تالار وحدت

تالار وحدت
نام فارسی	تالار وحدت
کشور	ایران
نام‌های دیگر	تالار رودکی
کاربری	تالار تئاتر و موسیقی
مشخصات معماری	در زمینی با مساحت ۱۵,۷۰۰ متر مربع با بیش از ۱۳۰۰ نفر گنجایش
زمان ساخت	۱۳۴۶ش
سازنده	اوژن آفتاندلیانس

نمایی از ساختمان

تالار وحدت

(یا: تالار رودکی) مجموعۀ تالارهای چندمنظوره برای اجرای موسیقی، تئاتر و سایر هنرهای نمایشی در تهران. این تالار را وزارت فرهنگ و هنر در ۱۳۴۶ش در تهران، خیابان حافظ، خیابان محمدحسین شهریار (دکتر ارفع سابق) به‌قصد اجرای ارکستر سمفونیک، باله و اپرا در زمینی با مساحت ۱۵,۷۰۰متر مربع بنا کرد که نزدیک به ۱7۰۰نفر گنجایش دارد: سالن بزرگ 740نفر؛ همکف: 500نفر؛ 3 بالکن در 3 طبقه با ظرفیت 240نفر)؛ یک تالار کوچک با سالن و یک بالکن با ظرفیت کل نشیمن 200نفر. در آن زمان به‌سبب تازگی هنر باله و اپرا در ایران، بسیاری از دست‌اندرکاران حرفه‌ای این کار را از خارج از کشور فراخواندند، ازجمله تئو لاو، طراح آلمانی و متخصص باله و اپرا، که در نیمۀ دهۀ ۱۳۵۰ش طراحی همۀ برنامه‌های تالار مذکور را برعهده داشت. طراح معمار و سازندۀ این بنا اوژن آفتاندلیانس طراح و معمار تالار فرهنگ بوده است.

این تالار در ابتدا تالار رودکی نام داشت و از ۱۳۵۹ش نام آن به «تالار وحدت» تغییر یافت. گروه‌های باله، اپرا، ارکستر سمفونیک، کر، سازهای ملی، رقص‌های محلی و تئاتر در این تالار برنامه اجرا کرده‌اند و از دهۀ ۱۳۸۰ش به‌صورت مؤسسه‌ای مستقل از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به‌ فعالیت خود ادامه داده است.

ازجمله نمایش‌هایی که در این تالار اجرا شده، عبارت‌اند از شازده کوچولو اثر آنتوان دو سنت اگزوپری، آژاکس نوشتۀ سوفوکل، مرده‌های بی کفن‌ودفن اثر ژان پل سارتر، خانۀ برنارد آلبا نوشتۀ فدریکو گارسیا لورکا، شبیه‌سازی دیر مکافات از جابر عناصری، باغ آلبالو نوشتۀ آنتون چخوف، من به باغ عرفان از پری صابری، تاجر ونیزی اثر ویلیام شکسپیر، خسیس نوشتۀ مولی‌یر، امپراتور جونز اثر یوجین اونیل، جانشین از غلامحسین ساعدی، خاطرۀ دوشنبه اثر آرتور میلر، و خودکشی نوشتۀ آنتون چخوف.

---