ژنرال فرانکو
فِرانْکو، فرانسيسکو (۱۸۹۲ـ۱۹۷۵)(Franco ,Francisco)
(نام کامل: فرانسیسکو پائولینو ارمنخیلدو تئودولو فرانکو باخامونده۱) فرمانروای مستبد اسپانیا از ۱۹۳۹. با درجۀ ژنرالی و با پشتیبانی ایتالیای فاشیست و آلمان نازی، ملی‌گرایان شورشی اسپانیا را در جنگ داخلی اسپانیا۲ (۱۹۳۶ـ ۱۹۳۹) به پیروزی رساند و حکومت استبدادی تشکیل داد. در ۱۹۴۲ «کورتِس۳» (پارلمان اسپانیا) را مجدداً برقرار کرد که با تصویب قانونی در ۱۹۴۷ او را رئیس مادام‌العمر دولت اسپانیا شناخت. فرانکو در گالیسیا۴، در شمال غربی اسپانیا، زاده شد. در ۱۹۱۰ به ارتش پیوست، از ۱۹۲۰ تا ۱۹۲۶ در مغرب۵ خدمت کرد و در ۱۹۳۵ به ریاست ستاد ارتش منصوب شد، اما در ۱۹۳۶ تنزّل مقام یافت و فرماندار جزایر قناری (کاناری)۶ شد. پس از آن که دولت (جمهوری‌خواهِ) جبهۀ خلق۷ او را از مقام اخیر نیز برکنار کرد، با کمک ایتالیایی‌ها و آلمانی‌ها سر به شورش برداشت و در آغاز جنگ داخلی اسپانیا با سربازان اسپانیایی مستقر در شمال افریقا و لژیونرهای خارجی به اسپانیا حمله کرد. فرماندهی ملی‌گرایان را بر‌عهده گرفت و خود را «کائودیلیو۸» (رهبر) اسپانیا معرفی کرد. با شکست جمهوری اسپانیا و تسلیم مادرید در ۱۹۳۹، سراسر اسپانیا تحت فرمان او درآمد. فرانکو در دوران جنگ داخلی و نخستین سال‌های حکومتش، ده‌ها هزار تن از مخالفانش را اعدام کرد. پس از آغاز جنگ جهانی دوم، علایق او به کشورهای محور موجب شد تا برخلاف اعلام رسمی سیاست «بی‌طرفیِ مطلق»، کمک‌هایی برای آلمانی‌ها ارسال کند، اما بعد از این کار دست کشید. سازمان ملل متحد۹ ابتدا حکومت فرانکو را به‌منزلۀ حکومتی فاشیستی طرد کرد، اما با گسترش جنگ سرد۱۰ حکومت فرانکو به‌منزلۀ حکومتی ضد کمونیست تلقی شد که روابطش را با دیگر کشورهای غربی بهبود بخشید. در داخل، فرانکو قدرت فزایندۀ «فالانخه اسپانیولا۱۱» (حزب فاشیست) را مهار و محدود کرد؛ و در سال‌های بعد، آزادی‌های محدودی ایجاد کرد اگرچه هیچگاه فرمانروای محبوب مردم نبود. در ۱۹۶۹ خوان کارلوس۱۲ را جانشین خود و پادشاه آیندۀ اسپانیا معرفی کرد. در ۱۹۷۳ منصب نخست‌وزیری را رها کرد، اما تا هنگام مرگ همچنان رئیس حکومت بود.Francisco Paulino Hermenegildo Teodulo Franco Bahamonde
Spanish Civil War Cortes Galicia Morocco Canary Islands Popular Front caudillo United Nations Cold War Falange Española Juan Carlos
\\33056500-->\