تولستوی، لئون: تفاوت میان نسخه‌ها

Leo Tolstoy
لیون تولستوی; Leo Tolstoy
زادروز	یاسنایا پالیانا، تولا ۱۸۲۸م;
درگذشت	۱۹۱۰م
ملیت	روسیه ای
نام‌های دیگر	تلفظ روسی: لف تالستوی
تحصیلات و محل تحصیل	دانشگاه قازان
شغل و تخصص اصلی	رمان نویس
آثار	جنگ و صلح (۱۸۶۳-۱۸۶۹)؛ آنا کارنینا (۱۸۷۳-۱۸۷۷)؛ رستاخیز (۱۹۰۰)؛ حاجی مراد (۱۸۹۶-۱۹۰۴)
گروه مقاله	ادبیات غرب

دیداریویکی‌متن

نسخهٔ ‏۳۰ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۲۰

تولْستوی، لئون (۱۸۲۸ـ۱۹۱۰م)(Tolstoy, Leo)

(تلفظ روسی: لف تالستوی) رمان‌نویس روسی و نویسندۀ رمان‌های جنگ و صلح^[۱] (۱۸۶۳ـ ۱۸۶۹) وآنا کارنینا^[۲] (۱۸۷۳ـ ۱۸۷۷). اندیشه‌های ماتریالیستی (ماده‌گرایی) اروپای غربی او را آزار می‌داد و در دهه‌های ۱۸۶۰ و ۱۸۷۰ پیش‌گام «آموزش رایگان^[۳]» شد. در ۱۸۸۰ بحران روحی عمیقی را از سرگذراند و دیدگاه‌های اخلاقی مختلفی اتخاذ کرد، ازجمله مقاومت انفعالی دربرابر شرّ، رد صاحبان قدرت (مذهب یا دولت) و مالکیت خصوصی، و بازگشت به مسیحیتی عرفانی. کلیسای ارتدوکس او را طرد و آثار بعدی او را ممنوع کرد. کودکی^[۴] (۱۸۵۲) نخستین اثر منتشرشده‌اش بود؛ نخستین بخش از اثر سه‌بخشی او که با نوجوانی^[۵] (۱۸۵۴) و جوانی^[۶] (۱۸۵۷) تکمیل شد. قصه‌های سیواستوپل^[۷] در ۱۸۵۶ منتشر شد. آثار بعدی او، که توضیح و اشاعۀ فلسفۀ شخصی او بعد از بحران روحی‌اش بود، عبارت‌اند از آنچه من بدان معتقدم^[۸] (۱۸۸۳)، سونات کرویتسر^[۹] (۱۸۸۹)، و رمان رستاخیز^[۱۰] (۱۹۰۰). اشتیاق او به ترک اموال و زندگی همانند دهقانان سبب شد از خانواده‌اش جدا شود. سرانجام از خانه گریخت و در ایستگاه راه‌آهن آستاپوو^[۱۱] براثر ذات‌الریه درگذشت.

تولستوی در مقام نویسنده تأثیری عظیم بر ادبیات بعد از خود برجا گذاشت، اما در مقام متفکر نفوذ چندانی نداشت؛ مهاتما گاندی^[۱۲]، تنها پیرو بزرگ او در فلسفۀ مقاومت منفی دربرابر شرّ بود.

