برتیه، لوئی ـ الکساندر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
بِرْتیه، لوئی ـ اَلِکْساندر ( | بِرْتیه، لوئی ـ اَلِکْساندر (۱۷۵۳ـ۱۸۱۵م)(Berthier, Louis-Alexander) | ||
{{جعبه زندگینامه | {{جعبه زندگینامه | ||
| خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
}} | }} | ||
پرنس واگرام<ref>Wagram </ref>، نظامی فرانسوی و از نخستین ژنرال‌های ناپلئون. فرزند خانواده‌ای غیراشرافی بود که نظامیگری را در خدمت ژنرال لافایِت<ref>Lafayette </ref> درخلال انقلاب امریکا و سپس در جریان انقلاب فرانسه در مقام رئیس ستاد ارتش ( | پرنس واگرام<ref>Wagram </ref>، نظامی فرانسوی و از نخستین ژنرال‌های ناپلئون. فرزند خانواده‌ای غیراشرافی بود که نظامیگری را در خدمت ژنرال لافایِت<ref>Lafayette </ref> درخلال انقلاب امریکا و سپس در جریان انقلاب فرانسه در مقام رئیس ستاد ارتش (۱۷۹۱ـ۱۷۹۲م) فرا گرفت. او فرماندهی سپاهی را برعهده داشت که در فِوریۀ ۱۷۹۸م رم<ref>Rome </ref> را تصرّف کرد و پس از چندی به نیروهای ناپلئون در مصر ملحق شد. گرچه بِرتیه فرمانده چندان برجسته‌ای نبود، اما ناپلئون او را در ۱۸۰۵ به ریاست ستاد ارتش بزرگ فرانسه<ref>Grande Armée </ref> منصوب کرد. لقب شاهزادۀ واگرام را ناپلئون در ۱۸۰۹ به نشانۀ قدرشناسی از خدمات برتیه به او اعطا کرد. او تا آخرین لحظه در کنار ناپلئون در لشکرکشی به روسیه باقی ماند و پس از عقب‌نشینی ناپلئون در ۱۸۱۲، برای حفظ نظم و انضباط در بقایای ارتش بزرگ فرانسه، در کنار این نیروها به تلاش پرداخت. پس از کناره‌گیری ناپلئون، برتیه خود را به لوئی هجدهم تسلیم کرد و به خارج تبعید شد. پس از بازگشت ناپلئون از البا<ref>Elba</ref> و حکومت صد روزه، برتیه به باواریا رفت و اندکی بعد در همان‌جا درگذشت. | ||
| | ||
نسخهٔ ۲ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۶:۲۱
بِرْتیه، لوئی ـ اَلِکْساندر (۱۷۵۳ـ۱۸۱۵م)(Berthier, Louis-Alexander)
| لویی الکساندر - برتیه Louis-Alexander Berthier | |
|---|---|
| زادروز |
۱۷۵۳ م |
| درگذشت | ۱۸۱۵ م |
| ملیت | فرانسوی |
| شغل و تخصص اصلی | نظامی |
| لقب | شاهزاده واگرام |
پرنس واگرام[۱]، نظامی فرانسوی و از نخستین ژنرال‌های ناپلئون. فرزند خانواده‌ای غیراشرافی بود که نظامیگری را در خدمت ژنرال لافایِت[۲] درخلال انقلاب امریکا و سپس در جریان انقلاب فرانسه در مقام رئیس ستاد ارتش (۱۷۹۱ـ۱۷۹۲م) فرا گرفت. او فرماندهی سپاهی را برعهده داشت که در فِوریۀ ۱۷۹۸م رم[۳] را تصرّف کرد و پس از چندی به نیروهای ناپلئون در مصر ملحق شد. گرچه بِرتیه فرمانده چندان برجسته‌ای نبود، اما ناپلئون او را در ۱۸۰۵ به ریاست ستاد ارتش بزرگ فرانسه[۴] منصوب کرد. لقب شاهزادۀ واگرام را ناپلئون در ۱۸۰۹ به نشانۀ قدرشناسی از خدمات برتیه به او اعطا کرد. او تا آخرین لحظه در کنار ناپلئون در لشکرکشی به روسیه باقی ماند و پس از عقب‌نشینی ناپلئون در ۱۸۱۲، برای حفظ نظم و انضباط در بقایای ارتش بزرگ فرانسه، در کنار این نیروها به تلاش پرداخت. پس از کناره‌گیری ناپلئون، برتیه خود را به لوئی هجدهم تسلیم کرد و به خارج تبعید شد. پس از بازگشت ناپلئون از البا[۵] و حکومت صد روزه، برتیه به باواریا رفت و اندکی بعد در همان‌جا درگذشت.