱۹۱۱[۱۰] بود، که براساس آن اختیارات مجلس اعیان در وتو[۱۱] کردن قوانین محدود شد. تلاش‌های اسکوئیت برای به تصویب‌رساندن قانون خودمختاری ایرلند، «شورش کراگ» (پادگانی انگلیسی در ایرلند) و شروع مقدمات جنگ داخلی را در پی داشت. با آغاز جنگ جهانی اول در ۱۹۱۴م، وحدت دوباره برقرار شد و اسکوئیت در مه ۱۹۱۵م کابینۀ ائتلافی تشکیل داد، اما سیاست صبر و انتظار او با جنگ تمام‌عیار ناسازگار بود؛ درنتیجه، در دسامبر ۱۹۱۶م به ناچار استعفا کرد و لوید جورج جانشین او شد. این رویداد به بروز شکافی ژرف در حزب لیبرال انجامید و این حزب پس از ۱۹۱۸م، با وجود ادامۀ رهبری رسمی اسکوئیت تا ۱۹۲۶م، از رونق و اعتبار افتاد.