از خانواده‌ای اشرافی در یاسنایا پالیانا^[۱۳]، نزدیک تولا^[۱۴]، به‌دنیا آمد؛ اما در ۹سالگی یتیم شد. در دانشگاه قازان^[۱۵] تحصیل کرد، اما تحصیلاتش را ادامه نداد و چند سالی به خوش‌گذرانی پرداخت. در ۱۸۵۱ به نیروهای روسی در قفقاز پیوست و در جنگ کریمه^[۱۶] افسر توپخانه در دفاع از سیواستوپل بود. هنگامی‌که در قفقاز بود اثر زندگی‌نامه‌ای خود، کودکی و نوجوانی، را نوشت. پس از ورود به سن‌ پترزبورگ^[۱۷] در ۱۸۵۵، محافل ادبی پایتخت از او همچون ستارۀ تازۀ ادبیات روسی استقبال کردند. دو سال بعد قصه‌های سیواستوپل، که بی‌پایگی اندیشه‌‌های رمانتیک تهور جنگی را نشان می‌داد، و جوانی را نوشت. در ۱۸۵۷ و ۱۸۶۰ سفرهایی طولانی به اروپای غربی کرد. در دهه‌های ۱۸۶۰ و ۱۸۷۰ بخش اعظم وقت و توان خود را وقف فعالیت‌های آموزشی کرد و به این منظور ادارۀ مدرسه‌ای در املاک خود را برعهده گرفت، مجلۀ ویژه‌ای انتشار داد و به‌منزلۀ یکی از پیش‌گامان «آموزش رایگان» متن‌هایی در این زمینه نوشت. دهه‌های ۱۸۶۰ و ۱۸۷۰ دورۀ عمیق‌ترین آثار ادبی او بود؛ جنگ و صلح و آنا کارنینا محصول این دوره است. زمانی که تولستوی رمان دوم را به‌پایان برد، دچار بحرانی روحی شد که در سال‌های بعد از میان رفت و برنامه‌ای جدید برای آموزش مذهبی و اجتماعی طرح کرد که برپایۀ طرد خشونت، ثروت، رابطۀ جنسی، و نیاز به اصلاح درونی خود، و نیز عشق به همۀ موجودات زنده بود. آثار او دربارۀ قواعد اخلاقی شخصی‌اش عبارت‌اند از: آنچه من بدان معتقدم، اعتراف^[۱۸] (۱۸۸۴)، و چه باید کرد؟^[۱۹] (۱۸۸۶).

تولستوی در هنر چیست؟^[۲۰] (۱۸۹۶) بر این عقیده بود که هنر باید ساده و برای همگان مفهوم و از نظر اخلاقی اعتلادهنده باشد، از این‌رو «جزئیات اضافی» در آثار بزرگ واقع‌گرایانه‌اش را رد کرد.

آثار خلاق سال‌های آخر عمرش عبارت‌اند از: داستان‌های بلند مرگ ایوان ایلیچ^[۲۱] (۱۸۸۴)، سونات کرویتسر، ارباب و نوکر^[۲۲] (۱۸۹۵)، و حاجی مراد^[۲۳] (۱۸۹۶ـ۱۹۰۴)؛ رمان رستاخیز؛ نمایش‌نامه‌های قدرت تاریکی^[۲۴] (۱۸۸۶)، میوه‌های روشنگری^[۲۵] (۱۸۹۰)، و جسد زنده^[۲۶] (۱۹۰۰)؛ و داستان‌های پرطرفداری که همۀ آن‌ها کم‌وبیش فلسفۀ تازۀ او را تصویر و تبلیغ می‌کردند. مخالفت او با کلیسا و دولت، به دشمنی حکومت با او و تکفیرش منجر شد. شهرت آموزه‌های او خیلی زود به خارج از روسیه رسید و یاسنایا پالیانا مکانی برای زیارت شد. با این همه خود تولستوی، احساس بیگانگی روزافزونی با این دهکده و خانواده‌اش می‌کرد، زیرا با دیدگاه‌های او موافق نبودند. او که قادر نبود آرمان‌های ساده‌زیستی‌اش را با فضای ملک خانوادگی خود تطبیق دهد، مخفیانه یاسنایا پالیانا را ترک کرد و دَه روز بعد مرد.

