چکمه
چَکمه
پوششی برای پا. سابقۀ چکمه به قرن ۱۳ تا ۱۲پ‌م می‌رسد. مادها چکمه‌های نوک‌برگشته با ساق بلند، مناسب مناطق برف‌گیر، و شاهان هخامنشی چکمه‌هایی تا زانو، با پنجه‌هایی صاف و مستقیم و نیز به بالابرگشته می‌پوشیدند. در دورۀ اشکانیان نیم‌چکمه و در دورۀ ساسانیان چکمه‌هایی بلند رایج بود. گاه برای محکم‌کردن پارچۀ شل قسمت قوزک پا از بندهایی سگک‌دار استفاده می‌شد. موبدان چکمه‌هایی بلند با پاشنه‌ای نسبتاً بلند و زنان هخامنشی چکمه‌هایی از چرم، گاه تا زانو، با سطح زیرین منقّش و زیبا به پا می‌کردند. در دوره‌های امویان تا ایلخانان چکمه‌های ساق‌بلند و نیم‌چکمه (بوت) می‌پوشیدند. بصره از بهترین جاهای تهیۀ چکمه بود. نیم‌چکمه‌های زنان دورۀ صفوی از پارچه‌های مخمل زربفت به بلندای چهار انگشت بالای قوزک پا بود. چکمه‌های زنان دورۀ افشاریه و زندیه چاقچور نام داشت. مردان در دورۀ قاجار به هنگام سواری از چکمه‌های پاشنه‌بلند چرمی بلغار، که تا زانو می‌رسید و انتهایش به شکل دماغه بود، استفاده می‌کردند. مردان روستایی نیز چکمه می‌پوشیدند. امروزه پوشیدن چکمه‌هایی به سبک غربی و اروپایی رایج است.