ابا

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی

اَبّا (Abba)
(در زبان آرامی به‌معنی «پدر»، همانند کلمۀ «اب» عربی) در تلمود[۱] بابلی، لفظی که فرزندان به هنگام خطاب‌کردنِ پدران خود به‌کار می‌برند؛ نیز لفظی محترمانه در خطاب به خاخام[۲]ها. در کلیساهای سریانی[۳]، قبطی[۴] و حبشی[۵]، به اسقف[۶]ها نیز اَبّا گفته می‌شود.



  1. Talmud
  2. rabbis
  3. Syriac
  4. Coptic
  5. Ethiopic
  6. bishop