ابومنصور محمد خطیرالملک میبدی ( ـ ۵۱۲ق)
ابومنصور محمّد خَطیرالملک مِیبُدی ( ـ ۵۱۲ق)
دولتمرد ایرانی. نخست در دستگاه دیوانی ملکشاه سلجوقی خدمت می‌کرد. در ۲۷ ذیحجّه ۴۹۴ق، محمد بن ملکشاه در بغداد او را به وزارت برگزید و او تا ذیحجّه سال بعد بر این سمت بود. در جمادی‌الاولی ۴۹۵ق، که محمد از برادرش بَرکیارُق که مدعی تاج و تخت بود شکست خورد و در اصفهان پناه جست، خطیرالملک که نگهبانی بخشی از برج و باروهای شهر را داشت، وظیفه‌اش را به امرای خود سپرد و به زادگاهش رفت. برکیارق گروهی برای دستگیری او به میبد فرستاد و خطیرالملک امان خواست. هنگامی که خطیرالملک را به اصفهان می‌بردند، ابوالمحاسن اَعَزدهستانی، وزیر برکیارق، به زخم کارد اسماعیلیه از پای درآمد و برکیارق که بی‌وزیر مانده بود خطیرالملک را زینهار داد و به وزارت خود برگزید. پس از درگذشت برکیارق، سلطان‌محمد، خطیرالملک را به ریاست دیوان استیفا گماشت. وی از ۵۰۴ تا ۵۱۱ق عهده‌دار وزارت بود و سپس ریاست دیوان طغرا را بهعهده گرفت. در پادشاهی محمود از این سمت برکنار شد و به وزارت امیر سلجوق‌شاه بن محمد که امیر فارس بود رفت. ابوطاهر خاتونی او را هجو گفته است و ناصح‌الدین اَرّجانی دو قطعه و یک قصیده در مدح خطیرالملک دارد.