ابناء الاحرار

اَبناءُ‌الاَحرار

(یا: اَبْناءِ اَحْرار؛ بنوالاَحْرار؛ اَبْناءِ فُرْس، به‌معنی فرزندان آزادان/آزادگان) لقب عمومی فرزندان آن عده از ایرانیانی که در عصر خسرو انوشیروان ساسانی برای جنگ با حبشیان و اعادۀ سلطنت سیف بن ذی یزن به یمن اعزام شده بودند. اینان پس از اخراج حبشیان همچنان در یمن باقی ماندند و به یکی از نیروهای اجتماعی مؤثر یمن تبدیل شدند و در اواخر جاهلیت حکومت یمن را به دست گرفتند. فیروز دیلمی، از صحابی پیامبر اسلام، از این مردم بود و باذان آخرین حکمران ایرانی‌تبار یمن در حیات پیامبر مسلمان شد. اینان در فرونشاندن شورش بعضی مدعیان نبوت، پس از رحلت پیامبر اسلام (ص) دخالت داشتند. اعراب یمن تا مدت‌ها بعد، این مردم را اَبْناءِالاَحْرار و بَنوالاَحْرار و اَبْناوی می‌خواندند. بعضی از مورخان امروزی بر آن‌اند که قبیله معروف اَزْد، از این مردم به وجود آمده است.