↑ War and Peace
↑ Anna Karenina
↑ free education
↑ Childhood
↑ Boyhood
↑ Youth
↑ Tales from Sevastopol
↑ What I Believe
↑ The Kreutzer Sonata
↑ Resurrection
↑ Astapovo
↑ Mahatma Gandhi
↑ Yasnaya Polyana
↑ Tula
↑ Kazan University
↑ Crimean War
↑ St Petersburg
↑ A Confession
↑ ?What Are We To Do
↑ ?What is Art
↑ The Death of Ivan Ilich
↑ Master and Man
↑ Hadji-Murad
↑ The Power of Darkness
↑ The Fruits of Enlightenment
↑ The Living Corpse

[1] War and Peace

[2] Anna Karenina

[3] ree education

[4] Childhood

[5] Boyhood

[6] Youth

[7] Tales from Sevastopol

[8] What I Believe

[9] The Kreutzer Sonata

[10] Resurrection

[11] Astapovo

[12] Mahatma Gandhi

[13] Yasnaya Polyana

[14] Tula

[15] Kazan University

[16] Crimean War

[17] St Petersburg

[18] A Confession

[19] ?What Are We To Do

[20] ?What is Art

[21] The Death of Ivan Ilich

[22] Master and Man

[23] Hadji-Murad

[24] The Power of Darkness

[25] The Fruits of Enlightenment

[26] The Living Corpse

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

[۱۶]

[۱۷]

[۱۸]

[۱۹]

[۲۰]

[۲۱]

[۲۲]

[۲۳]

[۲۴]

[۲۵]

