ابرمیکروب
اَبَرمیکروب (superbug)
اصطلاح رایجی برای میکروب‌هایی که نسبت به بیشتر یا همۀ پادزی‌های شناخته‌شده مقاوم شده‌اند. استافیلوکوک طلاییِ[۱] مقاوم به متی‌سیلین[۲] ابر‌میکروبی است که در بیمارستان‌ها مشکل‌ساز است. شیوع این ابرمیکروب باعث تعطیلی موقت اتاق‌های عمل و واحدهای مراقبت ویژه می‌شود. این ابرمیکروب را تا به حال با ونکومایسین[۳] مهار کرده‌اند. استفاده از آنتی‌بیوتیک ونکومایسین در حقیقت آخرین چاره است. این پادزی در حالت عادی فقط برای درمان عفونت‌های کشنده به‌کار می‌رود. در بهار ۱۹۹۷، پزشکان ژاپنی شواهد انکارناپذیری در زمینۀ پیدایش گونه‌های مقاوم به ونکومایسین گزارش کردند. در ۱۹۹۸، پژوهشگران امریکایی موفق شدند ونکومایسین مصنوعی بسازند. بدین‌ترتیب، با دستیابی به روش مصنوعی تهیۀ ونکومایسین می‌شود انواع گوناگونی از ونکومایسین را با اعمال تغییراتی مختصر تهیه کرد و برای درمان عفونت‌های مقاوم به ونکومایسین به‌کار برد. در ۲۰۰۰، ادارۀ مواد غذایی و دارویی امریکا[۴] استفاده از نوعی داروی جدید را برای مبارزه با ابرمیکروب‌های مقاوم دربرابر سایر پادزی‌ها تأیید کرد. پادزی زیووکس[۵] بر میکروب‌های مقاوم به ونکومایسین و متی‌سیلین مؤثر است. این دارو از تکثیر باکتری‌ها جلوگیری می‌کند و سریع‌تر از پادزی‌هایی که مانع از ساخت پروتئین‌های لازم برای رشد باکتری می‌شوند عمل می‌کند. براساس نتایج تحقیقی در مه ۲۰۰۱، یک کودک از هر ده کودک ناقل ابرمیکروب مقاوم به پادزی است. غالباً باکتری‌ها نسبت به پادزی‌هایی که کودکان تا به آن زمان مصرف نکرده‌اند هم مقاوم‌اند. این امر نشان‌دهندۀ ارتباط بین مقاومت به پادزی‌های رایج و مقاومت به پادزی‌هایی است که فقط برای درمان عفونت‌های خطرناک‌تر به‌کار می‌روند.