بن حمزه، عبدالله
بن حمزه، عبدالله (1166-1217م) Abdollah bin Hamzeh
(نام كامل: عبدالله بن حمزة بن سلیمان بن حمزه؛ كنیه: امام منصور بالله) از امامان زیدیه در یمن. او یكی از پرآوازه‌ترین علمای زیدیه در یمن بوده است.
بن حمزه علاوه بر فقه در شعر نیز ورزیده بود و رغبتی به فرمانروایی نداشت، تا این كه در سال 1197م امامت بر او تكلیف شد و مردم با وی بیعت كردند. پس از برعهده گرفتن امامت (حكومت) صنعا و دمار را تحت تصرف درآورد و جنگ‌ها و درگیری‌های سختی با بنی حاتم و طغتكین بن ایوب -برادر صلاح‌الدین ایوبی- از زمانی كه در سال 1183م به یمن لشكركشی كرد داشت. تا این كه طغتكین در سال 1196 درگذشت. بن حمزه به رغم تسامحی كه بدان شهرت یافته بود با فرقه‌ی مطرفیه كه از زیدیه منشعب شدند تعارض داشت. او معتقد به كفر مطرفیان بود و بر آنان شمشیر می‌كشید.
تألیفات فراوانی از عبدالله بن حمزه بر جای مانده كه از آن جمله است: الشافی فی اصول الدین، حدائق الحكمه، الجوهرة الشفافة، العقد الثمین و دیوان شعر.