اصحاب الرس
اَصحابُ‌الرَّسّ
(در عربی به‌معنی قوم چاه) در قرآن قومی گناه‌پیشه، در ردیف عاد و ثمود (فُرقان، ۳۸؛ ق، ۱۹). بیشتر مفسّران برآن‌اند که اصحاب‌الرّس طایفه‌ای بوده‌اند که در شهر یمامه می‌زیستند و پیامبری برای آن‌ها برگزیده شد؛ اما آنان او را تکذیب کردند و در چاهی انداختند. چون چاه یا در چاه‌انداختن در [یکی از گویش‌های] عربی «رس» نام دارد، لذا آن‌ها را اصحاب رس نامید‌ه‌اند. از گناهان فراوانی که این قوم مرتکب شده‌اند می‌توان به پرستش درخت صنوبر، عبادت دوشیزگان، و عادت مساحقه در میان زنان این قوم، اشاره کرد. نام پیامبر این قوم محل اختلاف است؛ برخی او را شعیب، برخی حنظلة بن صفوان و کسانی هم موسی (غیر از موسی پیامبر بنی‌اسرائیل) دانسته‌اند.