[۲۶]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-تولْستوی، لئون (۱۸۲۸ـ۱۹۱۰)(Tolstoy, Leo)<br /> [[File:14269900.jpg|thumb|لئو تولستوي]]
 {{جعبه زندگینامه
 |عنوان =لیون تولستوی
@@ خط ۳۰: / خط ۲۷: @@
 |باشگاه =
 }}
+تولْستوی، لئون (۱۸۲۸ـ۱۹۱۰م)(Tolstoy, Leo)<br /> [[File:14269900.jpg|thumb|لئو تولستوي]]
-(تلفظ روسی:&nbsp;لف تالستوی) رمان‌نویس روسی و نویسندۀ رمان‌های ''جنگ و صلح''<ref>''War and Peace''</ref> (۱۸۶۳ـ ۱۸۶۹) و''آنا کارنینا''<ref>''Anna Karenina''</ref> (۱۸۷۳ـ ۱۸۷۷). اندیشه‌های ماتریالیستی (ماده‌گرایی) اروپای غربی او را آزار می‌داد و در دهه‌های ۱۸۶۰ و ۱۸۷۰ پیش‌گام «آموزش رایگان<ref>free education</ref>» شد. در ۱۸۸۰ بحران روحی عمیقی را از سرگذراند و دیدگاه‌های اخلاقی مختلفی اتخاذ کرد، ازجمله مقاومت انفعالی دربرابر شرّ، رد صاحبان قدرت (مذهب یا دولت) و مالکیت خصوصی، و بازگشت به مسیحیتی عرفانی. کلیسای ارتدوکس او را طرد و آثار بعدی او را ممنوع کرد. ''کودکی''<ref>''Childhood'' </ref> (۱۸۵۲) نخستین اثر منتشرشده‌اش بود؛ نخستین بخش از اثر سه‌بخشی او که با ''نوجوانی''<ref>''Boyhood'' </ref> (۱۸۵۴) و ''جوانی''<ref>''Youth'' </ref> (۱۸۵۷) تکمیل شد. ''قصه‌های سیواستوپل''<ref>''Tales from Sevastopol''</ref> در ۱۸۵۶ منتشر شد. آثار بعدی او، که توضیح و اشاعۀ فلسفۀ شخصی او بعد از بحران روحی‌اش بود، عبارت‌اند از ''آنچه من بدان معتقدم''<ref>''What I Believe''</ref> (۱۸۸۳)، ''سونات کرویتسر''<ref>''The Kreutzer Sonata''</ref> (۱۸۸۹)، و رمان ''رستاخیز''<ref>''Resurrection'' </ref> (۱۹۰۰). اشتیاق او به ترک اموال و زندگی همانند دهقانان سبب شد از خانواده‌اش جدا شود. سرانجام از خانه گریخت و در ایستگاه راه‌آهن آستاپوو<ref>Astapovo </ref> براثر ذات‌الریه درگذشت.
+(تلفظ روسی: لف تالستوی) رمان‌نویس روسی و نویسندۀ رمان‌های ''جنگ و صلح''<ref>''War and Peace''</ref> (۱۸۶۳ـ ۱۸۶۹) و''آنا کارنینا''<ref>''Anna Karenina''</ref> (۱۸۷۳ـ ۱۸۷۷). اندیشه‌های ماتریالیستی (ماده‌گرایی) اروپای غربی او را آزار می‌داد و در دهه‌های ۱۸۶۰ و ۱۸۷۰ پیش‌گام «آموزش رایگان<ref>free education</ref>» شد. در ۱۸۸۰ بحران روحی عمیقی را از سرگذراند و دیدگاه‌های اخلاقی مختلفی اتخاذ کرد، ازجمله مقاومت انفعالی دربرابر شرّ، رد صاحبان قدرت (مذهب یا دولت) و مالکیت خصوصی، و بازگشت به مسیحیتی عرفانی. کلیسای ارتدوکس او را طرد و آثار بعدی او را ممنوع کرد. ''کودکی''<ref>''Childhood'' </ref> (۱۸۵۲) نخستین اثر منتشرشده‌اش بود؛ نخستین بخش از اثر سه‌بخشی او که با ''نوجوانی''<ref>''Boyhood'' </ref> (۱۸۵۴) و ''جوانی''<ref>''Youth'' </ref> (۱۸۵۷) تکمیل شد. ''قصه‌های سیواستوپل''<ref>''Tales from Sevastopol''</ref> در ۱۸۵۶ منتشر شد. آثار بعدی او، که توضیح و اشاعۀ فلسفۀ شخصی او بعد از بحران روحی‌اش بود، عبارت‌اند از ''آنچه من بدان معتقدم''<ref>''What I Believe''</ref> (۱۸۸۳)، ''سونات کرویتسر''<ref>''The Kreutzer Sonata''</ref> (۱۸۸۹)، و رمان ''رستاخیز''<ref>''Resurrection'' </ref> (۱۹۰۰). اشتیاق او به ترک اموال و زندگی همانند دهقانان سبب شد از خانواده‌اش جدا شود. سرانجام از خانه گریخت و در ایستگاه راه‌آهن آستاپوو<ref>Astapovo </ref> براثر ذات‌الریه درگذشت.
