پرش به محتوا

کیا، خجسته: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۹: خط ۲۹:
|پست تخصصی =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
|باشگاه =
}}<p>نمایش‌نامه‌نویس، بازیگر و کارگردان تئاتر، پژوهشگر و مترجم ایرانی. از نوادگان [[فضل الله نوری، شیخ|شیخ فضل‌الله نوری]]،  همسر [[جهانبگلو، امیرحسین (تهران ۱۳۰۲ـ همان جا ۱۳۷۰ش)|امیرحسین جهانبگلو]] و مادر [[جهانبگلو، رامین (تهران 1335ش)|رامین جهانبگلو]] است. وی پس از فراغت از تحصیل در ایران (دیپلم متوسطه) و انگلیس (تحصیلات عالیه در تئاتر)، به‌کار تئاتر پرداخت. در ۱۳۴۳ش، همراه [[سپهری، سهراب (کاشان ۱۳۰۷ـ تهران ۱۳۵۹ش)|سهراب سپهری]] تئاتری به صحنه برد. سپس عضو گروه تئاتری به‌نام مروارید شد و در کنار [[نصیریان، علی|علی نصیریان]]، [[شنگله، اسماعیل|اسماعیل شنگله]] و [[فرسی، بهمن (تبریز ۱۳۱۲ش)|بهمن فرسی]] تحت سرپرستی [[سرکیسیان، شاهین (۱۲۸۹ـ تهران ۱۳۴۵ش)|سرکیسیان]] به‌کار پرداخت. وی سپس تجربه‌های تازه‌ای در تئاتر آزمود و با گروه‌ها و هنرمندان نوگرا به‌کار خود گسترش بیشتری بخشید. ازجمله با [[رشیدی، داود|داوود رشیدی]]، منوچهر انور و [[رهنما، فریدون (۱۳۰۹ ـ ۱۳۵۴ ش)|فریدون رهنما]] آثار بدیعی خلق کرد. آشنایی وی با نمایش‌نامه‌نویسانی چون [[یونسکو، اوژن (۱۹۱۲ـ۱۹۹۴)|اوژن یونسکو]]، [[بکت، ساموئل|ساموئل بکت]] و [[دورنمات، فریدریش (۱۹۲۱ـ۱۹۹۰)|فریدریش دورنمات]]، زمینه خلق آثار نو را برای او فراهم کرد و نمایش‌نامه‌هایی با ساختار و موضوع جدید و متفاوت و خارج از قواعد معمول آزمود. </p><p>خجسته کیا از پیشروان و بنیانگذاران تئاتر خیابانی در ایران بود و همزمان با این فعالیت، به نمایش‌نامه‌نویسی و پژوهش در زمینه‌های ادبی و هنری و فرهنگی نیز ‌پرداخت. مطالعات فراوانی در زمینۀ اساطیر هندی و اصول و مسائل گیاه‌خواری داشت. وی نمایش‌نامه‌ای چهار قطعه‌ای به‌نام ''ستایش دریا'' و کتابی نیز به‌نام پژوهش‌نامۀ زنان و خانواده نوشته است. از آثار مشهور او کتاب ''خواب و پنداره'' است. وی در [[شاهنامه]] نیز پژوهش کرده و اثری به‌نام ''شاهنامه فردوسی و تراژدی آتنی'' نوشته است. از خجسته کیا ترجمه‌هایی نیز در دست است. ازجمله: ''گفت‌وگو با آشیش ناندی''، ''در جست‌وجوی آزادی''، ''گفت‌وگو با آیزایا برلین.''</p>
}}<p>نمایش‌نامه‌نویس، بازیگر و کارگردان تئاتر، پژوهشگر و مترجم ایرانی. از نوادگان [[فضل الله نوری، شیخ|شیخ فضل‌الله نوری]]،  همسر [[جهانبگلو، امیرحسین|امیرحسین جهانبگلو]] و مادر [[جهانبگلو، رامین|رامین جهانبگلو]] است. وی پس از فراغت از تحصیل در ایران (دیپلم متوسطه) و انگلیس (تحصیلات عالیه در تئاتر)، به‌کار تئاتر پرداخت. در ۱۳۴۳ش، همراه [[سپهری، سهراب (کاشان ۱۳۰۷ـ تهران ۱۳۵۹ش)|سهراب سپهری]] تئاتری به صحنه برد. سپس عضو گروه تئاتری به‌نام مروارید شد و در کنار [[نصیریان، علی|علی نصیریان]]، [[شنگله، اسماعیل|اسماعیل شنگله]] و [[فرسی، بهمن (تبریز ۱۳۱۲ش)|بهمن فرسی]] تحت سرپرستی [[سرکیسیان، شاهین (۱۲۸۹ـ تهران ۱۳۴۵ش)|سرکیسیان]] به‌کار پرداخت. وی سپس تجربه‌های تازه‌ای در تئاتر آزمود و با گروه‌ها و هنرمندان نوگرا به‌کار خود گسترش بیشتری بخشید. ازجمله با [[رشیدی، داود|داوود رشیدی]]، منوچهر انور و [[رهنما، فریدون (۱۳۰۹ ـ ۱۳۵۴ ش)|فریدون رهنما]] آثار بدیعی خلق کرد. آشنایی وی با نمایش‌نامه‌نویسانی چون [[یونسکو، اوژن (۱۹۱۲ـ۱۹۹۴)|اوژن یونسکو]]، [[بکت، ساموئل|ساموئل بکت]] و [[دورنمات، فریدریش (۱۹۲۱ـ۱۹۹۰)|فریدریش دورنمات]]، زمینه خلق آثار نو را برای او فراهم کرد و نمایش‌نامه‌هایی با ساختار و موضوع جدید و متفاوت و خارج از قواعد معمول آزمود. </p><p>خجسته کیا از پیشروان و بنیانگذاران تئاتر خیابانی در ایران بود و همزمان با این فعالیت، به نمایش‌نامه‌نویسی و پژوهش در زمینه‌های ادبی و هنری و فرهنگی نیز ‌پرداخت. مطالعات فراوانی در زمینۀ اساطیر هندی و اصول و مسائل گیاه‌خواری داشت. وی نمایش‌نامه‌ای چهار قطعه‌ای به‌نام ''ستایش دریا'' و کتابی نیز به‌نام پژوهش‌نامۀ زنان و خانواده نوشته است. از آثار مشهور او کتاب ''خواب و پنداره'' است. وی در [[شاهنامه]] نیز پژوهش کرده و اثری به‌نام ''شاهنامه فردوسی و تراژدی آتنی'' نوشته است. از خجسته کیا ترجمه‌هایی نیز در دست است. ازجمله: ''گفت‌وگو با آشیش ناندی''، ''در جست‌وجوی آزادی''، ''گفت‌وگو با آیزایا برلین.''</p>
<br><!--35417200-->
<br><!--35417200-->
[[رده:تئاتر]]
[[رده:تئاتر]]
[[رده:ایران - اشخاص و گروه ها]]
[[رده:ایران - اشخاص و گروه ها]]
۴۷٬۳۱۳

ویرایش