سید هادی میرمیران
سید هادی میرمیران (22اسفند قزوین 1323- برلین 29 فروردین 1385ش)
| سید هادی میرمیران | |
|---|---|
| زادروز |
22اسفند قزوین 1323ش |
| درگذشت | برلین 29 فروردین 1385ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | معماری- دانشكده‌ی هنرهای زیبای دانشگاه تهران |
| شغل و تخصص اصلی | معمار و شهرساز |
| آثار | كتابخانه و مركز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی (تهران)؛ بنای فرهنگستان‌های جمهوری اسلامی ایرا ن (تهران) |
| گروه مقاله | معماری |
| جوایز و افتخارات | اولین نشان معماری ایران (استاد پیرنیا- 1379)، مقام دوم جایزه بزرگ معمار برای مجموعه‌ی ورزشی رفسنجان (1380)،مقام اول جایزه بزرگ معمار برای كانون وكلای دادگستری مركز (1382) و نشان درجه‌ی یك فرهنگ و هنر از سوی هیات دولت (1383) |
معمار و شهرساز برجسته و استاد دانشگاه ایرانی. پس از گذراندن تحصیلات ابتدایی و دبیرستان وارد دانشگاه تهران و در سال 1347 در رشته‌ی معماری از دانشكده‌ی هنرهای زیبا با رتبه‌ی اول فارغ‌التحصیل شد. میرمیران كه به تعبیر بعضی مارسل دوشان[۱][1][1] ایران لقب گرفته است، از سال 1347 پس از پایان تحصیلات دانشگاهی، فعالیت حرفه‌ای‌اش را در حوزه‌ی معماری آغاز كرد و با تاسیس شركت ملی ذوب آهن ایران (اصفهان)، 10 سال مسئول كارگاه معماری آتلیه‌ی طراحی معماری و شهرسازی این شركت بود. پس از انقلاب نیز وزیر معماری وقت (مهندس كازرونی) طرح جامع مسكن و شهرسازی را به او سپرد.
فعالیت‌های حرفه‌ای او را می‌توان به دو دوره تقسیم كرد: نخست سرپرستی كارگاه معماری واحد طراحی و شهرسازی شركت ملی ذوب آهن (1347 تا 1357)، سرپرستی واحد طراحی شركت خانه‌سازی ایران و سرپرستی واحد طراحی اداره‌ی كل مسكن و شهرسازی استان اصفهان (1358 تا 1367)، سپس از سال 1367 تا زمان فوت كه مدیر عامل و مدیر طراحی شركت مهندسان مشاور نقش جهان- پارس بود. از دیگر فعالیت‌های او می‌توان به تدریس در دانشكده‌ی معماری دانشگاه علم و صنعت (1370- 1376) و دانشكده‌های معماری دانشگاه آزاد اسلامی تهران، شیراز و همدان (1374- 1382) اشاره کرد. حاصل كار بیست و چهار ساله‌ی او شامل 44 طرح معماری و 32 طرح شهرسازی بوده که به پاره‌ای از آن‌ها اشاره می‌شود: طرح توسعه‌ی اداره‌ی مسكن و شهرسازی استان اصفهان (محله‌ی B4 پولادشهر)، كتابخانه و مركز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی (تهران)، بنای فرهنگستان‌های جمهوری اسلامی ایرا ن (تهران)، ساختمان استانداری تهران، كتابخانه‌ی ملی شورای شهر كانسای كان (ژاپن)، سفارت ایتالیا در تهران، ساختمان مركزی بانك توسعه‌ی صادرات ایران (تهران)، ایستگاه‌هایR1 و Q1 و X2 مترو تهران، سفارت جمهوری اسلامی ایران در بانكوك، سفارت جمهوری اسلامی ایران در برلین، مجتمع مسكونی غرب بهارستان (سه هزار واحد مسكونی به اضافه‌ی بناهای عمومی)، مجموعه‌ی مسكونی- تجاری و اداری اطراف ایستگاه X2 مترو تهران (420 هزار متر مربع)، طرح احیای محور فرهنگی- تاریخی شهر اصفهان (از مسجد جامع تا باغ هزار جریب)، طرح بدنه‌ی شرقی چهارباغ اصفهان (از دروازه دولت تا بازارچه بلند)، طرح اتصال مجموعه‌ی حرم حضرت رضا (ع) به بافت اطراف (مشهد)، طرح مجموعه‌ی میدان بهارستان و مجلس شورای اسلامی (تهران)، انجام مطالعات و تهیه‌ی طرح شهر جدید بهارستان (جمعیت: 320 هزار نفر- 15 كیلومتری جنوب اصفهان)، انجام مطالعات و تهیه‌ی شهر جدید پولادشهر (جمعیت: پانصد هزار نفر- 350كیلومتری غرب اصفهان)، انجام مطالعات و تهیه‌ی شهر جدید سپاهان شهر (جمعیت: 150 هزار نفر- 5 كیلومتری جنوب اصفهان)، طرح شهر صنعتی اشتهارد (به مساحت 3 هزار هكتار- استان البرز).
میرمیران در طول زندگی حرفه‌ای‌اش از مسابقات زیادی حائز رتبه‌های نخست و برتر شده؛ از جمله: مشاور برگزیده‌ی وزارت مسكن و شهرسازی به عنوان بهترین مشاور شهرسازی (1370)، جایزه‌ی اول در مسابقه‌ی شركت خانه‌سازی ایران برای مجتمع ایل گلی تبریز (1371)، مقام اول در مسابقه‌ی برگزار شده توسط مركز مطالعات و پژوهش‌های معماری و شهرسازی ایران- برای طرح آماده‌سازی اراضی شهر جدید بهارستان (1372)، تقدیر‌نامه‌ی افتخار به عنوان طرح برگزیده در مسابقه‌ی بین‌المللی برای طرح كتابخانه‌ی ملی شورای شهر كانسای (ژاپن- 1996)، رتبه‌ی اول در مسابقه‌ی طراحی ساختمان جدید بانك توسعه صادرات ایران (1376)، طرح برگزیده در مسابقه‌ی بین‌المللی طرح موزه‌ی كالیفرنیا (فرزنو- 1999)، اولین نشان معماری ایران (استاد پیرنیا- 1379)، طرح برگزیده در مسابقه‌ی طرح سفارت جمهوری اسلامی ایران در برلین (آلمان- 2000)، مقام دوم جایزه بزرگ معمار برای مجموعه‌ی ورزشی رفسنجان (1380)، مقام اول جایزه بزرگ معمار برای كانون وكلای دادگستری مركز (1382)، دریافت لقب شهروند افتخاری اصفهان (1383) و دریافت نشان درجه‌ی یك فرهنگ و هنر از سوی هیات دولت (1383).
او پس از یک دوره‌ی 10ساله درگیری با سرطان درگذشت.
منابع
- ↑ Marcel Duchamp