مکتب سقاخانه: تفاوت میان نسخهها
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:38374400-1.jpg|بندانگشتی|مکتب سقاخانه، اثر استاد صادق تبریزی]] | |||
مکتب سَقاخانه <br> | مکتب سَقاخانه <br> | ||
اصطلاحی برای گونهای از نقاشی مدرن ایران که نخستینبار از سوی [[امامی، کریم (شیراز ۱۳۰۹ـ تهران ۱۳۸۴ش)|کریم امامی]]، مترجم و منتقد هنری، در ۱۳۴۱ش بهکار برده شد. استفاده از انواع خط فارسی، عناصر تزیینی کاشی و قالی، و نقشمایههای روستایی و عامیانه، دستمایۀ آثار آنان بود. هنرمندان سقاخانهای از رمز و نماد و جنبههای نمادین مربوط به واقعۀ کربلا و مراسم مذهبی بهره گرفتند. آنان میخواستند با استفاده از هنر عامیانۀ مردمی و مذهبی بین هنر مدرن جهانی و هنرهای سنّتی و محلی ارتباط برقرار کنند. نقاشان سقاخانه راه رسیدن به هنری باهویّت را نه در انتخاب مضامین مألوف و یا نگارگری قدیم، بلکه در بهرهگیری از گنجینۀ هنرهای تزیینی و عامیانه و خوشنویسی فارسی دانستند. عمر مکتب سقاخانه چندان طولانی نبود، اما با این مکتب زمینۀ بروز انواع گرایشهای تزیینی هموار شد. [[زنده رودی، حسین|حسین زندهرودی]]، [[قندریز، منصور (تبریز ۱۳۱۴ـ۱۳۴۴ش)|منصور قندریز]]، [[عربشاهی، مسعود|مسعود عربشاهی]]، [[پیلارام، فرامرز (تهران ۱۳۱۶ـ۱۳۶۲ش)|فرامرز پیلارام]]، و [[تبریزی، صادق|صادق تبریزی]] از نخستین هنرمندان منسوب به این گروه بودند. [[تناولی، پرویز|پرویز تناولی]]، [[اویسی، ناصر|ناصر اویسی]]، [[طباطبایی، ژازه (تهران ۱۳۰۹ـ۱۳۸۶ش)|ژازه طباطبایی]]، و آثار متأخر [[روح بخش، جعفر (تهران ۱۳۱۹ـ۱۳۷۵ش)|جعفر روحبخش]] نیز منسوب به مکتب سقاخانهاند. | اصطلاحی برای گونهای از نقاشی مدرن ایران که نخستینبار از سوی [[امامی، کریم (شیراز ۱۳۰۹ـ تهران ۱۳۸۴ش)|کریم امامی]]، مترجم و منتقد هنری، در ۱۳۴۱ش بهکار برده شد. استفاده از انواع خط فارسی، عناصر تزیینی کاشی و قالی، و نقشمایههای روستایی و عامیانه، دستمایۀ آثار آنان بود. هنرمندان سقاخانهای از رمز و نماد و جنبههای نمادین مربوط به واقعۀ کربلا و مراسم مذهبی بهره گرفتند. آنان میخواستند با استفاده از هنر عامیانۀ مردمی و مذهبی بین هنر مدرن جهانی و هنرهای سنّتی و محلی ارتباط برقرار کنند. نقاشان سقاخانه راه رسیدن به هنری باهویّت را نه در انتخاب مضامین مألوف و یا نگارگری قدیم، بلکه در بهرهگیری از گنجینۀ هنرهای تزیینی و عامیانه و خوشنویسی فارسی دانستند. عمر مکتب سقاخانه چندان طولانی نبود، اما با این مکتب زمینۀ بروز انواع گرایشهای تزیینی هموار شد. [[زنده رودی، حسین|حسین زندهرودی]]، [[قندریز، منصور (تبریز ۱۳۱۴ـ۱۳۴۴ش)|منصور قندریز]]، [[عربشاهی، مسعود|مسعود عربشاهی]]، [[پیلارام، فرامرز (تهران ۱۳۱۶ـ۱۳۶۲ش)|فرامرز پیلارام]]، و [[تبریزی، صادق|صادق تبریزی]] از نخستین هنرمندان منسوب به این گروه بودند. [[تناولی، پرویز|پرویز تناولی]]، [[اویسی، ناصر|ناصر اویسی]]، [[طباطبایی، ژازه (تهران ۱۳۰۹ـ۱۳۸۶ش)|ژازه طباطبایی]]، و آثار متأخر [[روح بخش، جعفر (تهران ۱۳۱۹ـ۱۳۷۵ش)|جعفر روحبخش]] نیز منسوب به مکتب سقاخانهاند. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۱ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۴:۰۵
مکتب سَقاخانه
اصطلاحی برای گونهای از نقاشی مدرن ایران که نخستینبار از سوی کریم امامی، مترجم و منتقد هنری، در ۱۳۴۱ش بهکار برده شد. استفاده از انواع خط فارسی، عناصر تزیینی کاشی و قالی، و نقشمایههای روستایی و عامیانه، دستمایۀ آثار آنان بود. هنرمندان سقاخانهای از رمز و نماد و جنبههای نمادین مربوط به واقعۀ کربلا و مراسم مذهبی بهره گرفتند. آنان میخواستند با استفاده از هنر عامیانۀ مردمی و مذهبی بین هنر مدرن جهانی و هنرهای سنّتی و محلی ارتباط برقرار کنند. نقاشان سقاخانه راه رسیدن به هنری باهویّت را نه در انتخاب مضامین مألوف و یا نگارگری قدیم، بلکه در بهرهگیری از گنجینۀ هنرهای تزیینی و عامیانه و خوشنویسی فارسی دانستند. عمر مکتب سقاخانه چندان طولانی نبود، اما با این مکتب زمینۀ بروز انواع گرایشهای تزیینی هموار شد. حسین زندهرودی، منصور قندریز، مسعود عربشاهی، فرامرز پیلارام، و صادق تبریزی از نخستین هنرمندان منسوب به این گروه بودند. پرویز تناولی، ناصر اویسی، ژازه طباطبایی، و آثار متأخر جعفر روحبخش نیز منسوب به مکتب سقاخانهاند.