ده نامه (ادبیات)
ده‌نامه
از انواع منظومه‌های غنایی فارسی. در ده‌نامه‌ها احوال و عوالم عاشق و معشوق، از طریق نامه‌هایی که به یکدیگر نوشته‌اند شرح داده شده و معمولاً از تعداد نامه‌ها (10 نامه) نیمی از زبان عاشق و نیم دیگر از زبان معشوق نگاشته شده است. رد ده‌نامه‌ها را نخستین بار در منظومۀ عاشقانۀ ویس و رامین اثر فخرالدين اسعد گرگانی می‌توان جست و پس از فخرالدین اسعد، بیش‌تر شاعرانی که دست به سرودن منظومه‌های غنایی زده‌اند از او تقليد کرده‌اند. از قرن هشتم هجری به بعد، برخی از شاعران ده‌نامه‌هایی به صورت مستقل سرودند و اغلب عنوان‌هایی جداگانه برای آنها انتخاب کردند. این ده‌نامه‌ها عموماً در قالب مثنوی‌اند و اغلب غزلهایی از زبان عاشق و معشوق در آنها گنجانده شده است.
از جمله ده‌نامه‌های مستقل، منطق العشاق (704ق) اثر اوحدی مراغه‌ای، دو منظومۀ روح العاشقين و منطق العشاق اثر امیرخسرو دهلوی، ده‌نامۀ ابن عماد خراسانی و ده‌نامۀ موسوم به عشرت نامه اثر عیشی شیرازی ( اوایل قرن دهم ) را می‌توان نام برد.
هرچند بیش‌تر ده‌نامه‌های مستقلی که سروده شده مضمون عاشقانه دارند، اما بعضی از شاعران شکل ده‌نامه را یا برای بیان مضمون‌های عرفانی انتخاب کرده‌اند، از جمله فخرالدین عراقی ده‌نامه‌ای به نام عشاق‌نامه سروده و در آن به طرح مباحث عرفانی پرداخته است. عماد فقيه نیز ده‌نامه‌ای در زمینۀ عرفان و تصوف دارد.