سهیلا بسکی

سهیلا بسکی (1332- استانبول 6 خرداد 1394ش) Soheila Beski

نویسنده، مترجم، کارآفرین و فعال حوزۀ معماری. برندۀ سومین دورۀ جایزه گلشیری برای بهترین مجموعه داستان اول (1382)، مسئول و ناشر  چند نشریۀ تخصصی معماری، بنیان‌گذار و برگزارکنندۀ «جایزۀ بزرگ معمار»، و فرزند غلامعلی بسکی، پدر طبیعت ایران، بود.

سهیلا بسکی با آنکه به معماری علاقه داشت، در مدرسۀ عالی مدیریت گیلان در رشتۀ مدیریت تحصیل کرد و تحصیلات تکمیلی‌اش را در رشتۀ اقتصاد در دانشگاه ایالتی میشیگان به اتمام رساند. در سال ۱۳۵۶ پس از بازگشت به ایران ابتدا در دانشگاه بوعلی همدان، و پس از انقلاب، در دانشگاه علوم تربیتی تهران به تدریس اقتصاد مشغول شد. ولی با وقوع انقلاب فرهنگی و تعطیلی دانشگاه‌ها بی‌کار شد. در همین دوره ترجمۀ کتاب را آغاز کرد و مدتی بعد هم (از سال 1369) داستان‌نویسی را. با شروع به کار در بخش اقتصادی مرکز مطالعاتی و تحقیقاتی شهرسازی و معماری،  مجلۀ آبادی را منتشر کرد و از سال ۱۳۶۹ تا ۱۳۷۶ مسئولیت انتشار این مجله را برعهده داشت. پس از آن با سرمایۀ شخصی در سال ۱۳۷۷ مجلۀ معمار و در سال ۱۳۸۰ مجلۀ شهر را به صورت حرفه‌ای منتشر کرد. او هماهنگ‌کنندۀ «پروژۀ طرح جامع شهر پردیس» بود و ایده‌های جالبی دربارۀ جامعۀ ایران، شهروندی، شهریت، و تجربه‌های شهرک‌سازی‌های نوین داشت. سهیلا بسکی مؤسس و برگزارکنندۀ «جایزۀ بزرگ معمار» بود، و با همین ابتکار سرنوشتش با بخشی از معماری ایران پیوند خورد.

توانمندی سهیلا بسکی در ادبیات کمتر از شَمّ معماری او، کمتر از دانش اقتصادی او، و کمتر از قدرت مدیریتش نبود. در سال ۱۳۸۲ مجموعه داستان کوتاه او (پارهٔ کوچک - انتشارات آگاه) برندۀ جایزه ادبی هوشنگ گلشیری شد. نثر روان و جان‌بخشی به اشیاء پیرامون از طریق دقت در روایت آنها، دلیل هیأت داوران جایزه برای برنده اعلام کردن او بود. دومین مجموعه داستان بسکی، بی‌بی پیک، (انتشارات نیلوفر) نیز در سال ۱۳۸۵ نامزد دریافت جایزۀ گلشیری شد.

سهیلا بسکی که مدت‌ها برای غلبه بر بیماری سرطان در تلاش بود، سرانجام هنگام دیدارِ اعضای خانواده‌اش در استانبول درگذشت.

---