 تولستوی در مقام نویسنده تأثیری عظیم بر ادبیات بعد از خود برجا گذاشت، اما در مقام متفکر نفوذ چندانی نداشت؛ مهاتما گاندی<ref>Mahatma Gandhi </ref>، تنها پیرو بزرگ او در فلسفۀ مقاومت منفی دربرابر شرّ بود.
-از خانواده‌ای اشرافی در یاسنایا پالیانا<ref>Yasnaya Polyana</ref>، نزدیک تولا<ref>Tula </ref>، به‌دنیا آمد؛ اما در ۹سالگی یتیم شد. در ''دانشگاه قازان''<ref>''Kazan University''</ref> تحصیل کرد، اما تحصیلاتش را ادامه نداد و چند سالی به خوش‌گذرانی پرداخت. در ۱۸۵۱ به نیروهای روسی در قفقاز پیوست و در جنگ کریمه<ref>Crimean War</ref> افسر توپخانه در دفاع از سیواستوپل بود. هنگامی‌که در قفقاز بود اثر زندگی‌نامه‌ای خود، ''کودکی'' و ''نوجوانی''، را نوشت. پس از ورود به سن‌ پترزبورگ<ref>St Petersburg</ref> در ۱۸۵۵، محافل ادبی پایتخت از او همچون ستارۀ تازۀ ادبیات روسی استقبال کردند. دو سال بعد ''قصه‌های سیواستوپل''، که بی‌پایگی اندیشه‌‌های رمانتیک تهور جنگی را نشان می‌داد، و ''جوانی'' را نوشت. در ۱۸۵۷ و ۱۸۶۰ سفرهایی طولانی به اروپای غربی کرد. در دهه‌های ۱۸۶۰ و ۱۸۷۰ بخش اعظم وقت و توان خود را وقف فعالیت‌های آموزشی کرد و به این منظور ادارۀ مدرسه‌ای در املاک خود را برعهده گرفت، مجلۀ ویژه‌ای انتشار داد و به‌منزلۀ یکی از پیش‌گامان «آموزش رایگان» متن‌هایی در این زمینه نوشت. دهه‌های ۱۸۶۰ و ۱۸۷۰ دورۀ عمیق‌ترین آثار ادبی او بود؛ ''جنگ و صلح'' و ''آنا کارنینا'' محصول این دوره است. زمانی که تولستوی رمان دوم را به‌پایان برد، دچار بحرانی روحی شد که در سال‌های بعد از میان رفت و برنامه‌ای جدید برای آموزش مذهبی و اجتماعی طرح کرد که برپایۀ طرد خشونت، ثروت، رابطۀ جنسی، و نیاز به اصلاح درونی خود، و نیز عشق به همۀ موجودات زنده بود. آثار او دربارۀ قواعد اخلاقی شخصی‌اش عبارت‌اند از:&nbsp;''آنچه من بدان معتقدم''، ''اعتراف''<ref>''A Confession''</ref> (۱۸۸۴)، و ''چه باید کرد؟''<ref>''?What Are We To Do''</ref> (۱۸۸۶).
+از خانواده‌ای اشرافی در یاسنایا پالیانا<ref>Yasnaya Polyana</ref>، نزدیک تولا<ref>Tula </ref>، به‌دنیا آمد؛ اما در ۹سالگی یتیم شد. در ''دانشگاه قازان''<ref>''Kazan University''</ref> تحصیل کرد، اما تحصیلاتش را ادامه نداد و چند سالی به خوش‌گذرانی پرداخت. در ۱۸۵۱ به نیروهای روسی در قفقاز پیوست و در جنگ کریمه<ref>Crimean War</ref> افسر توپخانه در دفاع از سیواستوپل بود. هنگامی‌که در قفقاز بود اثر زندگی‌نامه‌ای خود، ''کودکی'' و ''نوجوانی''، را نوشت. پس از ورود به سن‌ پترزبورگ<ref>St Petersburg</ref> در ۱۸۵۵، محافل ادبی پایتخت از او همچون ستارۀ تازۀ ادبیات روسی استقبال کردند. دو سال بعد ''قصه‌های سیواستوپل''، که بی‌پایگی اندیشه‌‌های رمانتیک تهور جنگی را نشان می‌داد، و ''جوانی'' را نوشت. در ۱۸۵۷ و ۱۸۶۰ سفرهایی طولانی به اروپای غربی کرد. در دهه‌های ۱۸۶۰ و ۱۸۷۰ بخش اعظم وقت و توان خود را وقف فعالیت‌های آموزشی کرد و به این منظور ادارۀ مدرسه‌ای در املاک خود را برعهده گرفت، مجلۀ ویژه‌ای انتشار داد و به‌منزلۀ یکی از پیش‌گامان «آموزش رایگان» متن‌هایی در این زمینه نوشت. دهه‌های ۱۸۶۰ و ۱۸۷۰ دورۀ عمیق‌ترین آثار ادبی او بود؛ ''جنگ و صلح'' و ''آنا کارنینا'' محصول این دوره است. زمانی که تولستوی رمان دوم را به‌پایان برد، دچار بحرانی روحی شد که در سال‌های بعد از میان رفت و برنامه‌ای جدید برای آموزش مذهبی و اجتماعی طرح کرد که برپایۀ طرد خشونت، ثروت، رابطۀ جنسی، و نیاز به اصلاح درونی خود، و نیز عشق به همۀ موجودات زنده بود. آثار او دربارۀ قواعد اخلاقی شخصی‌اش عبارت‌اند از: ''آنچه من بدان معتقدم''، ''اعتراف''<ref>''A Confession''</ref> (۱۸۸۴)، و ''چه باید کرد؟''<ref>''?What Are We To Do''</ref> (۱۸۸۶).
 تولستوی در ''هنر چیست؟''<ref>''?What is Art''</ref> (۱۸۹۶) بر این عقیده بود که هنر باید ساده و برای همگان مفهوم و از نظر اخلاقی اعتلادهنده باشد، از این‌رو «جزئیات اضافی» در آثار بزرگ واقع‌گرایانه‌اش را رد کرد.
-آثار خلاق سال‌های آخر عمرش عبارت‌اند از: داستان‌های بلند ''مرگ ایوان ایلیچ''<ref>''The Death of Ivan Ilich''</ref> (۱۸۸۴)، ''سونات کرویتسر''، ''ارباب و نوکر''<ref>''Master and Man''</ref> (۱۸۹۵)، و ''حاجی مراد''<ref>Hadji-Murad</ref> (۱۸۹۶ـ۱۹۰۴)؛ رمان ''رستاخیز''؛ نمایش‌نامه‌های ''قدرت تاریکی''<ref>''The Power of Darkness''</ref> (۱۸۸۶)، ''میوه‌های روشنگری''<ref>''The Fruits of Enlightenment'' </ref> (۱۸۹۰)، و ''جسد زنده<ref>''The Living Corpse''</ref>''&nbsp;(۱۹۰۰)؛ و داستان‌های پرطرفداری که همۀ آن‌ها کم‌وبیش فلسفۀ تازۀ او را تصویر و تبلیغ می‌کردند. مخالفت او با کلیسا و دولت، به دشمنی حکومت با او و تکفیرش منجر شد. شهرت آموزه‌های او خیلی زود به خارج از روسیه رسید و یاسنایا پالیانا مکانی برای زیارت شد. با این همه خود تولستوی، احساس بیگانگی روزافزونی با این دهکده و خانواده‌اش می‌کرد، زیرا با دیدگاه‌های او موافق نبودند. او که قادر نبود آرمان‌های ساده‌زیستی‌اش را با فضای ملک خانوادگی خود تطبیق دهد، مخفیانه یاسنایا پالیانا را ترک کرد و دَه روز بعد مرد.
+آثار خلاق سال‌های آخر عمرش عبارت‌اند از: داستان‌های بلند ''مرگ ایوان ایلیچ''<ref>''The Death of Ivan Ilich''</ref> (۱۸۸۴)، ''سونات کرویتسر''، ''ارباب و نوکر''<ref>''Master and Man''</ref> (۱۸۹۵)، و ''حاجی مراد''<ref>Hadji-Murad</ref> (۱۸۹۶ـ۱۹۰۴)؛ رمان ''رستاخیز''؛ نمایش‌نامه‌های ''قدرت تاریکی''<ref>''The Power of Darkness''</ref> (۱۸۸۶)، ''میوه‌های روشنگری''<ref>''The Fruits of Enlightenment'' </ref> (۱۸۹۰)، و ''جسد زنده<ref>''The Living Corpse''</ref>'' (۱۹۰۰)؛ و داستان‌های پرطرفداری که همۀ آن‌ها کم‌وبیش فلسفۀ تازۀ او را تصویر و تبلیغ می‌کردند. مخالفت او با کلیسا و دولت، به دشمنی حکومت با او و تکفیرش منجر شد. شهرت آموزه‌های او خیلی زود به خارج از روسیه رسید و یاسنایا پالیانا مکانی برای زیارت شد. با این همه خود تولستوی، احساس بیگانگی روزافزونی با این دهکده و خانواده‌اش می‌کرد، زیرا با دیدگاه‌های او موافق نبودند. او که قادر نبود آرمان‌های ساده‌زیستی‌اش را با فضای ملک خانوادگی خود تطبیق دهد، مخفیانه یاسنایا پالیانا را ترک کرد و دَه روز بعد مرد.
 &nbsp;