بائیف، ژان ـ آنتوان دو: تفاوت میان نسخه‌ها

Jean-Antoine de Baif
ژان آنتوان دو - بائیف; Jean-Antoine de Baif
زادروز	۱۵۳۲م;
درگذشت	۱۵۸۹م
ملیت	فرانسوی
تحصیلات و محل تحصیل	تحصیل در رشتۀ ادبیات یونان و روم باستان
شغل و تخصص اصلی	شاعر
آثار	عشق‌های مِلین (1552م)؛ عشق فرانْسین (1555م)

دیداریویکی‌متن

نسخهٔ ‏۲ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۲۳

بائیف، ژان‌ـ ‌آنتوان دو (۱۵۳۲ـ۱۵۸۹م)(Baif, Jean-Antoine de)

یکی از هفت شاعر فرانسوی متعلق به گروه مشهور پلئیادها و دانشمندترین آنان. در رشتۀ ادبیات یونان و روم باستان تحصیل کرد و در ۱۵۴۷م با پیِر دو رونسار^[۱] به کولژ دو کوکِرِه^[۲] در پاریس رفت تا زیر نظر ژان دورا^[۳] تحصیل کند، و در همین‌‌جا با ژوآشم دو بله^[۴] بر‌ آن شدند تا با سرمشق‌گیری از پیشینیان و ایتالیایی‌ها شعر فرانسه را به‌کلّی دگرگون سازند. از این نظر، بائیف در تهیه دو مجموعه غزل‌های پترارکی^[۵] و اشعار غنایی اپیکوری^[۶] همکاری کرد که عبارت بودند از عشق‌های مِلین^[۷] (۱۵۵۲م) و عشق فرانْسین^[۸] (۱۵۵۵م). در ۱۵۶۷م شجاع یا درازدست^[۹]، برداشت شاد بائیف از نمایش‌نامۀ سرباز لاف‌زن^[۱۰]، اثر پلاوتوس^[۱۱]، در دربار به اجرا درآمد و انتشار یافت. بائیف، که فرزند نامشروع لازار دو بائیف^[۱۲] انسان‌گرا و دیپلمات بود، از لطف دربار برخوردار شد و از شارل نهم و هانری سوم مقرّری دریافت می‌کرد. اثرش به نام آثار منظوم^[۱۳] آشنایی عمیقش را با یونانی، لاتینی، لاتینی جدید، و الگوهای ایتالیایی نشان می‌دهد. از ترجمه‌های منظومش خواجه^[۱۴] و آنتیگونه^[۱۵]، به‌ترتیب از تِرِنس^[۱۶] و سوفوکلس^[۱۷] است. بائیف شاعری جامع‌الاطراف، نوآور، و آزمایش‌گر بود. از نوآوری‌هایش در وزن، اشعار پانزده هجایی اوست که در دفتر شعر بائیف^[۱۸] منتشر شده است. نظریات وی در استعدادهای شعر فرانسه در وزن کمّی^[۱۹] (۱۵۷۴م) و ترانه‌های کوتاه موزون^[۲۰] (۱۵۸۶م) آشکار می‌شود. اصیل‌ترین اثرش نیز پانتومیم‌ها، درس‌ها و مثل‌ها^[۲۱] (۱۵۷۶م) محسوب می‌شود.

↑ Pierre de Ronsard
↑ Collège de Coqueret
↑ Jeam Dorat
↑ Joaquim du Bellay
↑ Petrarchan
↑ Epicurean
↑ Les Amours de Méline
↑ L’Amour de Francine
↑ Le Brave, ou Taillebras
↑ Miles Gloriosus
↑ Plautus
↑ Lazare de Baïf
↑ Oevres en rime
↑ Eunuchus
↑ Antigone
↑ Terence
↑ Sophocles
↑ Vers Baïfin
↑ Etrènes de Poézie Fransoézeen Vers Mézurés
↑ Chansonnettes Mesurées
↑ Mimes, Enseignements et Proverbes

[1] Pierre de Ronsard

[2] Collège de Coqueret

[3] Jeam Dorat

[4] Joaquim du Bellay

[5] Petrarchan

[6] Epicurean

[7] Les Amours de Méline

[8] L’Amour de Francine

[9] Le Brave, ou Taillebras

[10] Miles Gloriosus

[11] Plautus

[12] Lazare de Baïf

[13] Oevres en rime

[14] Eunuchus

[15] Antigone

[16] Terence

[17] Sophocles

[18] Vers Baïfin

[19] Etrènes de Poézie Fransoézeen Vers Mézurés

[20] Chansonnettes Mesurées

[21] Mimes, Enseignements et Proverbes

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

[۱۶]

[۱۷]

[۱۸]

[۱۹]

[۲۰]

[۲۱]

@@ خط ۲۹: / خط ۲۹: @@
 |پست تخصصی =
 |باشگاه =
-}}یکی از هفت شاعر فرانسوی متعلّق به گروه مشهور پلئیادها و دانشمندترین آنان. در رشتۀ ادبیات یونان و روم باستان تحصیل کرد و در ۱۵۴۷م با پیِر دو رونسار<ref>Pierre de Ronsard</ref> به کولژ دو کوکِرِه<ref>Collège de Coqueret</ref> در پاریس رفت تا زیر نظر ژان دورا<ref>Jeam Dorat </ref> تحصیل کند، و در همین‌‌جا با ژوآشم دو بله<ref>Joaquim du Bellay</ref> بر‌ آن شدند تا با سرمشق‌گیری از پیشینیان و ایتالیایی‌ها شعر فرانسه را به‌کلّی دگرگون سازند. از این نظر، بائیف در تهیه دو مجموعه غزل‌های پترارکی<ref>Petrarchan</ref> و اشعار غنایی اپیکوری<ref>Epicurean</ref> همکاری کرد که عبارت بودند از ''عشق‌های مِلین''<ref>''Les Amours de Méline''</ref> (۱۵۵۲م) و ''عشق فرانْسین''<ref>''L’Amour de Francine''</ref> (۱۵۵۵م). در ۱۵۶۷م ''شجاع یا درازدست''<ref>''Le Brave, ou Taillebras''</ref>، برداشت شاد بائیف از نمایش‌نامۀ ''سرباز لاف‌زن''<ref>''Miles Gloriosus''</ref>، اثر پلاوتوس<ref>Plautus</ref>، در دربار به اجرا درآمد و انتشار یافت. بائیف، که فرزند نامشروع لازار دو بائیف<ref>Lazare de Baïf</ref> انسان‌گرا و دیپلمات بود، از لطف دربار برخوردار شد و از شارل نهم و هانری سوم مقرّری دریافت می‌کرد. اثرش به نام ''آثار منظوم''<ref>''Oevres en rime''</ref> آشنایی عمیقش را با یونانی، لاتینی، لاتینی جدید، و الگوهای ایتالیایی نشان می‌دهد. از ترجمه‌های منظومش ''خواجه''<ref>Eunuchus</ref> و ''آنتیگونه''<ref>Antigone</ref>، به‌ترتیب از تِرِنس<ref>Terence</ref> و سوفوکلس<ref>Sophocles</ref> است. بائیف شاعری جامع‌الاطراف، نوآور، و آزمایش‌گر بود. از نوآوری‌هایش در وزن، اشعار پانزده هجایی اوست که در دفتر ''شعر بائیف''<ref>Vers Baïfin</ref> منتشر شده است. نظریات وی در ''استعدادهای شعر فرانسه در وزن کمّی''<ref>''Etrènes de Poézie Fransoézeen Vers Mézurés''</ref> (۱۵۷۴م) و ''ترانه‌های کوتاه موزون''<ref>''Chansonnettes Mesurées''</ref> (۱۵۸۶م) آشکار می‌شود. اصیل‌ترین اثرش نیز ''پانتومیم‌ها، درس‌ها و مثل‌ها''<ref>''Mimes, Enseignements et Proverbes''</ref> (۱۵۷۶م) محسوب می‌شود.
+}}یکی از هفت شاعر فرانسوی متعلق به گروه مشهور پلئیادها و دانشمندترین آنان. در رشتۀ ادبیات یونان و روم باستان تحصیل کرد و در ۱۵۴۷م با پیِر دو رونسار<ref>Pierre de Ronsard</ref> به کولژ دو کوکِرِه<ref>Collège de Coqueret</ref> در پاریس رفت تا زیر نظر ژان دورا<ref>Jeam Dorat </ref> تحصیل کند، و در همین‌‌جا با ژوآشم دو بله<ref>Joaquim du Bellay</ref> بر‌ آن شدند تا با سرمشق‌گیری از پیشینیان و ایتالیایی‌ها شعر فرانسه را به‌کلّی دگرگون سازند. از این نظر، بائیف در تهیه دو مجموعه غزل‌های پترارکی<ref>Petrarchan</ref> و اشعار غنایی اپیکوری<ref>Epicurean</ref> همکاری کرد که عبارت بودند از ''عشق‌های مِلین''<ref>''Les Amours de Méline''</ref> (۱۵۵۲م) و ''عشق فرانْسین''<ref>''L’Amour de Francine''</ref> (۱۵۵۵م). در ۱۵۶۷م ''شجاع یا درازدست''<ref>''Le Brave, ou Taillebras''</ref>، برداشت شاد بائیف از نمایش‌نامۀ ''سرباز لاف‌زن''<ref>''Miles Gloriosus''</ref>، اثر پلاوتوس<ref>Plautus</ref>، در دربار به اجرا درآمد و انتشار یافت. بائیف، که فرزند نامشروع لازار دو بائیف<ref>Lazare de Baïf</ref> انسان‌گرا و دیپلمات بود، از لطف دربار برخوردار شد و از شارل نهم و هانری سوم مقرّری دریافت می‌کرد. اثرش به نام ''آثار منظوم''<ref>''Oevres en rime''</ref> آشنایی عمیقش را با یونانی، لاتینی، لاتینی جدید، و الگوهای ایتالیایی نشان می‌دهد. از ترجمه‌های منظومش ''خواجه''<ref>Eunuchus</ref> و ''آنتیگونه''<ref>Antigone</ref>، به‌ترتیب از تِرِنس<ref>Terence</ref> و سوفوکلس<ref>Sophocles</ref> است. بائیف شاعری جامع‌الاطراف، نوآور، و آزمایش‌گر بود. از نوآوری‌هایش در وزن، اشعار پانزده هجایی اوست که در دفتر ''شعر بائیف''<ref>Vers Baïfin</ref> منتشر شده است. نظریات وی در ''استعدادهای شعر فرانسه در وزن کمّی''<ref>''Etrènes de Poézie Fransoézeen Vers Mézurés''</ref> (۱۵۷۴م) و ''ترانه‌های کوتاه موزون''<ref>''Chansonnettes Mesurées''</ref> (۱۵۸۶م) آشکار می‌شود. اصیل‌ترین اثرش نیز ''پانتومیم‌ها، درس‌ها و مثل‌ها''<ref>''Mimes, Enseignements et Proverbes''</ref> (۱۵۷۶م) محسوب می‌شود.
 &nbsp;