لوده
لوده
بازیگر شیرین‌‌سخن، بدیهه‌پرداز، بذله‌گو، نغزسرا، حاضرجواب، مناسب‌خوان، و برخوردار از وجهه‌ای جذاب و شیرین در میان مردم، که چون دستگاه‌های موسیقی را می‌شناخت و صدای خوش و گرمی داشت، بازی‌هایش همراه با آهنگ و آواز بود. لوده‌ها خلف دلقکان درباری بودند، و نمایش تخت‌حوضی میراث آنان است. آنان غالباً خودشان سردسته یا دسته‌گردان بودند، و بعد از دورۀ صفویه و قاجاریه جای خود را به «سیاه‌باز»ها سپردند.
در دورۀ سلطنت پهلوی اول حدود ۵۰ دستۀ لوده وجود داشت که به‌تدریج کار و کاسبی خود را از دست دادند. لوده‌بازی یکی از کهن‌ترین شکل‌های نمایش‌های کمدی است.