مانه، ادوآر (۱۸۳۲ـ۱۸۸۳): تفاوت میان نسخه‌ها

}}<p>نقاش فرانسوی. از هنرمندان پیشتاز قرن ۱۹م بود، و اغلب پدر نقاشی معاصر به‌شمار می‌رود. بر سنّت آکادمیک<ref>academic</ref> شورید، و واقع‌گرایی<ref>realism</ref> صریح و بی‌تکلّفی را پدید آورد که از نیروهای زایندۀ امپرسیونیسم<ref>Impressionism</ref> بود. درون‌مایه‌های آثارش اغلب معاصر بودند، همچون ''بار در فولی برژر''<ref>''A Bar at the Folies-Bergère''</ref> (۱۸۸۲م؛ نگارخانۀ کورتو<ref>Courtauld Art Gallery</ref>، [[لندن (انگلستان)|لندن]]). مانه نزد یک نقاش تاریخ‌نگار، آموزشی کاملاً آکادمیک دید، و از گویا<ref>Goya</ref>، [[ولاسکز، دیه گو رودریگس (۱۵۹۹ـ۱۶۶۰)|ولاسکز]]<ref>Velázquez</ref>، و [[کوربه، گوستاو (۱۸۱۹ـ۱۸۷۷)|کوربه]]<ref>Courbet</ref> بسیار تأثیر پذیرفت. اگرچه هرگز آثارش را همراه [[امپرسیونیسم|امپرسیونیست‌]]<nowiki/>ها به‌نمایش نگذاشت ـ در آثارش نوعی نظم، و ترکیب‌بندی کلاسیک<ref>classical</ref> حاکم بود ـ بسیاری از امپرسیونیست‌ها از هنر پیشتاز او تأثیر گرفتند. مانه، خود از اوایل دهۀ ۱۸۷۰م، از هنرمندانی همچون [[موریزو، برت ماری پولین (۱۸۴۱ـ۱۸۹۵)|برت موریزو]]<ref>Berthe Morisot</ref> تأثیر پذیرفت و آثارش خواه از حیث پرداخت، و خواه از نظر رنگ آزادانه‌تر شدند. ''نوشندۀ عرق افسنتین''<ref>''Buveur d’Absinthe''</ref> (۱۸۵۹م)، نخستین اثری که روانۀ سالن<ref>Salon</ref> کرد، و دیگر آثاری که متعاقب آن فرستاد، همگی رد شدند. با چیره‌دستی توانست درون‌مایه‌های استادان کهن را با قالبی جدید در دو نقاشی مشهورش با نام‌های ''ناهار در چمنزار''<ref>''Déjeuner sur l’herbe''</ref> (۱۸۶۳م؛ برگردان امروزی ''کنسرت روستایی''<ref>''Concert Champêtre''</ref> [[جورجونه، دا کاسل فرانکو (۱۴۷۵ـ۱۵۱۰م)|جورجونه]]<ref>Giorgione</ref>) و ''الیمپیا''<ref>''Olympia''</ref> (۱۸۶۵م؛ روزآمدِ ونوسِ‌<ref>Venus</ref> [[تیسین]]<ref>Titian</ref>)، هر دو در موزۀ دورسۀ<ref>Musée d’Orsay</ref> پاریس، عرضه کند؛ لیکن هر دو اثر سوء تعبیر شدند و برهنه‌نمایی‌های نامتعارف آن‌ها جنجال آفریدند. زولا<ref>Zola</ref>، [[بودلر، شارل (۱۸۲۱ـ۱۸۶۷)|بودلر]]<ref>Baudelaire</ref>، و [[مالارمه، استفان (۱۸۴۲ـ۱۸۹۸)|مالارمه]]<ref>Mallarmé</ref> دربرابر طوفان عمومی، به دفاع از او برخاستند. ''ناهار در چمنزار'' در ۱۸۶۳م در نمایشگاه مردودان<ref>Salon des Refusés</ref> به‌نمایش درآمد، و مظهر طغیان علیه تعصّبات خشک آکادمیک شد. مانه که خود طبیعتی طغیان‌گر داشت، شمع محفل هنرمندان جوانی شد که در نشست‌ها و گفتگوهای آنان در کافۀ گِربوا<ref>Café Guerbois</ref>، امپرسیونیسم نطفه بست. در نمایشگاه انفرادی‌اش در ۱۸۶۷م، از نمایش تابلوی ''اعدام ماکسیمیلیان''<ref>''Execution of Maximilian''</ref> (که چهار نسخه از آن در [[بوستون]]، [[مانهایم]]<ref>Mannheim</ref>، [[کپنهاگ]]، و بخش‌هایی از نسخۀ دوم در [[نگارخانه ملی لندن|نگارخانۀ ملی لندن]]<ref>National Gallery, London</ref> وجود دارد) به دلایل سیاسی و نه زیباشناختی، جلوگیری کردند. پس از [[جنگ فرانسه و پروس]]<ref>Franco-Prussian War</ref>، که در مقام افسری از گارد ملی خدمت کرد، با تأثیر از مونه<ref>Monet</ref> و [[موریزو، برت ماری پولین (۱۸۴۱ـ۱۸۹۵)|برت موریزو]]، شاگرد و زن‌برادرش، به نقاشی در هوای آزاد رو آورد. در [[آرژانتوی]]<ref>Argenteuil</ref> با مونه و [[رنوار، پیر اوگوست (۱۸۴۱ـ۱۹۱۹)|رنوار]]<ref>Renoir</ref> هنر آفرید (۱۸۷۴م)، ولی از شرکت در نمایشگاه‌های امپرسیونیست‌ها خودداری کرد. رنگ‌هایش زنده‌تر شدند، ولی بیشتر به‌لحاظ وضوح و شفّافیت طراحی اولیه‌اش، به امپرسیونیسم گرایید تا به‌لحاظ رنگ‌گذاری بر تابلوها. کاباره و کاباره‌روها در آثار متأخر مانه (همچون آثار [[دگا، ادگار (۱۸۳۴ـ۱۹۱۷)|دگا]]) اغلب حضور دارند، ازجمله در تابلوهای ''آبجوی تگری''<ref>''Le Bon Bock''</ref> (۱۸۷۳م)، ''زن پیشخدمت آبجوفروشی''<ref>''La Servante de Bocks''</ref> (۱۸۷۸ـ۱۸۷۹م)؛ و ''بار فولی برژر،'' شاهکار پرآوازه‌ای که پس از نخستین حملۀ بیماری مهلکش خلق کرد. </p>