لارنس، ارنست (۱۹۰۱ـ۱۹۵۸)
لارِنْس، اِرنِست (۱۹۰۱ـ۱۹۵۸)(Lawrence, Ernest)
| ارنست لارنس Ernest Lawrence | |
|---|---|
| زادروز |
داکوتای جنوبی ۱۹۰۱م |
| درگذشت | ۱۹۵۸م |
| ملیت | امریکایی |
| تحصیلات و محل تحصیل | تحصیل در دانشگاه های مینه سوتا، شیکاگو و ییل |
| شغل و تخصص اصلی | فیزیک دان |
| گروه مقاله | فیزیک و مکانیک |
| جوایز و افتخارات | جایزه نوبل فیزیک (۱۹۳۹) |
فیزیک‌دان امریکایی. برندۀ جایزۀ نوبل فیزیک در ۱۹۳۹، به‌خاطر اختراع شتاب‌دهندۀ سیکلوترون ذرات[۱] است. با ظهور این دستگاه، تولید مصنوعی پرتوایزوتوپ[۲]ها، مطالعۀ برهم‌کنش‌های ذرات بنیادی[۳]، و ساخت عناصر جدید فرا اورانیوم امکان‌پذیر شد. در جنگ جهانی دوم، لارنس سرگرم جداسازی اورانیوم ۲۳۵ و پلوتونیوم برای ساخت بمب اتمی بود، و آزمایشگاه‌های علمی لوس آلاموس[۴] را که بسیاری از کارهای این طرح در آن‌جا انجام می‌شد، سازمان‌دهی کرد. بعد از جنگ، با اعتقاد به لزوم سلاح‌های هسته‌ای، به‌کار خود ادامه داد و از تسریع تولید بُمب دفاع کرد. لارنس در داکوتای جنوبی به‌دنیا آمد و در همان‌جا و در دانشگاه‌های مینه‌سوتا، شیکاگو، و ییل تحصیل کرد. از ۱۹۳۰ در دانشگاه کالیفرنیا در برکلی استاد فیزیک بود. از ۱۹۳۶ مدیریت آزمایشگاه تابش[۵] در دانشگاه کالیفرنیا را برعهده گرفت، و آن‌جا را به مرکز پژوهشی اصلی فیزیک هسته‌ای تبدیل کرد. یکی از نتایج حاصل از کاربرد ذرات شتاب‌دار در تبدیل هسته‌ای، فروپاشی هستۀ لیتیوم و تولید هسته‌های هلیوم بود.