گرکو، ژولیت (۱۹۲۷)
| ژولیت گرکو Juliette Greco | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۲۷م |
| درگذشت | فرانسه ۲۳ سپتامبر ۲۰۲۰م |
| ملیت | فرانسوی |
| شغل و تخصص اصلی | خواننده و بازیگر |
| آثار | اورفه (۱۹۴۹)، اِلِنا و مردان (۱۹۵۵)، خورشید همچنان طلوع می‌کند (۱۹۵۷) |
| گروه مقاله | موسیقی |
| خویشاوندان سرشناس | میشل پیکولی (همسر سابق) |
ژولیت گرکو (۱۹۲۷- فرانسه ۲۳ سپتامبر ۲۰۲۰م) (Greco, Juliette)
خواننده و بازیگر فرانسوی. به جریان پیشتاز فرهنگ کافه‌های کرانۀ غربی پاریس پس از جنگ جهانی دوم تعلق داشت و در آوازهای خود سروده‌هایی از ژاک پر‌ور[۱] (۱۹۰۰ـ۱۹۷۷) را می‌خواند. موسیقی بیشتر این آوازها را ژوزف کوزما[۲] (۱۹۰۵ـ۱۹۶۹) می‌نوشت. در چندین فیلم ازجمله در اورفه[۳] (۱۹۴۹) اثر ژان کوکتو[۴] و فیلمِ اِلِنا و مردان[۵] (۱۹۵۵) ساختۀ ژان رنوار[۶] ظاهر شده است. در دهۀ ۱۹۶۰، اشعار سرژ گنسبور[۷] و ژاک برِل[۸] را می‌خواند. بعد از دستگیری مادرش که عضو جنبش مقاومت دربرابر اشغالگران نازی بود، در ۱۹۴۳ به پاریس رفت و در کافۀ شبانۀ لو تابو[۹] در خیابان دوفینه[۱۰] به کار مشغول شد (۱۹۴۶). در دهۀ ۱۹۴۰ او را الهۀ اگزیستانسیالیسم[۱۱] می‌دانستند. حلقۀ پیرامون او را نویسندگان و فیلسوفانی همچون آلبر کامو[۱۲]، ژان پل سارتر[۱۳]، سیمون دو بووار[۱۴] و موریس مرلوپونتی[۱۵] تشکیل داده بود. در دهۀ ۱۹۵۰ در چند فیلم به کارگردانیِ داریل اف زانوک[۱۶]، ازجمله خورشید همچنان طلوع می‌کند[۱۷] (۱۹۵۷) ظاهر شد. زندگی‌نامۀ خودنوشتش با عنوان عنّاب[۱۸]در ۱۹۸۲ روانۀ بازار نشر شد.
بین سال‌های 1966 تا 1977 همسر میشل پیکولی، بازیگر بود.
- ↑ Jacques Prévert
- ↑ Joseph Kosma
- ↑ Orphée
- ↑ Jean Cocteau
- ↑ Eléna et les Hommes
- ↑ Jean Renoir
- ↑ Serges Gainsbourg
- ↑ Jacques Brel
- ↑ Le Tabou
- ↑ Dauphine
- ↑ muse of existentialism
- ↑ Albert Camus
- ↑ Jean-Paul Sartre
- ↑ Simone de Beauvoir
- ↑ Maurice Merleau-Ponty
- ↑ Darryl F Zanuck
- ↑ Rises The Sun Also
- ↑ Jujube