ارل کینگ
اِرْل کینگ (Erl-King)
(یا: در آلمانی، «دِر ارل‌کونیش») در ادبیات عامیانۀ ژرمنی، شاه اجنّه. نخستین بار در ادبیات آلمانی اواخر قرن ۱۸، او به هیئت غولی ریش‌دار با تاجی طلایی ظاهر می‌شود که در جنگل سیاه[۱] اقامت دارد و اطفال را وسوسه کرده، با خود می‌برد و به هلاکت می‌رساند. شعر ارل‌کونیش[۲]، اثر یوهان ولفگانگ فون گوته[۳]، شاعر رمانتیک آلمان، را والتر اسکات[۴] به انگلیسی برگرداند و فرانتس شوبرت[۵] در ۱۸۱۶ آهنگی براساس آن تنظیم کرد. واژۀ ارل‌ـ‌کینگ به معنای شبح/روح توسکا پس از آن رواج یافت که یوهان فون هِردِر[۶]، شاعر آلمانی، کلمۀ دانمارکی اِلِر کونگه[۷]، به معنای شاه اجنّه را در شعر دختر شاه اجنّه[۸] به ارل کونیش برگرداند؛ ارل کونیش در آلمانی به‌معنای شاه توسکا است. این شعر در مجموعه‌ای از ادبیات عامیانه آمده است که او آن را با عنوان صدای مردم در آوازها[۹] (۱۷۷۸) گردهم آورده بود.