نواب
نَوّاب
از القاب رجال کشوری. این لقب که صورت تغییرشکل‌یافته نُوّاب عربی است بیشتر در دستگاه دولتی گورکانیان هند رواج داشته و به نایب‌السلطنه یا فرمانروای یک ایالت اطلاق می‌شده است. این عنوان گاه با عناوین دیگر ترکیب می‌شده؛ مثلاً، «نواب وزیرِ اوده» هم حاکم ایالت اَوده و هم وزیر پادشاه بوده است. لقب نواب در دربار ایران نیز رایج بوده است و در دورۀ صفویه، صدر (روحانی بلندمرتبه) را معمولاً «نواب» می‌خواندند. در دوره‌های بعد رفته‌رفته از اهمیت و مقام نواب کاسته شد؛ چندان که نواب در دورۀ قاجاریه از پایین‌ترین رتبه‌های صاحب‌منصبی بوده و به مسئولان فراش‌خانه، شاطرخانه، ادارۀ احتسابیه و جز آن اطلاق می‌شده است.