چشم بیونیک: تفاوت میان نسخه‌ها

[[آرگوس]] از نام غولی صدچشم در اساطیر یونان برگرفته شده است. موضوع بینا شدن نابینایان از سدۀ 20م با جدیت بیشتر دنبال شد. اوایل دهۀ 1960م بندتو استرامپلی<ref>Benedetto Strampelli</ref>، چشم‌پزشک ایتالیایی، تلاش کرد با نصب پروتز به احیای بینایی بپردازد. بعداً شرکت پروداکت<ref>Second sight medical Prodocts</ref> در 1998م در کالیفرنیا به منظور احیای بینایی با استفاده از پروتز در بیماران آسیب‌دیدۀ شبکیه تأسیس شد. این شرکت پس از چهار سال، اولین نسخۀ پروتز را به نام آرگوس یک<ref>Argus I</ref> ساخت و نخست روی یک زن آمریکایی 64ساله و بعداً روی شش نفر آزمایش شد. سپس شرکت پروداکت با همکاری مؤسسه چشم یو.اس.سی<ref>Usc eye Institute</ref> درصدد رفع ایرادات آرگوس یک برآمدند و تلاش کردند سایز آن کوچک‌تر و کاشتش آسان‌تر گردد. آرگوس 2 ابتدا در مکزیک مورد آزمایش قرار گرفت (2006م). سپس روی 30نفر در ده مرکز پزشکیِ اروپا و آمریکا کارآزمایی شد. در 2017م انگلستان تأمین مالی آزمایش روی ده نفر را برعهده گرفت. اما در 2020م شرکت پروداکت کنار کشید و پروژه موقتاً تعطیل شد. یکی از تفاوت‌های اساسی، آرگوس 1 با نسخۀ بعدی در افزایش میکروالکتروهای 16تایی به 60 میکروالکترود در آرگوس 2 است. در 2023م با پشتیبانی شرکت‌هایی چون نانو<ref>Nano</ref> و کرتیجنت<ref>Cartigent</ref> تحقیق برای تکامل این دستگاه تداوم یافت. ساخت چنین دستگاهی در دیگر کشورها و در مراکز علمی متعدد هم پیگیری شده و پروژه‌های مختلفی در ده سال اخیر اجرا شده یا در حال اجرا است. این فعالیت‌ها به ایران هم رسید و وزارت بهداشت در خرداد 1396ش دستگاه آرگوس را تأیید کرد. اولین دریافت‌کننده خانمی شیرازی بود که با جراحی 7ساعته در شیراز توانست تا حدی بینایی‌اش را به دست بیاورد.